• هرچند توافق با ج.د.خ.کره برای تنظیم مقرراتی برای محدود کردن سلاح های آن می تواند امکان پذیر باشد. اما این امر مستلزم اقدام های اعتمادساز و برداشتن گام هایی برای ادغام ج.د.خ.کره در جامعه جهانی است، که لازمه آن ممکن است رها کردن سیاست تحریم ها و برقراری گفتگو با ج.د.خ.کره باشد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۱ بهمن ۱٣۹۴ -  ۱۰ فوريه ۲۰۱۶

خبری که جمهوری دموکراتیک خلق کره ماهواره ای را به فضا فرستاده است سبب شگفتی غرب شد.

ج.د.خ کره دهه ها تحت تحریم بوده است. در طی زمان تحریم ها برنامه های هسته ای وموشک های قاره پیما (بالستیک) خود را – که تحریم ها جلوگیری از آن را هدف گرفته بودند- با سرعت به پیش برده است.

دولت های غربی دست روی دست گذاشته اند. همه کاری که به نظر می رسد می توانند انجام دهند تهدید به تحریم های باز هم بیشتر در عین درخواست از چین برای برداشتن گام هایی برای بازگرداندن ج.د.خ.کره به جای خود است.   

این که چرا چین – که مورد تهدید ج.د.خ.کره نیست- باید این کاررا انجام دهد روشن نیست. چین هر گز در مقابل چیزی پیشنهاد نکرده است. در واقع فرض می شود که این همان کاری است که چین می تواند انجام دهد.

با این حال تهدید هایی از جانب کره جنوبی و ژاپن برای به دست آوردن سلاح هسته ای وجود دارد. آن که چه کسی ج.د.خ کره و چین را ترغیب می کند بیشتر رام شوند باز هم ناروشن است.

آن چه در منصرف کردن ج.د.خ.کره از توسعه ظرفیت های خود شکست خورده است اغلب "شکست دیپلماسی" خوانده می شود.

این یک خلاف نمایی است. دیپلماسی با ج.د.خ.کره شکست نخورده است. به دیپلماسی (با ج.د.خ.کره) مبادرت نشده است.

هیچ رهبر غربی به جمهوری دموکراتیک خلق کره سفر نکرده است. هیچ رهبر غربی با کیم جونگ اون رهبر ج.د.خ.کره دیدار نکرده است. هیچ مبادله دیپلماتیک عادی بین دولت های غربی و ج.د.خ.کره وجود ندارد . چنین ارتباط های دیپلماتیک موجود بالاتر از سطح سفیر اتفاق نمی افتد.   

رهبر های غربی به جای گفتگو با ج.د.خ.کره بر سر آن فریاد می زنند. سپس شگفت زده می شوند که قریادها (به سوی آن ها) بر می گردد.

شیوه ای که رهبر های غربی فکر می کنند می توانند ج.د.خ کره را با آن به انجام یا متوقف کرذن کاری بدون گفتگو برای انجام آن وادار کنند یک راز است.   

چیزی که آن را حتی عجیب تر می سازد آن است که وقتی دیپلماسی با ج.د.خ.کره آزموده شد عملا جواب داد.

یک چارچوب توافقی در سال ۱۹۹۵ حاصل شد که سبب شد تا ج.د.خ.کره برنامه هسته ای خود را در برابر وعده روابط عادی با امریکا و تامین راکتور های آب سبک برای ج.د.خ.کره متوقف نماید.

امریکا روی توافق دبه در آورد. راکتورهای آب سبک هرگز تحویل نشدند و عادی سازی رابطه هرگز عملی نشد.

برنامه هسته ای ج.د.خ.کره که به مدت ٨ سال متوقف مانده بود در نتیجه (دبه امریکا) در سال ۲۰۰٣ تا نهایت درجه ادامه یافت.

رهبرهای غربی هیچ درسی از این تجربه نگرفته اند. آن ها به تهدید ج.د.خ.کره با تحریم های بیشتر و بیشتر ادامه می دهند همان طور که ج.د.خ.کره سلاح های بیشتر و بیشتری انبار می کند.

هیچ یک از این ها نمی تواند بعنوان دفاع از رژیم ج.د.خ.کره تلقی شود. اگر چه بیزاری از رژیم نباید بهانه ی سیاستی قرار گیرد که مطلقا و کاملا شکست خورده است.

اکنون برای آن که ج. د. خ کره سلاح های خود را رها کند خیلی دیر است.

برنامه های غربی برای تغییر رژیم در ج.د.خ کره، نگاه مشتاقانه غربی در دهه ۱۹۹۰ به فرض سقوط قریب الوقوع رژیم آن، تحریم هایی که در نهایت به جنگ کره در دهه ۱۹۵۰ بر می گردد، قرار دادن ج.د.خ.کره بعنوان بخشی از "محور شرارت" و رفتار امریکایی سرنگون کردن دولت ها در سراسر جهان و مشابه آن، ج.د.خ.کره را متقاعد کرده است که سلاح های هسته ای برای امنیت آن حیاتی است.   

هرچند توافق با ج.د.خ.کره برای تنظیم مقرراتی برای محدود کردن سلاح های آن می تواند امکان پذیر باشد. اما این امر مستلزم اقدام های اعتمادساز و برداشتن گام هایی برای ادغام ج.د.خ.کره در جامعه جهانی است، که لازمه آن ممکن است رها کردن سیاست تحریم ها و برقراری گفتگو با ج.د.خ.کره باشد.

از آن جایی که این امر در غرب می تواند بعنوان "دلجویی" محکوم شود احتمالا رخ نخواهد داد. در عوض ما شاهد همان کار یک نواخت خواهیم بود.

انجام بارها و بارهای یک کار مشابه در عین داشتن انتظاری متفاوت دیوانگی خوانده شده است – چیزی که غربی ها به طور مرتب ج.د.خ.کره را به آن متهم می کنند.

در واقعیت ها اما دیوانگی چیزی است که باید در جاهایی غیر از پیونگ یانگ دنبال آن گشت.