• براساس گزارشهای امنیتی دولت بوش، جنگ درعراق باعث شده که امریکا و متحدانش امنیت کمتری دارند. جنگ با ایران، به هرصورت، بدون تردید همین نتیجه را به دنبال خواهد داشت. به همین نحو، ایرانیان هم به همان سرنوشتی دچار خواهند شد که برادران و خواهران شان درعراق با آن روبرو شده اند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۰ دی ۱٣٨۵ -  ۱۰ ژانويه ۲۰۰۷

هرمقیاسی که بکار بگیرید، عراق یک فاجعه است. غم انگیز این که همان کسانی که مسئولیت ویرانی عراق با آنهاست نه فقط مسئله را این گونه نمی بینند، بلکه به نطر می رسد که دارند همین مسیر را در مورد ایران هم طی می کنند. اگر ما شیوه دیگری در پیش نگیریم، دور نیست که ایران هم قربانی دیگر این سیاست نادرست خارجی امریکا بشود.
بیش از سه سال ونیم پس از اشغال عراق، عراق خطرناکتر، مرگبارترشده است. براساس تعریفی که دارید، یا درگیر جنگ داخلی است یا دارد درگیر جنگ داخلی می شود. تدارک خدمات اولیه، اشتغال، و فرصت های اقتصادی ناکافی است و در اغلب موارد از قبل از اشغال بسیار بدتر است. دموکراسی عراق هم در بهترین حالت نخ نما شده است.
تعجبی ندارد که در یک نظر سنجی از سوی وزارت امور خارجه امریکا در عراق، تقریبا سه چهارم جمعیت بغداد نظر داده اند که که اگر نیروهای اشغالگر ائتلافی از عراق بیرون بروند، وضعیت امنیتی عراق بهتر خواهد شد و حتی 65% از کسانی که در این نظر سنجی شرکت کرده اند خواهان تخلیه فوری عراق از سوی این نیروها هستند. بیش از 70% سربازان امریکائی درعراق در نظر سنجی فوریه گفته اند که به نظر آنها باید در طول یک سال از عراق خارج بشوند.
رئیس جمهور بوش ولی موافق نیست. درپاسخ به سئوال پرسشگری اخیرا بوش گفت: « بطور مطلق ما داریم د رعراق پیروز می شویم». سئوال این است که آقای رئیس جمهور چه می داند که دیگران نمی دانند؟ احتمالا این که صنعت نفت امریکا « برنده» واقعی عراق خواهد بود به خصوص با توجه به قانون تازه ای که به گفته وزیر نفت عراق تا پایان امسال به تصویب خواهد رسید. قانون جدید که به واقع همان طرحی است که   وزارت امور خارجه امریکا مدتی پیشتر منتشر کرده بود، صنعت نفت عراق را که تا کنون دردست دولت بود به روی سرمایه گذاری خارجی به صورتی باز می کند- به نفع کمپانی های خصوصی- که در خاورمیانه- یا هیچ کشور نفت خیر دیگر- سابقه ندارد.
اگر آن گونه که دولت عراق می گوید، شرکت های نفتی امریکائی این قراردادها را در میان دیگران دریافت خواهند کرد، این کمپانی ها به آن چه که قبل از جنگ به آن دسترسی نداشتند، دست خواهندیافت، یعنی به نفتی که در زیر زمین های عراق است. البته حتی آن موقع هم برای کاردر صنایع نفت نیاز به امتیت دارند و احتمالا اینجاست که نقش 140000 سرباز امریکائی روشن می شود.
باوجود- حتی به خاطر- وضعیت کنونی درعراق، سیاست خارجی امریکا خود را درایران تکرار می کند. دولت بوش همراه کوشش برای انزوای ایران، می کوشد ایران را مرعوب کند و در عین حال به جای مذاکره به دنبال قطع نامه سازمان ملل است. همانند عراق، امریکا با همان تهدید به تحریم و تغییر رژیم عمل می کند. دولت بوش مشخصا نمی خواهد راه حل « نظامی» را کنار بگذارد با وجود این که به تکرار اروپائی ها چنین چیزی را از امریکا خواسته اند.
نکته دیگری که ایران را برای امریکا جالب می کند این است که ایران سومین ذخیره نفتی جهان را دارد. آن که درایران« پیروز» می شود احتمالا همان قدرتی است که در عراق پیروز شده است.
سیاست خارجی دولت بوش براساس ارعاب وخشونت استواراست تا منافع   اقلیتی را بدون توجه به زیان هایش برعلیه اکثریت دنبال کند و به همین خاطرجنگ با ایران بطرز روزافزونی محتمل می شود. وقت آن رسیده است که دولت امریکا به نصایح اروپائی ها گوش داده و یک نگرش چندجانبه به امنیت جهانی را بکار بگیرد. بطور مشخص، لازمه این کار مذاکذه مستقیم و یدون پیش شرط با ایران است. هیچ گونه « ائتلاف علاقمندان» برای مشارکت درجنگ با ایران شکل نخواهد گرفت. اگردرگیری های نالازم منطقه ای اتفاق بیفتد که بطور چشمگیری حملات تروریستی را روی اهداف امریکائی تشدید خواهد کرد، مسئولیت مستقیم اش تنها متوجه کاخ سفید خواهد بود.
براساس گزارشهای امنیتی دولت بوش، جنگ درعراق باعث شده که امریکا و متحدانش امنیت کمتری دارند. جنگ با ایران، به هرصورت، بدون تردید همین نتیجه را به دنبال خواهد داشت. به همین نحو، ایرانیان هم به همان سرنوشتی دچار خواهند شد که برادران و خواهران شان درعراق با آن روبرو شده اند. جنگ باایران احتمالا به نفع همان کسانی خواهد بود که از جنگ با عراق سود برده اند ولی به یقین به ضرر بقیه ماست. ما نمی توانیم به همان سیاست خارجی شکست خورده مان ادامه بدهیم.
اصل مطلب در اینجا چاپ شده است:
www.zmag.org