• پنتاگون مانورهای نظامی‌ متعددی را انجام داده است؛ ۱۶ بار با سناریوهای متعدد؛ با این هدف که بتواند ناتو را به جنگ علیه روسیه ترغیب کند. تمام سناریوها برای ناتو مناسب بودند. تمام شبیه‌سازی‌ها نیز از پیروزی یک طرف حکایت داشت: روسیه! و به همین دلیل بود که رفتار دمدمی و پراشتباه اردوغان تنی چند از مقامات تاثیرگذار و بلندپایه را از واشنگتن گرفته تا بروکسل، کاملا وحشت‌زده کرد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۵ بهمن ۱٣۹۴ -  ۱۴ فوريه ۲۰۱۶

لزومی ندارد حتمن کتاب «صفحه‌ی بزرگ شطرنج» اثر زبیگنِیو برژینسکی (۱۹۹۷) را خوانده باشیم تا بدانیم سیاست خارجی ایالات متحده‌ تنها حول یک موضوع اساسی می‌چرخد: جلوگیری (به هر وسیله‌ی ممکن) از ظهور یک یا چند قدرت، که قادر باشد جلوی یکه‌تازی واشنگتن را در تمام جهان (و نه فقط در اروپا و آسیا) بگیرد. پنتاگون همین اصل را در شعار تبلیغاتی خود دنبال می‌کند: دکترین تسلط بلامنازع بر جهان.
اما سوریه باعث شد تمام این فرضیات هم‌چون حبابی فرو بریزند. بنابراین جای تعجب نیست اگر در یک سلسله از دستورات پشت پرده (دولت اوباما دقیقا مثل یک مرغابیِ لنگ می‌ماند) به وضوح احساس نگرانی و وحشت مشاهده می‌کنیم. اکنون پنتاگون همچون زمان ویتنام در حال افزایش نیروهای زمینی خود در منطقه‌ی «سوراق» [۱] در خاورمیانه است. در حال حاضر ۵۰ کماندو در شمال سوریه به کردهای «وای پی جی» (یگان‌های دفاع از مردم) و هم‌چنین تعدادی از سنی‌های میانه‌رو مشاوره می‌دهند. در واقع خواسته‌های واشنگتن را به آنها ابلاغ می‌کنند. توضیح رسمی کاخ سفید (طبق گفته‌ی اوباما) این است که وظیفه‌ی این کماندوها "پشتیبانی از نیروهای محلی است" تا خطوط تدارکاتی را که به مرکز جعلیِ خلافت در رقه ختم می‌شود، قطع کنند. ۲۰۰ نیروی ویژه‌ی دیگر که به عراق فرستاده شده‌اند به زودی پیگیری خواهند شد، که ظاهرن "مشغول مبارزه‌ی مستقیم" علیه رهبری داعش هستند که در حال حاضر در موصل پناه گرفته‌اند. این تحولات به عنوان "تلاش‌هایی" برای پاره‌ای "درگیری‌های مجدد در عراق و سوریه" اعلام شده‌اند که موجب می‌شود اتاق‌های فکر در آمریکا گزارشاتی مضحک با این مضمون منتشر کنند که بین تهاجم گسترده‌ی ایالات متحده و عدم مشارکتش در این مساله هیچ تفاوتی وجود ندارد؛ در حالی که هر کسی واقف است واشنگتن هیچ‌گاه خاورمیانه را به خاطر ثروت هنگفت نفتی و موقعیت استراتژیکش رها نخواهد کرد.
این سربازان آمریکایی باید به زودی خود را به لحاظ نظری با ائتلاف جدید و فراواقعی ۳۴ کشور اسلامی (بدون حضور ایران) هماهنگ کنند؛ کشورهایی که نقش‌ آنها کمتر از عربستان سعودیِ وهابی به عنوان خاستگاه ایدئولوژیک تمام جریان‌های سَلَفی جهادی نیست و در عین حال می‌خواهند با همکاری آن برای مبارزه با داعش اقدام کنند.
در حال حاضر سوریه مرکز ائتلاف است و حداقل با چهار ائتلاف مختلف مواجهیم؛ گروه "۱+۴" که عبارتند از روسیه، سوریه، ایران، عراق به اضافه‌ی حزب‌الله لبنان که حقیقتا با داعش می‌جنگند؛ ائتلافِ به رهبری آمریکا که یک گروه کوچک جاز متشکل از ناتو و شورای همکاری خلیج فارس است با این تفاوت که این شورا عملا کاری انجام نمی‌دهد؛ همکاری نظامی مستقیم روسیه و فرانسه؛ و نمایش مسخره‌ی "اسلامی" به رهبری عربستان.
آنها به مقابله با شمار زیادی از گروه‌های سَلَفی و جهادی برخاسته‌اند که یا در ائتلاف با هم هستند و یا کوتاه مدتی است که بطور مصلحتی با هم متحد شده‌اند؛ و سپس ترکیه قرار دارد که تحت حکومت سلطان اردوغان یک بازی یک بام و دو هوای شرورانه و پلید را بازی می‌کند.

سارایوویی دیگر؟
"نگران‌کننده و وخیم"؛ اینها واژه‌هایی نیستند که بتوانند تنش ژئوپلتیک فعلی بین روسیه و ترکیه را توصیف کنند؛ تنشی که هیچ نشانی از فروکش کردن به خود نمی‌بیند. «امپراتوری هرج و مرج» به عنوان یک ناظر ممتاز سود بسیاری از این رابطه می‌برد؛ مادامی که این تنش پابرجاست چشم‌انداز یکپارچگی اروپا و آسیا متزلزل است. قطعا اداره‌ی اطلاعات روسیه تمام سناریوهای ممکن را که نقش نیروهای نظامی ناتو و ترکیه را در مرز ترکیه با سوریه نشان می‌دهد، بررسی کرده‌ است. هم‌چنین این احتمال وجود دارد که آنکارا تنگه‌ی «بوسفور و داردانل» را به منظور جلوگیری از نقل و انتقال سریع و راحت بین روسیه و سوریه ببندد. البته اردوغان آنقدر احمق نیست که بهانه‌ی دیگری برای جنگ با روسیه ایجاد کند. اما در این باره مسکو هیچ شانسی ندارد.
روسیه کشتی‌ها و زیردریایی‌هایی با قابلیت پرتاب موشک اتمی را به حال آماده‌باش درآورده تا اگر ترکیه قصد داشته باشد تحت پوشش ناتو علیه مواضع روسیه وارد عمل ‌شود، ایستادگی کند. پرزیدنت پوتین صراحتا گفته است که اگر نیروهای عادی‌اش مورد تهدید قرار بگیرند و ضرورت ایجاب کند روسیه از سلاح‌ هسته‌ای استفاده خواهد کرد. اگر آنکارا بخواهد انتحاری عمل کند و یکی دیگر از جنگنده‌های سوخو۲۴ یا سوخو۳۴ روسیه را ساقط کند، روسیه نیز مجبور خواهد بود در سراسر مرز با کمک سیستم ضدهوایی اس ۴۰۰ حریم هوایی را مشخص کند. اگر آنکارا تحت پوشش ناتو اقدام به اعزام نیرو به مواضع روسیه کند، این کشور نیز در پاسخ از موشک‌های هسته‌ای استفاده خواهد کرد و این امر ناتو را نه تنها به جنگ سوریه که به یک جنگ تمام عیار در سراسر اروپا خواهد کشاند. در نتیجه روسیه نیز برای حفظ موقعیت استراتژیک خود و باز نگه‌داشتن تنگه‌ی بوسفور، دست به استفاده از موشک هسته‌ای خواهد زد.
از همین روست که می‌شود شباهت‌هایی بین سوریه‌ی امروز با سارایوویِ ۱۹۱۴ مشاهده کرد. [۲]
از اواسط سال ۲۰۱۴ پنتاگون مانورهای نظامی‌ متعددی را انجام داده است؛ ۱۶ بار با سناریوهای متعدد؛ با این هدف که بتواند ناتو را به جنگ علیه روسیه ترغیب کند. تمام سناریوها برای ناتو مناسب بودند. تمام شبیه‌سازی‌ها نیز از پیروزی یک طرف حکایت داشت: روسیه! و به همین دلیل بود که رفتار دمدمی و پراشتباه اردوغان تنی چند از مقامات تاثیرگذار و بلندپایه را از واشنگتن گرفته تا بروکسل، کاملا وحشت‌زده کرد.

اجازه دهید به موشک‌های کروز بپردازیم
پنتاگون کاملا به این مساله آگاه است که اگر شخصی مانند اردوغان به حرکات تحریک‌آمیزش ادامه دهد، ممکن است روسیه را وادار به پرتاب موشک‌های فوق سنگین کند. اجازه دهید به اختصار به چند مورد اشاره کنم.
روسیه می‌تواند از موشک‌های قاره‌‌پیمای بالستیک نیرومندش تحت عنوان «اس‌اس ۱۸» استفاده کند که ناتو آن را «ساتَن» می‌نامد؛ هر ساتن توانایی حمل ۱۰ کلاهک را دارد که هر کدام بین ۷۵۰ هزار تا ۱ میلیون تُن تی.ان.تی دارند و می‌توانند منطقه‌ای به وسعت ایالت نیویورک را بطور کامل ویران کنند. «توپول اِم» یکی دیگر از موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای روسیه است که با سرعت ۲۱ ماخ (۱۶۰۰۰ مایل در ساعت) سریع‌ترین موشک جهان به شمار می‌رود؛ هیچ پدافندی توان مقاومت در برابر این موشک را ندارد. به طوری که پس از پرتاب از مسکو، می‌تواند در عرض ۱۸ دقیقه به نیویورک و 22.8 دقیقه به لس‌آنجلس اصابت کند. زیردریایی‌های روسی و هم‌چنین چینی می‌توانند از طریق آب‌های ساحلی به ایالات متحده نزدیک شده و در عرض یک دقیقه اهداف ساحلی را هدف قرار دهند. آنها قادرند بدون اینکه تشخیص داده شوند، خود را به نزدیکی ناوهای هواپیمابر آمریکایی برسانند. از طرف دیگر سیستم ضد موشکی اس ۵۰۰ می‌تواند از روسیه در برابر موشک‌های بالستیک قاره‌پیما و کروز محافظت کند. (مسکو فقط به صورت علنی خواهد پذیرفت که استفاده از اس ۵۰۰ از سال ۲۰۱۶ مجاز شود؛ اما واقعیت این است که اس ۴۰۰ به زودی به چین تحویل داده می‌شود که به این معنی است که احتمالا سیستم اس ۵۰۰ در حال حاضر قابل استفاده است.)
سیستم اس ۵۰۰ موجب می‌شود تا کارایی موشک‌های پاتریوت در حد موشک «وی ۲» در جنگ دوم جهانی باشد. اینجاست که مشاور پیشین فرمانده عملیات نیروی دریایی آمریکا ضروری می‌بیند رسما اعلام نماید که مجموعه‌ی سیستم دفاع موشکی آمریکا ناکارآمد و بی‌ارزش است.
‌هم‌چنین روسیه دارای یک ناوگان بمب‌افکن مافوق صوت با نام «توپولف Tu-160» است. آنها می‌توانند از طریق پایگاه‌های هوایی واقع در قلب روسیه به پرواز درآیند، خود را به قطب شمال برسانند، موشک‌های کروز مجهز به کلاهک هسته‌ای را از فاصله‌ی امن و بر فراز اقیانوس اطلس پرتاب کنند و پس از بازگشت به خانه کل ماجرا را از تلوزیون تماشا کنند.
روسیه قادر است تقریبن هر سلاح هسته‌ای با عملکرد پایین که از سوی ناتو و با هدف تاکتیکی یا جنگی استفاده شود را از کار بیندازد. این تصادفی نیست که روسیه در چند ماه گذشته زمان واکنش ناتو را در موارد متعدد مورد آزمایش و بررسی قرار داده است. موشک «اسکندر» با بُرد ۴۰۰ کیلومتر قادر است ۷ برابر سرعت صوت حرکت کند. فرودگاه‌ها، نقاط لجستیک و سایر زیرساخت‌های ثابت، همانند آنچه در جنوب ترکیه واقع شده است، جزو اهداف این موشک در یک جنگ تمام عیار به شمار می‌روند. ناتو تلاش خواهد کرد به این حملات موشکی پاسخ دهد اما برای این کار می‌بایست با سیستم‌های اس ۴۰۰ یا بدتر از آن اس ۵۰۰ مواجه شوند که روسیه در هر شرایط جنگی می‌تواند آنها را در مناطق دفاعی و در لایه‌های مختلف آرایش دهد. به عنوان مثال نصب سیستم اس ۴۰۰ در کالینینگراد تمام عملیات هوایی ناتو را در قلب اروپا فلج خواهد ساخت.
هماهنگی و نظارت بر تمام این تصمیمات نظامی به خاطر مزیت برخورداری از «کنترل بازتابی» (RC) توسط روسیه است. این تاکتیکی است که با انتقال یکسری اطلاعات گزینشی به دشمن، او را مجبور به اتخاذ تصمیماتی می‌کند که به ضررش تمام شوند؛ نوعی ویروس که به فرایند تصمیم‌گیری دشمن نفوذ کرده و آن را تحت کنترل خود در می‌آورد. روسیه از کنترل بازتابی در زمینه‌های تاکتیکی، استراتژیک و ژئوپلتیک بهره می‌برد. ولادیمیر پوتین در جوانی و در مدرسه‌ی ۴۰۱ ام ک.گ.ب بطور کامل این مبحث را فرا گرفت و بعدها در سمت خود به عنوان افسر ک.گ.ب و سرویس امنیت فدرال آن را ادامه داد.
بسیار خب. حال باید از ناتو و اردوغان پرسید که آیا هنوز هم جنگ می‌خواهند!

توضیحات مترجم:
[۱]: سوراق یا «Syraq» کشوری ساختگی در خاورمیانه است که در فضای داستانی کتاب‌های کمیک، عمدتا در دهه‌ی ۸۰ میلادی مورد استفاده بوده است. به نظر می‌رسد از ادغام نام دو کشور «سوریه» و «عراق» تشکیل شده است.
[۲]: اشاره به ترور ولیعهد اتریش در سارایوو که منجر به آغاز جنگ اول جهانی شد.
   

پپه اسکوبار. ۱۸ دسامبر ۲۰۱۵. کانتر پانچ