• در ۹ ماه گذشته حداقل ۷۲۰ نفر از فعالان سیاسی فرهنگی دستگیر شده اند، دستگیرشدگان بعد از دستگیری مورد ضرب و شتم قرار گرفته و به به سلول انفرادی و بازداشتگاهی نامعلوم منتقل شده اند، دادرسی ها اغلب بدون کارشناسی قضائی و حقوقی و مبتنی بر دیدگاه امنیتی و سیاسی انجام می گیرد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱٨ آذر ۱٣٨۵ -  ۹ دسامبر ۲۰۰۶

طبق شواهد و قرائن موجود، در سال ۱٣٨۵ دستگیری و بازداشت فعالین سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، حقوق بشری ، روزنامه نگاران و دانشجویان به صورت سیستماتیک از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران پیگیری شده است. در خارج از کشور نیز، نهادهای حقوق بشری بین المللی از جمله دیده بان حقوق بشر، عفو بین الملل و سازمان خبرنگاران بدون مرز بارها با انتشار اطلاعیه هایی رسما جمهوری اسلامی ایران را به نقض حقوق بشر متهم کرده و خواستار پایان دادن به وضع موجود شده اند.
بر اساس گزارشات و اسناد ثبت شده در "کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی" و طبق آمار رسمی منتشر شده از طرف خبرگزاری ها و نهادهای حقوق بشری و نیز اظهارات مقامات حکومتی، از ابتدای سال ۱٣٨۵، تعداد ۷۲۰ نفر از فعالین سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، حقوق بشری، روزنامه نگاران و دانشجویان دستگیر و بازداشت شده اند. همچنین از سالهای گذشته نیز تعداد قابل توجهی زندانی سیاسی و عقیدتی در زندان های مختلف وجود دارند که با احتساب رقم قبلی، نشان از افزایش آمار زندانیان سیاسی دارد.
امسال دستگیری و بازداشت ها مطابق معمول تنها به فعالان سیاسی محدود نبوده و در حوزه های مختلف سرکوب و برخورد با دیگر فعالان در دستور کار نهادهای اطلاعاتی و امنیتی قرار گرفته است. از این رو با اقدامات صورت گرفته، علاوه بر روند غیرقانونی دستگیری ها و در بسیاری از موارد بدون حکم دستگیری، قوانین مربوط به حقوق زندانیان نیز زیر پا گذاشته شده است.
بر اساس اصل ٣۲ قانون اساسی، هیچکس‏ را نمی‏ توان‏ دستگیر کرد مگر به‏ حکم‏ و ترتیبی‏ که‏ قانون‏ معین‏ می‏ کند . در صورت‏ بازداشت‏، موضوع‏ اتهام‏ باید با ذکر دلایل‏ بلافاصله‏ کتبا به‏ متهم‏ ابلاغ‏ و تفهیم‏ شود و حداکثر ظرف‏ مدت‏ بیست‏ و چهار ساعت‏ پرونده‏ مقدماتی‏ به‏ مراجع صالحه‏ قضایی‏ ارسال‏ و مقدمات‏ محاکمه‏، در اسرع‏ وقت‏ فراهم‏ گردد. متخلف‏ از این‏ اصل‏ طبق‏ قانون‏ مجازات‏ می‏ شود. اما دستگیرشدگان بعد از دستگیری توسط نهاد دستگیر کننده مورد ضرب و شتم قرار می گیرند، به سلول انفرادی و بازداشتگاهی نامعلوم منتقل می شوند، به آنها چشم بند زده می شود و از حقوق اولیه یک زندانی محروم می شوند.
طبق قوانین سازمان زندانها هز زندانی حق دارد از امکانات بهداشتی، تفریحی و حتی رسانه ای برخوردار باشد، اما آنچه در قوانین دیده می شود در زندان ها به آن توجه چندانی نمی شود. همچنین بعضی از بازداشت شدگان تحت شکنجه قرار می گیرند.
تجربه نشان داده است که زندانیان سیاسی و عقیدتی با اینکه بعد از آزادی از زندان به رفتار قوه قضائیه و نهادهای امنیتی مانند وزارت اطلاعات اعتراض کرده اند اما مورد رسیدگی قرار نگرفته است. دادخواهی عباس امیرانتظام از این جمله است که نه تنها به نتیجه ای نرسیده بلکه منجر به گشایش پرونده جدیدی برای ایشان شده است. قوانین ایران از جمله اصل ٣۴ قانون اساسی دادخواهی را حق مسلم هر فردی می داند اما در این مورد نیز بسیار دیده شده است که پرونده به نتیجه ای نرسیده است.
از سویی زندانیان سیاسی و عقیدتی همواره نسبت به مراحل رسیدگی به پرونده ها در دادگاه ها اعتراض دارند و آن را مغایر با قوانین آیین دادرسی کیفری می دانند. متاسفانه دادرسی ها اغلب بدون کارشناسی قضائی و حقوقی و مبتنی بر دیدگاه امنیتی و سیاسی نهادهای اطلاعاتی امنیتی و دادگاه ها انجام می گیرد در حالی که آئین دادرسی کیفری موارد لازم را متذکر شده است.
اگر چه بعضی قوانین با قانون اساسی در تضاد است و البته این تضاد ها در خود قوانین اساسی نیز دیده می شود اما همین قوانین موجود نیز به درستی مورد توجه قرار نمی گیرد. اصولا رژیم جمهوری اسلامی ایران از آنجائیکه «اعلامیه جهانی حقوق بشر» را پذیرفته است می باید قوانین حقوق بشری خود را مبتنی بر آن تنظیم و تدوین نماید. پذیرفتن قوانین بین المللی به مفهوم آن است که این قوانین باید به مانند قوانین داخلی مورد توجه قرار گیرد. اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین قوانین داخلی ایران اصل آزادی اجتماعات، فعالیت سیاسی و غیر سیاسی را تاکید دارد اما با زیر پا گذاشتن این قانون، شاهد افزایش زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
 
زندانیان سیاسی
زندانیان سیاسی به دلیل طرز تفکر و انتقادات خود نسبت به رژیم جمهوری اسلامی ایران محکوم به گذران زندگی خود در زندان می باشند. متاسفانه باید اذعان کرد که این زندانیان از نظر قانونی از امکانات بهداشتی، رفاهی و غذایی مناسبی برخوردار نیستند و هر از چندی نیز توسط مجرمان خطرناک مورد حمله و ضرب و شتم قرار می گیرند. حمله اخیر تعدادی به دکتر ناصر زرافشان و سعید شاه قلعه در زندان اوین و یا حمله به بهروز جاوید تهرانی در زندان گوهر دشت کرج نشان می دهد که آنها از نظر جانی امنیت ندارند. اگر چه بارها این زندانیان با اعتصاب غذا از مسئولان قوه قضائیه خواسته بودند تا با تفکیک جرایم و زندان ها، شرایط را به گونه ای دیگر و مطابق با اصول قانونی و حقوق بشری فراهم نمایند اما در عمل تنها شاهد جابجایی چند زندانی از زندان کرج به تهران بودیم و همچنان خطرهای سابق برای زندانیان از بین نرفته است.
  اسامی تعدادی از زندانیان سیاسی که از سالهای قبل و سال جدید در زندان بودند عبارتند از: « بهروز جاوید تهرانی، منصور اسانلو، حشمت الله طبرزدی، علیرضا کرمی خیر آبادی، افشین بایمانی، جعفر اقدامی، مرتضی علیزاده طباطبایی، بینا داراب زند، احمد باطبی، اکبر محمدی ، سامان رسول پور،محسن پاپیری، حمید رضا محمدی، هاشم شاهی نیا، ناصر زرافشان، سعید شاه قلعه، غلام کلبی، حجت بختیاری، منوچهر محمدی، یاسر مجیدی، ولی الله فیض مهدوی، مصطفی دریانورد، ارژنگ داوودی، حیدر قلی سلطانی، سعید ماسوری.» از این تعداد، اکبر محمدی و ولی الله فیض مهدوی به طرز مشکوکی در زندان جان خود را از دست دادند.
از طرفی دیگر بیم آن می رود که بسیاری از اعدام شدگان در مناطق محروم از جمله سیستان و بلوچستان، زندانیانی باشند که به دلیل فعالیت سیاسی و مخالفت با نظام سیاسی ایران دستگیر شده اند. در این خصوص، کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی تحقیقات خود را ادامه خواهد داد.
 
بازداشتگاههای غیرقانونی
از بعد از انقلاب، بازداشتگاههای نظامی و امنیتی بدون نظارت رسمی و قانونی تنها از طرف نهادی که آن را در اختیار دارد اداره شده و به همین دلیل رفتارها و اعمال غیر قانونی و غیر انسانی در این بازداشتگاه ها به راحتی انجام شده است. در جریان مجلس ششم موضوع بازداشتگاههای غیرقانونی در دستور کار قرار گرفت اما به نتیجه قابل توجهی نرسید و همچنان بازداشتگاههایی وجود دارند که تابع قوانین سازمان زندانها نیستند و بازجویان و نگهبانان بدون در نظر گرفتن قوانین حقوق بشری و تنها با مقررات داخلی آن رفتار می کنند.
پس از افشای شکنجه دانشجویان در بازداشتگاه توحید وزارت اطلاعات ، این بازداشتگاه به موزه تبدیل شد اما هنوز بازداشتگاههایی مانند، بند ۲ الف متعلق با سپاه، بند ۲۴۰ قوه قضائیه، بازداشت گاه های داخل زندان هایی مانند رجائی شهر و قزل حصار و دیگر زندان ها، بازداشتگاه مرصاد واقع در زیر پل کالج، بازداشتگاه ۵۹ سپاه واقع در پادگان عشرت آباد، ، بازداشتگاه سئول واقع در خیابان سئول، بازداشتگاه عبدالله انصاری واقع در اتوبان همت شرقی، بازداشتگاه مطهری واقع در زیر زمین گذرنامه ناجا، بازداشتگاه فرودگاه واقع در محوطه فرودگاه مهر آباد [بخش نظامی]، بازداشتگاه امام زمان واقع در پشت پارک طالقانی، پشت ایستگاه مترو میرداماد، بازداشتگاه ارتش، بازداشتگاه ۶۴واقع در ٣۰ متری جی، بازداشتگاه ٣۶ واقع در چهار راه فاطمی، بازداششتگاه ۶۶ متعلق به سپاه، بازداشتگاه معروف به کلوپ آمریکایی   و تعدادی دیگر که به نیروی انتظامی، سپاه، ارتش و وزارت اطلاعات وابسته اند به صورت غیر استاندارد و یا غیرقانونی و اکثر بدون هیچ گونه نظارتی اداره می شوند.
طبق ماده ۲۲ آئین نامه اجرایی سازمان زندان ها و اقدامات تامینی تربیتی کشور، کلیه زندان ها و بازداشتگاه ها باید در اختیار و نظارت این سازمان باشد اما سازمان زندانها تنها ۱۱ بازداشتگاه را رسما در نظارت خود دارد.
 
دانشجویان
در سال ۱٣٨۵ دانشجویان بیشترین فشارها و سرکوب ها را متحمل شدند و از آنها تعداد زیادی روانه زندان ها شدند. در جریان تجمعاتی در شهرهای مختلف آذربایجان، تجمع زنان در تهران تهران ، تجمع در میدان بهارستان و موارد مشابه، نهادهای اطلاعاتی و امنیتی فرصت را مغتنم شمرده و تعداد زیادی از دانشجویان فعال را دستگیر و برای آنها پرونده سازی کردند.
تعدادی دیگر در دانشگاه و یا منزل خود دستگیر و به دلیل فعالیت سیاسی دانشجویی تحت فشار و بازجویی قرار گرفتند. در حال حاضر تعدادی از فعالان دانشجویی مانند کیانوش سنجری، خیراله درخشندی، ابوالفضل جهاندار و کیوان انصاری در بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات و رضا عباسی در زندان زنجان به سر می برند.
لیست زیر به اسامی تعدادی از دانشجویانی اشاره دارد که در ماههای گذشته دستگیر شده اند؛
پیمان مسکین خدا ، محمد مجدزاده قائم مقامی ، پویا حبیب اللهی، سجاد نیکنام ، یاشار قاجار، عابد توانچه، امید عباسقلی نژاد، جمال ظاهرپور، جابر موسوی، اصلان کامرانی ، عسگر نوری، محسن الموتی ، مهدی حسن زاده، مصطفی عوض پور، سارا سعیدی، سحر رضازاده، پگاه حمزه ای، عرفان جوانمرد، فرهاد قربان زاده ، فرید هاشمی، هومن کاظمیان ، پرویز پیران، مجتبی بیات، مهدی شیرزاد، شاهو رستگاری ، هومن بخش علیزاده، بهنام سپهرمند، رضا قاضی نوری، جولان فرهادی،یاشار حکاک پور مراغی، حامد یگانه پور، مجید پژوه فام، علیرضا حقی، آرش قلی زاده و فرزاد خجسته، یاسر گلی، هانی باوی، لفته صرخه، حسین بوغدار ، منصور طیوری نسب، قاسم کرشاوی، علی بدلی، وحید امینی، معصومه لقمانی، بهاره هدایت، سمیرا صدری ، محمد هاشمی، علی نیکونسبتی، حنیف یزدانی، هومن کاظمیان، علی عزیزی، علی ملیحی، حبیب حاج حیدری، علی جمالی، ایمان براتیان، حسین نوری، بهمن افغان، هاشم میرزاده و حمید کارگر.
تعدادی از این دانشجویان در حال سفر برای شرکت در مراسم درگذشت اکبر محمدی در مسیر شهرستان آمل دستگیر شده بودند. اکبر محمدی بعد از یک مرخصی استعلاجی و بدون هیچ دلیل منطقی به شکل زننده ای در تابستان امسال متعاقب دستگیری مجدد برادر خود منوچهر محمدی، او نیز دستگیر شد و در زندان اوین دست به اعتصاب غذا زد که در نهمین روز اعتصاب جان خود را از دست داد.
همچنین احمد باطبی باطبی دیگر دانشجوی زندانی، بعد از دستگیری اکبر محمدی، او هم دستگیر شد و در حال حاضر در بند ۲۰۹ اطلاعات به سر می برد.
ماموران وزارت اطلاعات حتی در مهرماه امسال، دکتر حسام فیروزی فعال حقوق بشر، پزشک معالج احمد باطبی را نیز به مدت ۲۴ ساعت بازداشت و در بند ۲۰۹ زندان اوین مورد بازجویی قرار دادند.
از زمانی که رئیس قوه قضائیه در مهرماه گذشته از وزیر علوم خواست تا هرچه سریع‌تر صورت اسامی دانشجویان زندانی را جهت آزادی یا مرخصی آنها به قوه قضاییه ارائه کند، نه تنها گشایش قابل توجهی در کار دانشجویان زندانی و تحت پیگرد مشاهده نشد بلکه روند بازداشت و تعقیب دانشجویان بویژه از بهار امسال شدت یافت. تا جایی که حتی آیت‌الله عباسعلی عمید زنجانی رئیس جدید دانشگاه تهران گفت : «بهتر است یکی - دو ماه دانشجویانی که با مشکل مواجه شده‌اند را فراموش کنیم».
کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی خطاب به رئیس قوه قضائیه می پرسد که اگر خواهان آزادی دانشجویان زندانی بودید، پس چرا تا به حال این امر میسر نشده حتی تعدادی دیگر از دانشجویان به زندان محکوم شده اند ؟
 
کارگران
کارگران کارخانجات مختلف کشور به دلیل عدم پرداخت حقوق خود بارها دست به تحصن و اعتصاب زده اند، همچنین مدافعان حقوق کاگران نیز بر خواست بر حق کارگران تاکید دارند اما هر بار صدای حق خوای بلند می شود به جای توجه به خواسته های قانونی آنها، سرکوب، زندان، احضار و فشارهای معمول در ایران بر علیه فعالان، در پاسخ به آنها به کار گرفته شده است.
منصور اسانلو رئیس هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد که سال گذشته قبل از اعتراضات گسترده کارگران شرکت واحد دستگیر شده و پس از ۷ ماه زندان در بند ۲۰۹ اطلاعات در مرداد ماه با قرار وثیقه ۱۵۰ میلیون تومانی از زندان اوین آزاد شده بود بار دیگر به صورت غیرقانونی دستگیر و روانه زندان شد. دو عضو دیگر این سندیکا بازداشت و پس از دو روز آزاد شدند.
تجمعات کارگری همواره بازداشت و احضار در پی داشته که از جمله می توان به تجمع روز جهانی کارگر سال ٨٣ در شهرستان سقز اشاره کرد. برهان دیوار گر از متهمان همین تجمع به اتهام اجتماع و تبانی جهت ارتکاب جرم در شعبه اول دادگاه انقلاب سقز به تحمل ۲ سال حبس تعزیری محکوم شده است. همچنین خبرنگار گروه کارگری"ایلنا" در حین تهیه خبر مربوط به تجمع کارگران"کاغذ سازی کارون" در مقابل نهاد ریاست جمهوری در آبان ماه توسط عوامل حفاظت مستقر در محل بازداشت شد.
 
شکنجه زندانیان
متاسفانه باید گفت موضوع شکنجه زندانیان امری عادی شده و مسئولان بازداشتگاه ها با استفاده از چشم بند، سلول انفرادی، بازجویی های طولانی و شبانه و نیز ضرب و شتم، آنها را تحت فشار قرار می دهندو در بعضی موارد شدت شکنجه ها موجب شده تا فرد زندانی روانه بیمارستان شود.
به عنوان نمونه، بر اساس خبر رسیده به کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی از شهر مغان در استان اردبیل در تابستان امسال، یک زندانی به نام داوود مقامی پس از بازداشت در تظاهرات اعتراضی در مغان به زندان شهر پارس آباد منتقل شده و تحت شکنجه قرار گرفت. طبق این خبر، طحال وی از کار افتاده، دچار خونریزی شدید شده و به سختی تنفس می کرد و به همین دلیل در بیمارستان مغان بستری شد.
بر اساس اصل ٣٨ قانون اساسی ایران، هر گونه‏ شکنجه‏ برای‏ گرفتن‏ اقرار و یا کسب‏ اطلاع‏ ممنوع‏ است‏. اجبار شخص‏ به‏ شهادت‏، اقرار یا سوگند، مجاز نیست‏ و چنین‏ شهادت‏ و اقرار و سوگندی‏ فاقد ارزش‏ و اعتبار است‏. متخلف‏ از این‏ اصل‏ طبق‏ قانون‏ مجازات‏ می‏ شود. همچنین ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر تاکید دارد که هیچ کس نباید شکنجه شود یا تحت مجازات یا رفتاری ظالمانه، ضد انسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.
 
آزادی اجتماعات
اگرچه اصل ۲۷ قانون اساسی صراحت دارد که تشکیل‏ اجتماعات‏ و راه‏ پیمایی‏ ها، بدون‏ حمل‏ سلاح‏، به‏ شرط آن‏ که‏ مخل‏ به‏ مبانی‏ اسلام‏ نباشد آزاد است‏ اما از آغاز امسال در چندین تجمع و اعتراضات مدنی و مسالمت آمیز، تعدادی زیادی از شرکت کنندگان دستگیر شدند. در جریان تجمع خرداد ماه زنان در میدان هفت تیر تهران، نیروهای گارد ویژه ، نیروی انتظامی و نیروهای لباس شخصی با پرتاب گاز اشک آور، به ضرب و شتم و دستگیری شرکت کنندگان پرداختند. اسامی تعدادی از بازداشت شدگان عبارت بودند از: علی اکبرموسوی خوئینی، سمیرا صدری، بهاره هدایت، عاطفه یوسفی ، معصومه لقمانی، دلارام علی، امین قلعه ای، دلارام آرم فر، کاوه مظفری،   زهرا حیات غیبی، شیوا نهاوندی،   نوشین احمدی خراسانی ، فواد شمس، ژیلا بنی یعقوب ، سیامک طاهری، لیلا محسنی نژاد، بهمن احمدی امویی، علی روزبهانی، وحید میر جلیلی، مریم خراسانی، شهره کشاورز، اعظم الهامی، لیلی فرهاد پور، ترانه بنی یعقوب، فرناز معیریان ، فرشته حبیب اللهی ، نسیم سلطان بیگی ، شبنم کاظمی ، سهیلا سیادتی ، منصوره مقدسی.
جمال کریمی راد سخنگوی قوه قضائیه ، تعداد دستگیرشدگان در تجمع زنان را ۴۲ نفر زن و ۲٨ نفر مرد عنوان کرده بود.
در دیگر تجمعات در نقاط مختلف کشور نیز عده زیادی دستگیر شدند که تظاهرات گسترده در آذربایجان نمونه روشنی از آنهاست. در جریان این اعتراضات که به دنبال چاپ کاریکاتور و مقاله ای با عنوان « چه کنیم که سوسکها سوسکمان نکنند» در روزنامه دولتی « ایران»،   صدها تن دستگیر شدند که هنوز با گذشت بیش از ۵ ماه تعدادی از جمله عباس لسانی در زندان به سر می برند و پرونده تعدادی دیگر در حال رسیدگی است. این اعتراضات حتی موجب شد تا تعداد قابل توجهی از روزنامه نگاران و فعالان فرهنگی و دانشجویان در آذربایجان مانند زهره وفایی، ابوالفضل وصالی، علی حامد ایمان، اکبر آزاد، حسن دمیرچی از اساتید موسیقی آذربایجانی به همراه پسرش بابک ، محمد نجفی، محمد علیپور، چنگیز بخت آور و فرزندانش سیامک و امیر، حسین احمدیان، جاوید میرزاپور، دکتر احمد رضایی، داود عظیم زاده، یاشار حکاک پورمراغی، حامد یگانه پور، غلامرضا امانی، مجید پژوه فام، علیرضا حقی، مهندس حسن راشدی، ابراهیم وثوقی ، محمد جعفرپور، بهمن صادقی، فرزاد عزیزخانی، امامت مددی ، سخاوت مددی، عبادت مددی، علی بدلی، علی رباعی، عقیل آذردخت، جواد عباسی و وحید امینی   دستگیر شوند. همچنین یک وکیل دادگستری به نام صالح کامرانی نیز در بین دستگیرشدگان بود.
تعدادی از دستگیرشدگان بعد از آزادی از زندان، وضعیت زندان و بازداشتگاههای اطلاعات را بسیار بد توصیف کرده و نسبت رفتارهای غیرقانونی ابراز شکایت می کردند.
حجت اسلام نجف آقازاده رئیس کل دادگستری استان آذربایجان شرقی ، تعداد دستگیرشدگان در جریان اعتراضات مردمی تبریز را ٣٣۰ نفر اعلام کرده بود. به گفته غلامرضا خلف رضایی رئیس کل دادگستری استان اردبیل ، در این شهر نیز ٣۲۵ نفر توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدند. در شهرهای دیگر از جمله ارومیه آمارهای مشابهی ارائه شده است.
در همین ارتباط تجمعی نیز در میدان بهارستان تهران برگزار گردید که اسامی تعدادی از دستگیرشدگان در آن عبارتند از: فرانک فرشباف، محمد باقرجعفری، قهرمان خدابنده، رضا بابایی، مجید حسینی، آرش قلی زاده، فرزاد خجسته، یزدان اشرفی، اکبر حسین زاده، رامین صدیقی، عیسی برقی، فرشاد فرشیدفر، ساسان ضحاک، روشن فاخری، جعفر صفری، امیر نوری، داود شیر دل، ارسلان جعفری، صدرالدین موسوی، زهرا مظلومی، هاجر سلطانی، محمد احمدی، مرتضی نادری، علی محمد نوری، سید رسول سمیعی نژاد، احمد مهاجری، ئلناز نعمتی، ثریا بخشی، عباس بیگ زاده، هاجر کریم نژاد، امیر مقیم، زینال آل اوغلو، عباس بی اوغلو، حیدر شادی، یورش مهرعلی بیگو ، رضا بیگ زاده.
 
آزادی اقلیت های مذهبی
امسال برای اقلیت های مذهبی سالی پر از فشار و تنش بود چرا که حسینیه های دراویش گنابادی را از جمله در قم تخریب و سید احمد شریعتی « شریعت »، ٨۰ ساله و رئیس سلسله دراویش نعمت اللهی گنابادی را بازداشت کردند. بازپرس پرونده حتی از پذیرش وکالت امید بهروزی و فرشید یداللهی وکلای ایشان خودداری کرد و برای این وکلا پرونده ای نیز در دادگاه باز شد.
از سویی ۵۴ معلم داوطلب بهایی در شیراز در حالی که سرگرم تدریس بودند توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدند. کلاس های درس توسط یونیسیف صندوق حمایت از کودکان ، وابسته به سازمان ملل متحد تدارک دیده شده بود. همچنین از آغاز سال ۲۰۰۵ میلادی حداقل ۶۶ بهایی در ایران دستگیر شده اند که تعدادی از آنها با قرار وثیقه آزاد شدند اما دست کم ۹ نفر در زندان بسر می برند . مهران کوثری به ٣ سال زندان و بهرام مشهدی به ۱ سال زندان محکوم شده اند. نامبردگان در نامه هایی به مقامات کشور   خود خواستار پایان دادن به نقض حقوق بشر در مورد بهائیان شده بودند. افشین اکرم ، شهرام بلوری، وحید زمانی ، مهربان فرمانبرداری ، سهراب حمید ، هوشنگ محمد آبادی ، و بهروز توکلی از جمله دستگیر شدگان بودند.
همچنین در تهران در جریان تجمعی در برابر منزل آیت الله سید محمد کاظمینی بروجردی، صد ها نفر از جمله کیانوش سنجری که برای تهیه گزارش در محل حضور داشت دستگیر شدند. سید محمد کاظمینی بروجردی نیز دستگیر و به بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات منتقل شد. او پیش از این نیز دستگیر و زندانی و نیز بارها تحت فشار قرار گرفته بود.
سردار اسماعیل احمدی مقدم فرمانده نیروی انتظامی در مهرماه امسال به خبرگزاری ایلنا گفت: نیروی انتظامی تهران بزرگ به فرماندهی سردار مرتضی طلایی و بدستور دادگاه ویژه روحانیت تهران آیت الله سید محمد حسین کاظمینی بروجردی و ٣۰۰ نفر از هواداران وی را دستگیر و به زندان اوین منتقل کردند. اسامی نزدیک به صد تن از این زندانیان در اختیار کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی قرار دارد.
در مشهد نیز، فرشته دیباج ۲٨ ساله و رضا منتظمی ٣۵ ساله اداره کنندگان یک کلیسای مستقل در مشهد توسط ماموران وزارت اطلاعات در تاریخ ۴ مهر بازداشت شدند. فرشته دیباج دختر کشیش مهدی دیباج ۵۹ ساله از قربانیان قتلهای زنجیره ای است که به اتهام ارتداد در سال ۱۹۹۴ به طرز فجیعی به قتل رسید. در سال ۱۹۹۰ یکی دیگر از کشیش های این کلیسا به نام حسین سودمند به قتل رسیده بود.
محدودیت ها و اعمل فشار بر اقلیت های مذهبی در حالی صورت می گیرد که اصل ۲۶ قانون اساسی ایران آزادی آنها را به رسمیت شناخته است.
 
آزادی مطبوعات
امسال به مانند سال قبل برای روزنامه نگاران، وبلاگ نویسان و اهالی مطبوعات سال سختی بود. وزارت اطلاعات و ارشاد دولت احمدی نژاد با اعمال فشار و سانسور، آزادی عرصه اطلاع رسانی کشور را مختل نموده و اهل رسانه و روزنامه نگاران را با خطر زندان روبرو ساخته اند. به عنوان مثال، در آبان ماه امسال عیسی سحرخیز به ۴ سال زندان محکوم شد. همچنین تعدادی از روزنامه ها و نشریات توقیف شدند.
منوچهر عزیزی، مانا نیستانی، مهرداد قاسم فر، چنگیز بخت آور، حسن ارک، رضا کاظمی، علی نظری، عیوض طاها، محرم کامرانی، ابراهیم رشیدی، وحید درگاهی، علی حامد ایمان، زهره وفایی، اروج امیری ، محمد یوسفی، ابوالفضل وصالی، اکبر قربانیان، اسماعیل جمشیدی، سامان سلیمانی، رضا علی پور و فرهاد امین پور، حسین روئین، حسین شاکری، از جمله نویسندگان و روزنامه نگارانی هستند که در سال جدید دستگیر شدند. همچنین آرش سیگارچی، مجتبی سمیع نژاد، الهام افروتن و محسن درستکار نیز از سال قبل در زندان بودند.
 
آزادی احزاب و تشکل ها
در حال حاضر تعدادی از زندانیان سیاسی از جمله حشمت الله طبرزدی از اعضای گروههای سیاسی هستند که بخشی در شهرستانها و تعدادی نیز در تهران زندانی   اند. امسال بعضی احزاب کرد، حرکت ملی آذربایجان، جبهه متحد دانشجویی، جبهه دمکراتیک ایران، کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی، دفتر تحکیم وحدت و سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان از جمله جریانهایی هستند که تعدادی از اعضای آنها زندانی شدند.
کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی در روز جهانی حقوق بشر خواستار رعایت حقوق زندانیان ، تفکیک جرایم و زندان ها، برچیدن بساط شکنجه و سلول انفرادی و آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی است.
 
کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی