عنوان : ننگ بر نادانی، ننگ بر نا-انسان، ننگ بر جزمیت و ایمان!
می توان گفت که سرراست ترین معنای تروریسم به نگرشی اشاره دارد که بدلیل جزمیت در باورهای واپس مانده خویش از رویارویی های متمدنانه در میدان همیشه-نو-شونده ی اندیشه ناتوان ست و در نتیجه, با گرویدن به زور و فریب, کمر به نابودی دارندگان اندیشه های دگر می بندد. بستر اصلی اینگونه رویکرد هم تحمیل وجود و باور خویش به دیگران برای رسیدن به منابع و غنائم هر چه بیشتر است. داعش, طالبان, القاعده و گونه های ایرانی و خارجی آنان (از شیک گرفته تا کپک زده) نمونه هایی از پرشمار انند که در بربریت سرمایه داری، قارچ-آسا، رویان بوده اند ...
گروه هایی اینچنین, هر چه کهنه باور تر باشند چهره ای ناانسانی تر دارند. این "جاهلان سرفراز", بدون احساس نیاز به کوچکترین تظاهر, بیشرمانه عملکردشان را به زننده ترین شکل پیش می برند و به نمایش می گذارند. سنگسار کردن و کشتن آدمیان به هر شکل, ویرانگری لگام گسیخته, درنده خویی, جهالت و خرافه باوری, بی اعتنایی محض به بشریت و دستاوردهایش جلوه هایی چند از هستی ننگین آنان است.
چنین کار هراس انگیز و پراندوه، اگر که بربریت نیست، چیست؟ بربرانی اینچنین، از کدامین منجلاب فکر خیزان میشوند؟
ننگ بر نادانی، ننگ بر نا-انسان، ننگ بر جزمیت و ایمان!
۷۴۶۹٨ - تاریخ انتشار : ۱٨ خرداد ۱٣۹۵