اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲ اسفند ۱٣۹۴ -  ۲۱ فوريه ۲۰۱۶

پدرم آدم خوبی بود! صداقت داشت و درستکاری، که این روزها کمتر جایی پیدا می‌شود. غصه می‌خورد، درد می‌کشید و عذاب، اما بی‌هیاهو. سال‌ها گوشه‌ی اتاقش عذاب تنهایی و دوری از فرزندانش را تحمل کرد. فرزندانی که پس از بگیر و ببندها و اعدام‌های سال‌های ٦٠ جانشان را برداشتند و از این مملکت فرار کردند. هرگز از رفتنشان گله نکرد اما آرزویش دیدار دوباره همه‌ی آن‌ها بود آرزویی که برآورده نشد. بعد از زمین‌گیری‌اش سال‌ها بود که گوشه‌ اتاقش روزبروز بیشتر به زندگی گیاهی نزدیک می‌شد و هرچه بیشتر تنها می‌شد. یکی دو سال آخر دیگر کسی را نمی‌شناخت، آخرین چیزی که از خاطرش رفت اعدام دو نوجوانش فرزین و فرشید بود. همیشه می‌گفت:«مگر چه کرده بودند که باید کشته می‌شدند؟» و هیچکس برای او پاسخی نداشت. خوشحالم که دیگر عذاب نمی‌کشد. زندگی برای او فقط درد و عذاب بود.
از همه کسانی که پس از مرگ پدرم با حضور، همراهی و همکاری خود در برگزاری مراسم او، و یا از طریق تلفن و اینترنت ما را تسلی دادند سپاسگزاریم.

فرزانه راجی- اسفند ١٣٩٤