• ۵۱ سال است که مبارزه ارتش رهایی بخش ملی (ELN) بر ضد دولت کلمبیا حول خواست عدالت اجتماعی و مقابله با الیگارشی آن کشور متمرکز است. ارتش رهایی بخش ملی سازمانی چریکی است که در کلمبیا عملیاتش را انجام می دهد. این سازمان در ۴ جولای سال ۱۹۶۴ با الهام از انقلاب کوبا بوجود آمد که در عین حال مهر و نشان نفوذ شدید مذهب را بر خود داشت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۷ مهر ۱٣۹۵ -  ۱٨ اکتبر ۲۰۱۶

ارتش رهایی بخش ملی در حال حاضر دومین سازمان چریکی کلمبیاست.
۵۱ سال است که مبارزه ارتش رهایی بخش ملی (ELN) بر ضد دولت کلمبیا حول خواست عدالت اجتماعی و مقابله با الیگارشی آن کشور متمرکز است.
ارتش رهایی بخش ملی سازمانی چریکی است که در کلمبیا عملیاتش را انجام می دهد. این سازمان در ۴ جولای سال ۱۹۶۴ با الهام از انقلاب کوبا بوجود آمد که در عین حال مهر و نشان نفوذ شدید مذهب را بر خود داشت.
به عقیده اولین فرمانده اش نیکلاس رودریگز بائوتیستا، آلیاس گابینو (Nicolás Rodriguéz Bautista ,Alias Gabino) این گروه با هدف «مبارزه کردن در کنار ستمدیدگان و استثمار شوندگان کلمبیا، برای ادامه مبارزه علیه الیگارشی» بنیاد گذاشته شد.
این سازمان امروز دومین سازمان چریکی کلمبیاست و بنا به گفته دولت این کشور ۲۵۰۰ رزمنده در آن سازمان یافته اند.

بنیادگذاران و اولین مبارزین
در بین بنیادگذاران ارتش رهایی بخش ملی پنج دانشجوی کلمبیایی بودند که در سال ۱۹۶۲ از طرف کوبا بورس تحصیلی دریافت کرده بودند و به این خاطر به کوبا رفته بودند.
از آنها سه برادر، فابیو (Fabio) مانوئل (Manuel) آنتونیو واسکز کاستانیو (Antonio Vásquez Castaño)، ریکاردو لارا پارادا (Ricardo Lara Parada) و ویکتور مدینا مورون (Victor Medina Morón) بریگاد خوزه آنتونیو گالان (José Antonio Galán) را تشکیل دادند.
یک سال بعد از تشکیل این گروه، کشیش های برجسته ای از الاهیات رهایی بخش (TL) به آنها پیوستند، از جمله آئورنتینو روئدا (Aurentino Rueda)، دومینگو لائین (Domingo Lain)، خوزه آنتونیو خیمنس (José Antonio Jiménez)، دیه گو کریستوبال اوریبه (Diego Cristóbal Uribe)، برنارندو لوپس آررویاوه (Bernardo López Arroyave)، کامیلو توررز (Camilo Torres) و مانوئل پرز (Manuel Pérez)، که دو نفراخیر به چهره های نمادین ارتش رهایی بخش ملی تبدیل شدند.
شاخه های مختلف دانشگاهی و مبارزین قدیمی لیبرال از آغاز پیدایش گروه مقاومت در تشکیل آن شرکت داشتند. ارتش رهایی بخش ملی همچنین سازمانی الهام گرفته از شخصیت چه گه وارا است.

چگونه ارتش رهایی بخش ملی متولد می شود؟
اولین عملیات گروه شورشی در منطقه سیماکوتا (Simacota) در استان سانتاندر (Santander) در روز ۷ ژانویه ۱۹۶۵ روی داد، در همین روز «مانیفست سیماکوتا» خوانده شد، سندی که در آن اهداف مبارزه تدوین شده بود.
در مانیفست خوانده شده در آن روز اعلام می شد که هدف اصلی ارتش رهایی بخش ملی مقابله با «زور و خشونت ارتجاعی است که از جانب دولت های مدافع الیگارشی شروع شده و از طرف رژیم فاسد گییرمو لئون والسیا (Guillermo León Valencia) - آلبرتو روئیس نوووآ (Alberto Ruíz Novoa) – آلبرتو یراس کامارگو (Alberto Lleras Camargo) (...) به عنوان ابزاری قدرتمند در طول پانزده سال حکمرانی شان ادامه دارد.»
در اکتبر سال ۱۹۷۳ ارتش کلمبیا عملیات آنوری (Anori) را به اجرا درآورد که در طی آن عملاً ارتش رهایی بخش ملی از هم پاشیده شد. فابیو واسکز به کوبا پناهنده شد و سپس به عنوان رهبر ارتش رهایی بخش برکنار شد. دو برادرش مانوئل و آنتونیو در حین مبارزه کشته شدند.
این عملیات در منطقه ای روستایی و در محلی به نام آنوری در نواحی آنتیوکیا (Antioquia) در شمال غربی کلمبیا به دستور رئیس جمهور میسائل پاسترانا بورره رو (Misael Pastrana Borrero) به قصد نابود کردن ارتش رهایی بخش ملی انجام گرفت.

بازسازی ارتش رهایی بخش ملی
در سال ۱۹۸۳ سازماندهی مجدد سازمان با یک گردهمایی تحت نام گردهمایی قهرمانان و جانباختگان آنوری آغاز شد و دو سال بعد یک ساختار سازمانی نو به رهبری کشیش اسپانیایی مانوئل پرز را ایجاد کردند.
بعد از چندین گردهمایی، در سال ۱۹۸۹، ارتش رهایی بخش ملی بر بحران سیاسی و سازمانی اش بطور کامل غلبه کرد و توانست ۳۰ واحد چریکی و ساختارهای سازمانی در شهرهای عمده و تعداد قابل توجهی گروه های مجرب و متخصص، گروه کار بین المللی، نیروهای ویژه، لجستیکی، بهداشت، ارتباطات و تبلیغات را در اختیار داشته باشد.
تمام شبکه های آن در پنج جبهه گروه بندی شده بود و بخش بزرگی از کشور را زیر پوشش خود داشتند. علاوه بر این با یک سازمان دیگر به نام میهن آزاد (MIR – Patria libre) که در سواحل آتلانتیک حضور چشمگیری داشت، متحد شدند. این اتحاد به آنها امکان داد تا حضورشان را در مناطق جدید تقویت کنند و افراد زیادی را در صفوف خویش تحت نام اتحاد کامیلیستا – ارتش رهایی بخش ملی (UC – ELN) گرد آورند.
ارتش رهایی بخش ملی در سال ۱۹۹۶، در چارچوب سومین کنگره اش تصمیم گرفت عملیات نظامی اش را گسترش دهد و از لحاظ استراتژیکی پیشروی کند. از این رو، تاسیس نهادی به نام حوزه عملیات را مطرح کرد، شکلی سازمانی بین رهبری و جبهه های جنگ که بر اساس آن نیرویشان را در مناطق ژئواستراتژیک و از لحاظ اقتصادی خیلی مهم متمرکز می ساختند.
در سال ۲۰۰۶، ارتش رهایی بخش ملی در چهارمین گنگره اش وارد مرحله جدیدی شد، اتخاذ سمت گیری مجدد سیاسی – نظامی که تقلیدی بود از استراتژی سالهای دهه ۸۰ درباره لزوم تقویت پایگاه اجتماعی، شامل مبارزه سازمانی، تشکیل یک نیروی سیاسی توده ای و توجه به رویدادهای شهری به عنوان عناصر عمده مبارزاتی.

حضور ارتش رهایی بخش ملی در کلمبیا
بر طبق برآورد «بنیاد صلح و آشتی» بیش از ۲۰۰۰ نفر از جنگجویان ارتش رهایی بخش ملی در ۵۱ شهرستان در ۱۱ استان کلمبیا پخش هستند.

فرماندهان ارشد
ارتش رهایی بخش ملی کلمبیا حداقل از ۲۵۰۰ رزمنده تشکیل یافته است که چهار نفر از آنها فرمانده ارشد این سازمان اند.
۱ـ نیکولاس رودریگز بائوتیستا، گابینو: سرفرمانده ارتش رهایی بخش. او به عنوان دومین و قدیمی ترین چریک کلمبیا به حساب می آید زیرا ۵۱ سال از عمر ۶۶ ساله اش را در مبارزه مسلحانه گذرانده است.
گابینو در ژوئن سال ۱۹۶۴ به صفوف ارتش رهایی بخش ملی پیوست.
۲ـ الیه سر ارلینتو چاماررو آکوستا، آنتونیو گارسیا (Eliécer Herlinto Chamarro Acosta ,Antonio García): در سال ۱۹۷۵ به ارتش رهایی بخش ملی کلمبیا ملحق شد. خیلی سریع در درون سازمان مسئولیت های رده بالا را به عهده گرفت تا اینکه جزیی از فرماندهی مرکزی (Coce) شد.
بعد از کشته شدن فرمانده مانوئل پرز (روحانی پرز)، آنتونیو گارسیا فرمانده نظامی سازمان شد.
۳ـ اسرائیل رامیرز پینه دا، پابلو بلتران (Israel Ramírez Beltrán ,Pablo Beltrán): وی بعد از کشته شدن «روحانی پرز» سومین پست فرماندهی را اشغال کرد.
وظیفه او کار با توده ها و کادرهای سازمانی است.
۴ـ گوستاوو آنیبال خیرالدو کینچیا، «پابلیتو» ( Gustavo Aníbal Giraldo Quinchía ,Pablito): به عنوان یکی از اعضای فرماندهی مرکزی در کنگره پنجم در ژانویه ۲۰۱۵ پذیرفته شد.
پابلیتو تا دسامبر سال ۲۰۱۴ در راْس جبهه شرقی، دژ نظامی ارتش رهایی بخش ملی انجام وظیفه می کرد.

منبع: Telesur
برگردان: کبوتر سفید