• نفرین به دست های خداگونه ای
که خواست و توانست
در باغِ وحشِ دینوسوران ژرف تر بکاود:
وز ژرفه های یخزده ی لوش
-ای کرم های خفته به تابوت-پیله های فُسیل و فساد!-
                                                      شما را
در چرخشِ هزاره بر انگیزاند؛ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲ دی ۱٣۹۴ -  ۲٣ دسامبر ۲۰۱۵

به دلآورِ فرهیخته،
پویان جانِ بُکایی.



نع!

پیش از شما،

هرگز به هیچ پیچ و خمی از تاریخ،

از پشتِ تپّه های ندانستن

وز غارهای کینه و واپس ماندگی،

قومی همال و همآمال و همروالِ شما در نیآمده ست.



کیستید؟!

آدم که نیستید:

این روشن است.

کز"لوشِ سالیان بر او برآمده"*

                            جُز کرم،

حتا به لوشبانی ی الله انگل آفرینِ شما نیز، بر نمی آمد:

و برنیآمده ست.



امّا

زآن بامدادِ تاریک،

کآغازه ی جهانِ شما بود،

اکنون هزارها هزاره گذشته ست؛

و بارها بیشتر از بسیارها بار

کیهان و هر چه های در آن

                   از پیش

                      نو تر و نو تر گشته ست.



نفرین به دست های خداگونه ای

که خواست و توانست

در باغِ وحشِ دینوسوران ژرف تر بکاود:

وز ژرفه های یخزده ی لوش

-ای کرم های خفته به تابوت-پیله های فُسیل و فساد!-

                                                      شما را

در چرخشِ هزاره بر انگیزاند؛

و، مرگِ نوگرایی و نوزایی را،

ای سیل و خیلِ شوم! شما سرخوشانِ عرصه ی این محشرِ شریرِ جهالت را،

چون موجِ پُرتوانی از آشوب و فتنه،

                                  برستاخیزاند.



این گونه بود،

            باری،

کز خود برون کشیده شدید؛

وز آزِ خود برای رسیدن به حوریان و پسر بچّگانِ خراباتی ی بهشت،

به عرصه ی جنون کشیده شدید.



اکنون شما،

در لشگری ز کینه ی ویرانگر،

آیینِ مرگ راست که سربازان اید.

وز شورِ کورِ خود به نبودن،

بر هرچه ها که هست و بشر را

تا اوجی از خدا شدن اش بالا می بَرَد

با زورِ کورِ کرگدنی تان تازان اید.



در هرکجا،

به هرچه ز آفریده های بشر می رسید،

                               که دیدارش

یادآوری ز بی بری ی باورِ شماست؛

و، با حضورِ شاد و غرور انگیزِ خویش،

جان و جهانِ بی سرورِ شما را تحقیر می کند،

در آتشِ بلاهتِ خود،

                  آن را می سوزانید،

                               می گُدازانید.



باشد.

باشید.

مانندِ کرگدن باشید:

غافل از آنچه در دقیقه ی پایان بر او رَوَد.

آری،

در این گمان که می خواهید

و می توانید

بُنیادِ کفر و زندقه را در جهان براندازید،

سرخوش، به سوی باروی برجی با شکوه،

                         که فرهنگِ شهروندی ی انسان است،

                                                             بتازید.

تا ناگزیر به دیوارِ ناشکستنی اش سرکوبید:

و شاخ تان به مغز تهی تان فرو رَوَد؛

و مُژده ی فنا شدنِ بی شکوه تان،

در هر کجای گوش به زنگِ جهانِ ما،

بر موجی از سرور،

               به هر چار سو رَوَد.


شانزدهم تیرماه۱٣۹۴،
بیدرکجای لندن

* گردانده کُهنی از آیه ی قرآنی ی آفرینشِ انسان از خاکِ بویناک