عنوان : نباید نیروهای سیاسی در نگاه مردم مردگان بی افتخار قلمداد شوند.
انتظار می رفت اتحاد جمهوریخواهان ایران چون همیشه نسبت به رویدادهای ایران موضع گیری بهنگام اتخاذ می کرد. لیکن سرانجام " اجا " با تاخیر زمانی نامعلوم اقدام به انتشار بیانیه " در نقد رویکرد جدید حزب دمکرات کردستان ایران" نمود. از شهریار شیرین سخن یاری می طلبم که بیانیه " آمدی جانم به قربانت ولی جالا چرا؟". کامنت را با پرسشی آغاز می کنم. آیا یک نیروی سیاسی مدعی حمایت از منافع مردم می تواند برای مبارزه با جمهوری اسلامی از قدرت‌های خارجی کمک بگیرد؟ تاریخچه کمک خواهی نیروهای سیاسی ایران در خارج کشور را باز می کنی، درمی یابی برای چندمین بار است که برخی از نیروهای مخالف جمهوری اسلامی دست بسوی قدرت‌های خارجی دراز می‌کنند و درخواست می نمایند تا آنها را در مبارزه با رژیم جمهوری اسلامی کمک کنند. آخرین نمونه آقای مصطفی هجری دبیرکل حزب دمکرات کردستان ایران است. اما اولین نمونه چه کسی بود؟ بعد از استقرار جمهوری اسلامی دکتر احمد مدنی – استاندار خوزستان در دولت بازرگان- بهنگام شرکت در اولین انتخابات ریاست جمهوری در ایران از امریکائی‌ها کمک مالی گرفت. بعد از تیمسار احمد مدنی، شاپور بختیار به عراق رفته و به همراهی با صدام حسین پرداخت. زمانی بعد که مسعود رجوی تصمیم به رفتن به عراق گرفت, صدام حسین بخاطر نیروی هواداری که مجاهدین داشتند او را فردی قابل تر برای همراهی با سیاستش – بخوانید مطیع مسلوب الاختیار- دانست و از آن زمان که مجاهدین به عراق رفتند عراق دیگر کمکی به بختیار نکرد، یعنی نو که بیاید به بازار، کهنه می شود دل آزار. طارق عزیز در مصاحبه ای یعد از دیدار با رجوی پاریس در سال ۱۹۸۵ گفت که رجوی رئیس جمهور مناسب برای آینده ایران است. از آن زمان عراق سیاستش را در جنگ با ایران تنها بر کمک به برخی نیروهای کرد منطقه و خصوصا نیروی مسعود رجوی استوار کرد. اما این تجربه نیز با حمله امریکا به عراق شکست خورد. و اکنون رژیم حاکم بر عراق متحد ایران شده است و اینروزها آخرین نیروهای مجاهدین از عراق خارج می‌شوند و خانم مریم رجوی در اتحاد با عربستان و گروههای جنگ‌طلب محافظه‌کارهای جدید در آمریکا بسر می برد. همانگونه که دیگر طالبان خواهان کمک از دول خارجی دچار خطای محاسباتی شدند چون ذهن ساده انگارانه ای داشتند. متاسفانه آقای هجری برهه کنونی باوجود تجارب تلخ متوجه نیست که چه تبعاتی را پیش رو دارد. چون ذهن ساده انگار اقای هجری قادر به درک پیچیدگی های پشت پرده قدرت ها نیست تا بداند که استراتژی عربستان با توجه به خصوصیات برخی نیروهای قومگرا و محلی ایرانی، در پی تشویق تجزیه طلبی در کردستان و خوزستان و بلوچستان می باشد. مبارزه مسلحانه آقای هجری آرمانگرایی رمانتیک نیست نتیجه معامله دیپلوماتیک است
اقای هجری خود را به خواب نزنید. لطف فرموده تجربه سازمان مجاهدین خلق را بازبینی کنید. تا کتوجه شوی سازمان مجاهدین از چه امتیازات بیشماری در دوران صدام برخوردار بود، اما در نهایت چه شد، نگاه کنید بعد از توافق جمهوری اسلامی با رژیم شیعه عراق و چراغ سبز آمریکایی ها، چگونه مجاهدین خلق ایران را به بیرون از عراق پرتاب کردند. آیا امروز مجاهدین خلق همان حیثیت گذشته را دارا هستند و هچنان سازمانی پویا و نامیرای قبل از انقلاب هستند؟ هرگز! سازمان مجاهدین امروز به خاطر کمک خواهی از دول خارجی و همکاری مسلحانه با آنها حیثیت خود را از دست دادند تا بدانجا که در انظار مردم ایران مردگان بی افتخاری محسوب می شوند. نیروهای سیاسی که آلت دست می شوند و جاه طلبانه به پول و قدرت بسنده می کنند، مردگان بی افتخار خواهندشد. آقای هجری به خود آئید! فردای سیاسی حزب دمکرات کردستان ایران نباید نظیر سرنوشت ذلت بار امروز مجاهدین خلق شود. آقای هجری توجه کند که نیروهایی که سمتگیری کرنش وار بسوی عربستان- حکومت نفت و شمشیر- را در پیش گرفته و می گیرند. نخست همه پل های پشت سر خود را خراب می کنند و سپس شان در انظار مردم کردستان مفتضح خواهند شد.
آیا آقای هجری نمی داند که کمک خواهی از خارجیان بویژه عربستان و اسرائیل باعث هتک حیثیت سیاسی حزبش می شود؟ آیا در خدمت خارجیان قرار گرفتن، تاکنون برای نیروهای سیاسی ایرانی از جمله مجاهدین خلق چه نتیجه ای داشته است که هجری و حزبش در صدد چشیدن طعم آن است ؟ اقای هجری بدانند سیاست خارجی عربستان و اسرائیل نباید انگیزه تدوین استراتژی جدید آنهم مبارزه مسلحانه شود.
۷۶۵۶۲ - تاریخ انتشار : ۱۷ مهر ۱٣۹۵