اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۹ فروردين ۱٣۹۵ -  ۲٨ مارس ۲۰۱۶

پل فلچر - بی‌بی‌سی اسپورت: اوایل فوریه بود که تعدادی از روزنامه‌های بریتانیا به نقل از سر الکس فرگوسن نوشتند که ماریسیو پوچتینو بهترین مربی لیگ برتر فوتبال انگلستان است.
سرمربی پیشین منچستر یونایتد که در ضیافت شامی درست قبل از کریسمس حاضر شده بود، این حرف را در حالی زد که کنار دیوید لمی، نماینده محله تاتنهام در مجلس بریتانیا، نشسته بود.
این ادعای بزرگی است اما نباید فراموش کرد که در حالی که لیگ برتر به روزهای پایانی‌اش نزدیک می‌شود تاتنهام کماکان یکی از جدی‌ترین مدعیان قهرمانی است. آن‌ها که با ۵ امتیاز اختلاف با لستر در رتبه دوم لیگ برتر قرار دارند، از سال ۱۹۶۱ قهرمان انگلستان نشده‌اند.
اگر این آرژانتینی ۴۴ ساله موفق به انجام این کار شود، اعتباری بسیار زیاد برای دستاوردی فوق‌العاده کسب خواهد کرد، افتخاری که کمتر کسی آن را پیش‌بینی می‌کرد.
اما این مردی که بار دیگر امید و افتخار را به تاتنهام بازگردانده، دقیقا کیست؟

سال‌های آرژانتین، آموختن از ال‌ لوکو

مارسلو بیلسا بی‌دلیل به "ال لوکو" (دیوانه) معروف نشده است. او ساعت‌ها در کنفرانس‌های مطبوعاتی از زمین و زمان حرف می‌زند اما هرگز مصاحبه نمی‌دهد. مردی که می‌گوید اگر بازیکنان ماشین بودند او هرگز نمی‌باخت.
بیلسا یکبار ساعت ۲ نیمه شب به خانه پوچتینوی ۱۴ ساله رفت. خورخه گریفا هم همراه او بود. مردی که آن زمان هم مربی نیوولز اولد بویز بود و هم به عنوان کاشف بازیکنانی مانند گابریل باتیستوتا و کارلوس توس شناخته می‌شد. بیلسا ساق‌‌های پوچتینوی نوجوان را معاینه کرد و با او قرارداد امضا کرد تا داستان آغاز شود.
دیوانه یا عاقل، بلیسا هرچه که باشد نمی‌توان نقش او را در زندگی فوتبالی پوچتینو انکار کرد. اوایل این فصل که خبر پیوستن بیلسا به سوانزی قوت گرفته بود، پوچتینو در مورد هموطنش گفت: "او برایم مثل پدر است. من او را از ۱۴ سالگی و زمانی که در نیوولز اولد بویز بودم، می‌شناسم."
پوچتینو در مورفیِ سانتافه به دنیا آمد. پسر یک کارگر مزرعه بود و تا زمانی که در آرژانتین بود در نیوولز، در دو ساعتی روساریو در شمال این کشور، ماند تا این که در سال ۱۹۹۴ راهی باشگاه اسپانیول شد.
پوچتینو تنها ۱۸ سال داشت که به عنوان دفاع وسط تیم بیلسا در سال ۱۹۹۱ قهرمان آرژانتین شد و سال بعد هم به فینال "کوپا لیبرتادورس" (جام باشگاه‌های آمریکای جنوبی) رسید. هرچند که در فینال و در ضربات پنالتی بازی را با به سائوپائولوی تله سانتانا واگذار کردند. این دستاورد بزرگی برای یک باشگاه متوسط بود.
پوچتینو اخیرا گفت: "وقتی قهرمان شدیم و به فینال کوپا لیبرتادورس رسیدیم، تیم ما از نظر متوسط سن و توازنی که بین جوانان و با تجربه‌ها وجود داشت، شباهت زیادی به تاتنهام کنونی داشت. ما جوانان خیلی خوبی - مثل من – داشتیم و همین طور بازیکنان با تجربه و باکیفیت؛ توازن مشابه و هدف مشابه."
تاکتیک مورد علاقه بیلسا، سرعت زیاد با پرِس شدید و خفه کردن حریف بود و برای این کار به نمایش بی‌نقص جوانانش نیاز داشت.
مارتین مازور، خبرنگار آرژانتینی در این باره گفت: "نیوولز تیمی بود که با شمار زیادی بازیکن جوان شکل گرفته بود. مثل این روزها نبود که سیستم به دنبال تربیت جوانانی است که جای خالی نسل بیست و خرده‌ای ساله را پر کند که تقریبا تمام‌شان در اروپا بازی می‌کنند. در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، آرژانتین بازیکنان زیادی صادر نمی‌کرد و اتکا به نسل جدید، معمول نبود. بیلسا یک مربی تحصیل‌کرده بود اما سابقه درخشانی به عنوان بازیکن یا مربی نداشت."
به گفته این خبرنگار بیلسا محبوبیت بسیار زیادی بین جوانان تیمش داشت: "بازیکنان با سابقه‌ تیم مثل تاتا مارتینو یا خوان مانوئل لوپ اوقاتشان از دست او تلخ بود در حالی جوانانی مثل پوچتینو و فرناندو گامبوا، او را می‌ستودند. آن‌ها سربازان بیلسا بودند برای اجرای فوتبالی تهاجمی با حرکاتی مکانیکی و پِرِس شدید.تمرینات طاقت‌فرسا موجب می‌شد که از نظر بدنی به حریف مسلط باشند و سیستیم دینامیک ۳-۳-۴ را اجرا کنند که برحسب شرایط به ۳-۴-۳ تبدیل می‌شد."
بیلسا به آن‌ها می‌گفت که تیم حریف را زیر نظر بگیرند و بعد مجبورشان می‌کرد که تحلیلشان را از تیم حریف جلوی هم‌بازی‌های خود بخوانند. در دوران قبل از اینترنت، او به بازیکنانش می‌گفت که سه گزارش روزنامه‌ها در مورد بازی قبلی‌شان را بخوانند و همین‌طور هفته‌نامه ورزشی ال گرافیکو را.
آرژانتین با مربی‌گری بیلسا به جام جهانی ۲۰۰۲ رفت، جایی که انگلستان با تک گل دیوید بکام از روی نقطه پنالتی بازی را برد. پنالتی‌ای که با خطای پوچتینو روی اوون بدست آمده بود. آرژانتین به عنوان یکی از بخت‌های قهرمانی وارد آن جام جهانی شد اما نتوانست از گروهش صعود کند.
پوچتینو گفت: "اوون صاحب توپ بود. من پایم را جلو بردم و او شیرجه رفت. در آن لحظه مایکل از من آرژانتینی‌تر بود."
پوچتینو در همان سال از تیم ملی خداحافظی کرد.

سال‌های اسپانیول، دوران سرمربی‌گری

پوچتینو از سال ۱۹۹۴ به اسپانیول، تیم دوم بارسلونا رفت. او در ۱۲ سال حضورش نزدیک به ۳۰۰ بار برای این تیم بازی کرد و محبوبیت زیادی به دست آورد. احتمالا او در همان زمان توانایی‌اش در رهبری تیم را به مسئولان باشگاه نشان داده بود که سه سال پس از خداحافظی به عنوان بازیکن، به عنوان مربی به باشگاه بازگشت. در این سه سال او مدارک لازم را گرفت و به عنوان دستیار در تیم‌های زنان تجربه کسب کرد.
جرمن بونا، خبرنگاری که اخبار اسپانیول را برای روزنامه اسپورت پوشش می‌دهد، می‌گوید: "وقتی سراغ او رفتند اوضاع اورژانسی و بحرانی بود. پوچتینو سال ۲۰۰۹ و در حالی آمد که تیم در منطقه سقوط بود. او سومین مربی فصل اسپانیول بود و چالشی بزرگ در پیش داشت. اسپانیول قرار بود تابستان آینده به ورزشگاه جدید بروند و آن‌ها نمی‌خواستند که اولین حضورشان در خانه جدید، در دسته دوم باشد."
پوچتینو درس‌هایی را که از بیلسا گرفته بود پس داد و تاثیرش خیلی زود آشکار شد: تیم آن مسابقه مشهور را از بارسلونا رقیب همشهری‌ ۱-۲ برد و فصل را در میانه جدول به پایان بردند. او سه سال دیگر هم تیم را در آن وضعیت نگه داشت تا این که به دنبال بحران مالی و اختلافات داخل هیات مدیره و در پی شروع ضعیف فصل ۱۳-۲۰۱۲ اخراج شد.
بونا گفت: "او جزئیاتی را در اسپانیول تغییر داد که بقیه به آن‌ها توجهی نمی‌کردند، مسائلی مثل زمان غذا خوردن بازیکنان. او می‌خواست تیم مثل ساعت کار کند، نه فقط تیم بلکه تمام کسانی که در کنار تیم بودند مثل پزشکان، دستیارانش، کارمندان باشگاه و بقیه."

سال‌های ساوتهمپتون، یا شیوه او یا هیچ

بسیاری از هواداران ساوتهمپتون از اخراج نایجل ادکینز در ژانویه ۲۰۱۳ دلخور بودند. او تیم را دو ساله، دو دسته بالاتر آورده و به لیگ برتر رسانده بود. جیمی ردنپ، هافبک پیشین ساوتهمپتون می‌گوید: "رئیس باشگاه گول خورده."
عصبانیت آن‌ها چندان هم بی دلیل نبود، باشگاه می‌خواست تیم را به دست کسی بسپارد که نه زبان انگلیسی می‌دانست نه پیش از آن در این کشور کار کرده بود. البته هواداران باشگاه با رفتن پوچتینو هم عصبانی شدند، این‌بار از این که باشگاه نتوانسته او را نگه دارد. وقتی پوچتینو به باشگاه آمد، ساتهمپتون از آخر سوم بود و در می ۲۰۱۴ که او رفت، تیم در رتبه هشتم لیگ برتر قرار داشت.
پوچتینو کمی پس از حضورش در ساوتهمپتون گفت: "من جز فوتبال زندگی ندارم. هر روز ۱۲ ساعت در زمین تمرین هستم. زندگی من شده رفتن از هتل به زمین تمرین."
جک کُرک که در تمام دوران حضور پوچتینو در ساوتهمپتون بود، در مورد آن دوره به بی‌بی‌سی گفت: "با آمدن پوچتینو همه چیز خیلی زود تثبیت شد. همیشه یا شیوه او بود یا هیچ. ما تیم جوانی بودیم و او به ما اعتماد به نفس داد و همیشه می‌گفت از فوتبال لذت ببرید. فکر نکنم که او در تمام دوران حضورش یک مصاحبه انگلیسی هم داشت اما همیشه راهی پیدا می‌کرد که منظورش را به بازیکنان برساند. او بیشتر مواقع کاملا آرام بود. یادم هست یکبار در ویگان ما بازی باخته را برده بودیم اما پنج دقیقه مانده به آخر بازی گل خوردیم. من فکر می کردم مربی واقعا عصبانی باشد. اما او چند دقیقه‌ای زیر دوش ماند و بعد آمد و با تک تک بازیکنان دست داد."

سال‌های تاتنهام، بازگشت افتخار؟

تاتنهام در مه ۲۰۱۵ با قراردادی پنج ساله پوچتینو را به خدمت گرفت. او در سال اول تیم را به فینال جام اتحادیه رساند و در سال دوم به مدعی قهرمانی در لیگ برتر تبدیل کرد.
پوچتینو هیچگاه به طور واضح نگفته که کار کردن با جوانان را ترجیح می‌دهد اما ترکیب این تیم گویای همه چیز است. یک تحقیق در سال گذشته نشان داد که تاتنهام جوان‌ترین تیم لیگ برتر است.
هری کین، دله علی، اریک دایر، رایان میسون و بسیاری دیگر زیر نظر پوچتینو تیمی ساخته‌اند که شباهت زیادی به نیوولز زیر نظر بیلسا دارد.
گری نویل نوامبر گذشته در مقاله‌ای در روزنامه تلگراف نوشت: "من حین کار به عنوان مربی انگلستان، دراردوی تیم ملی، بخوبی متوجه تفاوت بازیکنان تاتنهام با بقیه از نظر روانی و پشتکار شدم. آن‌ها آماده نبرد بودند. آماده برای بازی و برای کار کردن. آن‌ها علاقمند بودند در تمام جلسات شرکت کنند. هر چیزی که شما از یک بازیکن مسئولیت‌پذیر توقع دارید، آن‌ها داشتند. به نظر من پوچتینو به بازیکنانش اعتماد به نفس داده تا خود را هم داخل هم بیرون زمین نشان دهند."
برای مربی آرژانتینی کماکان کار دسته‌جمعی بسیار مهم است. یکی از اندیشه‌های او استفاده از "فضاهای بزرگ" است. برای مثال بازی پنج به پنج در زمینی بزرگتر از معمول که بازیکنان را مجبور می‌کند برای بستن بازی حریف، بیشتر بدوند.
او همچنین به تحلیل ویدئویی اهمیت می‌دهد؛ فیلم بازی بازیکنان را به آن‌ها نشان می‌دهد و روی نقاط ضعف و قوت‌شان کار می‌کند.
پوچتینو برخلاف استادش بیلسا روی تاکتیک خاصی تعصب ندارد و منعطف است. او به بازیکنانش آزادی بیشتری می‌دهد و فقط به یک ساختار خشک پایبند نیست. هرچند که پوچتینو عاشق فوتبال تهاجمی است و این را بخوبی می‌توان از بازی تاتنهام فهمید.
پوچتینو همچنین بشدت معتقد به احترام متقابل بین بازیکنان و مربی است و همیشه حواسش هست که قبل از هر جلسه تمرین با تمام بازیکنان دست دهد. او می‌گوید: "این‌ها چیزهای کوچکی هستند اما نقش بزرگی در ساختن یک تیم واقعی دارند."
یک روز پوچتینو با دنیل لوی، رئیس تاتنهام، مشغول خوردن صبحانه بود که شش بازیکن تاتنهام از راه رسیدند و پوچتینو پیش چشمان متعجب لوی بلند شد و با تمام آن‌ها دست داد.
اگر تاتنهام بتواند از لستر جلو بزند و برای اولین‌بار قهرمان لیگ برتر شود، تابستان آینده دست‌های زیادی برای فشردن دستان ماریسیو پوچتینو دراز خواهند شد.