اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱٨ خرداد ۱٣۹۵ -  ۷ ژوئن ۲۰۱۶

سوسن محمدخانی غیاثوند- ژنو- سوئیس: احزاب، نهادهای مدنی و فعالان ایرانی و کورد طبق روال هر ساله به مناسبت ۱۰۵ امین کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار روز ۶ ژوئن یک تجمع اعتراضی برای حمایت از کارگران ایران و در اعتراض به سرکوب آنها توسط جمهوری اسلامی در میدان ملت شهر ژنو، مقابل ساختمان سازمان ملل برگزار کردند.
کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار هر ساله از ٣۰ می تا ۱۰ ژوئن در شهر ژنو برگزار می شود.

آکسیون اعتراضی فعالان کورد و ایرانی در سه بخش برگزار شد.

در ابتدا چند نفر از «اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران» در مقابل ساختمان سازمان ملل، محل برگزاری اجلاس عمومی کنفرانس با پخش صدها بولتن خبری به زبانهای فرانسه و انگلیسی درباره نقض حقوق کارگران در ایران و سرکوب آنها توسط جمهوری اسلامی در یکسال گذشته اطلاع رسانی کردند. آنها همچنین تراکتهایی در دست داشتند که بر رویشان نوشته شده بود «ایران به کنوانسیونهای سازمان جهانی کار احترام نمی گذارد»، «۱۷ کارگر معدن آق دره شلاق خوردند» و «۴۰ روز اعتصاب غذای جعفر عظیم زاده، فعال کارگری در زندان».

بولتن خبری «اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران» مورد استقبال بخشی از نمایندگان کشورهای شرکت کننده در کنفرانس قرار گرفت.

علیرضا نوائی یکی از پخش کنندگان بولتن خبری با دیدن اعضای هیات نمایندگی جمهوری اسلامی در این اجلاس آنها را در خیابان مقابل ساختمان سازمان ملل متحد مورد خطاب قرار داد و گفت: «شما خجالت نمی کشید در این اجلاس شرکت می کنید؟! شماها نمایندگان قلابی و غیرقانونی کارگران هستید. عرق شرم بر روی پیشانی شما نمی نشیند؟! باید خجالت بکشید که کارگران در ایران شلاق می خورند. به اینجا آمده اید چه بگویید؟!»

غلامرضا عباسی، سرپرست هیات نمایندگی جمهوری اسلامی در این اجلاس و اولیاء علی بیگی، رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار از جمله افرادی بودند که مورد خطاب و اعتراض علیرضا نوائی قرار گرفتند.

اعضای هیات ایرانی بدون هیچ حرفی از کنار نوائی گذشتند اما اولیاء علی بیگی ایستاد و با این معترض ایرانی مشغول بحث شد. رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار پیشتر در ایران گفته بود «من پیش از آنکه نماینده کارگران باشم، سرباز ولایت فقیه هستم.» علیرضا نوائی با استناد به همین جمله به وی گفت: «تو نماینده کارگران در اینجا نیستی، تو سرباز ولایت فقیه هستی.»

علی بیگی در پاسخ گفت: « من افتخار می کنم که سرباز ولایت فقیه هستم.»

نوائی به اعتراضش ادامه داد و پرسید: «فعالان کارگری در زندانند، چهل روز از اعتصاب غذای جعفر عظیم زاده می گذرد، کارگرها در ایران شلاق می خورند. شما به اینجا آمدید که چه بگویید؟! شلاق خوردن کارگرها شرم آور نیست؟!»

رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار در پاسخ به پرسشهای فوق گفت: «من شلاق خوردن کارگرها را در هر شرایطی محکوم می کنم. اما آنها کارگرهای فصلی بودند و جلوی کار بقیه کارگران معدن را هم گرفته بودند.»

علی بیگی همچنین از سیاستهای جمهوری اسلامی در منطقه و در کشور سوریه دفاع کرد و آن را ضامن حفظ امنیت در ایران و از نشانه های درایت رهبر جمهوری اسلامی دانست.

نوائی مجددا به علی بیگی اعتراض کرد و گفت: «کارگرهای معدن طلاق آق دره در اعتراض به تمدید نشدن قراردادشان تجمع کردند. می خواستند قراردادشان دائمی شود. اصلا اختلاف بین کارگر و کارفرما چه ربطی به قوه قضائیه دارد؟! مگر این در قانون کار نیامده است؟!»

علیرضا نوائی در پایان اعتراضهایش به یکی از خبرنگاران گفت: «از آنجائیکه در ایران تشکلهای مستقل کارگری وجود ندارد و سرکوب می شوند، آنهائیکه به عنوان نمایندگان کارگران ایران به این اجلاس می آیند اعضای تشکلهای رسمی و وابسته به دولت هستند. نمایندگان واقعی کارگران ایرانی در اینجا حضور ندارند. امسال بر اساس خبری که توسط خبرگزاری مهر منتشر شده است، ۷ نفر از ایران در این اجلاس حضور دارند. ٣ نفر آنها از طرف کانون عالی انجمنهای صنفی کارگری، ۲ نفر از طرف شوراهای اسلامی کار و ۲ نفر هم از طرف مجمع عالی نمایندگان کارگران به سرپرستی غلامرضا عباسی در یکصد و پنجمین کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار حضور دارند.»

اعضای هیات ایرانی شرکت کننده در اجلاس به دوربین خبرنگار ایرانی پشت می کردند تا از آنها تصویربرداری نکند.

به گفته علیرضا نوائی در گزارش ۶۰۰ صفحه ای ارائه شده به سازمان جهانی کار در اکتبر سال گذشته حتی به یک نمونه از موارد نقض حقوق کارگران در ایران و سرکوب آنها توسط جمهوری اسلامی اشاره نشده است.

وی در توضیح چرایی این مسئله گفت: به دنبال بهبود روابط جمهوری اسلامی با آمریکا و کشورهای اروپایی، تلاش شده تا یک چهره مقبول از جمهوری اسلامی ارائه شود. به اعتقاد نوائی «ایران به این چهره بزک کرده و البته دروغین برای حضور در سازمان تجارت جهانی نیاز دارد. چون ایران سالهاست که نمی تواند عضو سازمان تجارت جهانی بشود.»

در بخش دوم این آکسیون اعتراضی، حدود دویست نفر از فعالان مدنی، نمایندگان نهادها و احزاب مختلف کورد و ایرانی در میدان ملت شهر ژنو در مقابل ساختمان سازمان ملل، محل برگزاری اجلاس عمومی کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار تجمع کردند. در این بخش بیانیه احزاب و نهادهای مختلف شرکت کننده در آکسیون توسط نمایندگان آنها قرائت شد.

شرکت کنندگان همچنین به حضور هیات ایرانی در اجلاس اعتراض کردند و آنها را نمایندگان غیرقانونی کارگران ایران و مشتی جاسوس، مزدور و چهره امنیتی معرفی کردند.

«مسئول سندیکای SSP خانم کاتارینا پرلیت»، «اتحادیه سندیکاهای سوئیس (USS) متشکل از ده سندیکای سوئیسی» و نیز «احمد انور، مسئول سندیکاهای اندونزی (DPP) » با آکسیون اعتراضی فعالان ایرانی اعلام همبستگی کردند.

اتحادیه سندیکاهای سوئیس (USS ) همچنین در برگزاری این تجمع اعتراضی همکاری کامل داشت.

احزاب و نهادهای مختلف کورد و ایرانی از کشورهای سوئیس، آلمان و فرانسه در این برنامه شرکت کرده بودند.

این تجمع اعتراضی توسط کمیته برگزار کنندگان تظاهرات ۶ ژوئن در سوئیس و با حمایت بخش سوئیس «اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران، اتحاد نیروهای دموکراتیک ایرانی، کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران» برگزار شد.

نمایندگان اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران، کانون دفاع از حقوق بشر در ایران، مادران آزادی در سوئیس، سازمان کوردستانی حزب کمونیست ایران، کومله زحمتکشان کوردستان ایران، کومله زحمتکشان کوردستان، حزب دمکرات کوردستان، اتحادیه دموکراتیک جوانان شرق کوردستان، حزب کمونیست کارگری، «کانون کنشگران سوسیالیست، دموکرات و آزادیخواه هانوفر»، کانون دموکراتیک پناهندگان و دیگر گروهها و احزاب ایرانی و کورد در این کارزار برای پشتیبانی از کارگران ایران حضور داشتند.

در بخش سوم این حرکت اعتراضی بولتنِ «اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران»، ترجمه اطلاعیه «سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، سندیکای نیشکر هفت تپه، چهار نهاد کارگری»، و نیز ترجمه نامه های بهنام ابراهیم زاده، محمود صالحی و جعفر عظیم زاده در ارتباط با اجلاس سازمان جهانی کار به صورت یک مجموعه در اختیار خانم کورین کورتیس، مسئول امور سندیکایی سازمان جهانی کار قرار داده شد.

قطعنامه پایانی این تجمع اعتراض آمیز توسط دکتر مجید مشیدی، پایه گذار کانون دمکراتیک پناهندگان در ۱۴ بند قرائت شد.

در این قطعنامه ضمن اعتراض به حضور هیئت نمایندگی کارگری ایران در اجلاس سازمان جهانی کار، آنها را نمایندگان تشکل های کارگری دست ساز و وابسته به رژیم جمهوری اسلامی معرفی کرده بود که در سرکوب و کنترل مبارزات کارگری نقش مستیقم داشته اند.

در قطعنامه همچنین بر آزادی فعالیت تشکلهای مستقل کارگری تاکید شده بود. افزایش دستمزد کارگران و بازنشتگان، بیمه بیکاری مکفی برای بیکاران، برخورداری کارگران فصلی و ساختمانی از قوانین تامین اجتماعی، «ممنوعیت کار کودکان و برخورداری آنها به طور مساوی از امکانات آموزشی و رفاهی و بهداشتی صرفنظر از موقعیت اقتصادی و اجتماعی والدین، نوع جنسیت و وابستگی های ملی و نژادی و مذهبی»، برچیده شدن تبعیض های ملی و قومی علیه کارگران مهاجر بویژه کارگران افغان و رعایت حقوق شهروندی و حقوق برابر برای همه ساکنین ایران، «آزادی بدون قید و شرط کلیه کارگران، معلمان، وکلا و روزنامه نگاران زندانی» نیز از دیگر بندهای قعنامه محسوب می شد.

در قطعنامه از تمامی جنبش های آزادیخواهانه و برابری طلب، حمایت و سرکوب و دستگیری و محاکمه فعالین این جنبش ها به شدت محکوم شده بود.

در بند پایانی قطعنامه ضمن محکوم کردن جنگها و اختلافات قومی و ناسیونالیستی و مذهبی تحمیل شده به مردم خاورمیانه از مبارزه کارگران و زحمتکشان این منطقه پشتیبانی شده بود. همبستگی بین المللی کارگران جهان با «کارگران، زحمتکشان و مردم خاورمیانه» خواست پایانی مطرح شده در قطعنامه بود.

در پایان لازم به ذکر است؛ این کارزار پشتیبانی از کارگران ایران با اجرای «نسرین واقعی» از اعضای هیات اجرائی کانون دموکراتیک پناهندگان (DNF) در سوئیس برگزار شد.   

آکسیون اعتراضی ۶ ژوئن با پخش موسیقی کوردی و اجرای رقص کوردی به پایان رسید.


* سازمان جهانی کار (ILO) در سال ۱۹۱۹ و به دنبال گفتگوهای صلح پاریس با هدف پرداختن به امور کار و کارگران تاسیس شده است. این سازمان از زیر مجموعه های سازمان ملل متحد محسوب می شود.