از : حسن نکونام
عنوان : به منصوره عزیز، و نادیده ام درود!
از مرگ فیزیکی مادر گرامی مان، با خبر شدم. انسانها هم همانند ستارگان، زاده میشوند، زندگی میکنند، نور میدهند، و سرانجام خاموش میشوند. مرگ فیزیکی انسانها، مرگ واقعی آنها نیست. حیات آنها، در آثاری که از خود بجا گذاشته اند، در خاطرات مشترک جمعی ما، و در دستاوردهای تاریخی-اجتماعی که از خود باقی گذاشته اند، ادامه می یابد. دو سه سال پیش مادر بیولوژیکی خود را از دست دادم، و چندین سال پیش از آن پدر بیولوژیکی خود را. در تبعیدم و نتوانستم در مراسم از دست دادنشان شرکت کنم. از شرکت در مراسم از دست دادن مادر بهکیش گرامی هم محرومم. پس از خواندن خبر درگذشت این مادر گرامی، چند شمع و یک دسته گل تهیه کردم. همین حالا شمع ها را روشن کردم و در کنار پنجره ام گذاشتم، و وقتی به آنها نگاه میکنم، چشمان زیبا و آرزومند مادر بهکیش را در آنها میبینم. یک دسته گل هم تهیه کردم، فردا و همزمان با مراسم مادر، به ساحل نزدیک خانه ام میروم، و دسته گل را با جمله ای که بر آن نوشته ام، به آب دریا می سپارم. بر روی دسته گل نوشته ام:
«قطره دریاست، اگر با دریاست
ورنه او قطره و دریا دریاست
مادر بهکیش و همه مادران، پدران، رفقا و عزیزانی که برای آزادی و سوسیالیسم، قدم و قلم زدند، برای همیشه در قلبم زنده هستند»
با شما هستم از همین فاصله، و همگی را میبوسم
۷۱۹۲٣ - تاریخ انتشار : ۱٣ دی ۱٣۹۴
|