از جنگ در خاور میانه
اسماعیل خویی
•
می دوید.
همسرش را
روی دستانِ زخمی اش می بُرد.
از تنِ هر دو خون به خاکِ گذر
می چکید
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
آدينه
۲۰ اسفند ۱٣۹۵ -
۱۰ مارس ۲۰۱۷
۱ـ زیرِ آوار
سگِ آدم یاب،
بوکشان،او را هم پیدا کرد.
او هم از مرگ
زیرِ آوارِ خانه رهید.
داشتند از زیرِ خاک بیرون اش می آوردند.
او،ولی،جیغ می کشید به درد:
ـ« اول،آن بچّه را نجات دهید!»
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۲ـ به سوی درمانگاه
می دوید.
همسرش را
روی دستانِ زخمی اش می بُرد.
از تنِ هر دو خون به خاکِ گذر
می چکید.
چندگامی نمانده بیش به درمانگاه،
امّا،
پیشِ پای جوان،
ناگهان ،بُمبِ دیگری ترکید.
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۳ـ مادر و پسرش
مادرِ نوجوان
با دلِ خود بگو مگو می کرد:
ـ«پس ،چرا نق نمی زند؟!»
ـ«چون که شیرش را خورده ست.»
ـ:«آن که دیشب بود!»
ـ:«شاید از بس که گریه کرده،
خسته شده،
بچّه خواب اش بُرده ست!»
ـ:«خواب؟!
پرده ی گوشِ من که پاره شد از انفجارِ بُمب!»
مادر از جای خواست برخیزد.
نتوانست.
تنِ او کوره ای از آتش بود:
زخمی ی تکّه های ترکش بود.
اشگ اش از گونه خونِ او می شُست.
تابِ باور نداشت،
امّا می دانست
پسرک،
پسرش ،مُرده ست.
سوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۴ـ انبارِ جنگ افزار
فرموده اید،
این بار،
در اخبار:
ـ«انبارِ جنگ افزارِ آن آدمکشان بود این دبیرستان!»
باشد.
ما می پذیریم آن به ظاهر دشمنانه کارهایی را
کز روی ناچاری
سر می زند گاه از شما یارانِ بُمب انداز:
در جنگ تان با دشمنانِ شادی و آزادی ما مردُمِ این ناگزیرستان.
وز ناسپاسی نیست این، باور بفرمایید:
امّا
جوانترهای ما پرسند:
آیا نمی شد باـ چه می دانیم!ـ آژیرِ خطر یا هر چه ای دیگر،
کوته زمانی پیشتر ز آغازِ بُمباران و ویران کردنِ آن شرزه شیرستان،
آگه بفرمایید
آموزگاران یا دبیران را
تا دانش آموزانِ خود را بر حذر دارند
ز افزودنِ آمارِ مرگ و میرِ ما مردُم
در این اسیرستان؟!
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۵ـ زخمی
دیروز بود که با بیماربر
او را به بیمارستان آوردند.
چندین وچند ترکش خورده بود؛
امّا نمُرده بود.
بیهوش بود.
زخم های اش را
مرهم گذاشتند؛
و در اطاقِ خوابِ پرستاران،
او را به روی تختی خواباندند؛
وَ
تا بامدادِ امروز
تیمارِ او می داشتند.
امروز،بامداد،
کم کم به هوش آمد.
وَ داشت از پرستاری می پرسید:
ـ«اینجا کجاست؟! من اینجا...»
که آن بزرگواران،
کز آسمانِ بُمباران
دیری ست
تا با حرامیانِ مردُمکش
پیوسته در نبردند،
این بار آمدند بیمارستان را بُمباران کردند!
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۶ـ از «ما مسلمانان«!
آن گفت و می گوید:
ـ«در شهرِ خود،هر مسجدی را،
ما مسلمانان،
انبارِ جنگ افزارهای گونه گون کردیم:
تا دینِ خود را وارهانیم
از چنگ آن خودخوانده همدینانِ کافرکیش!»
وین گفت و می گوید:
ـ« در شهرِ خود،هر مسجدی را
انبارِ جنگ افزارهاشان کرده بودند،
آن نامسلمانان!
ما نیز هر جا مسجدی دیدیم
در شهرشان،نابود کردیم اش:
تا دین خود را وارهانیم
از چنگِ آن خودخوانده همدینانِ کافرکیش!»
این جنگ را کی یا چرا یا چون می آغازد؟!
بگذر از این پرسش ؛
وَ گریه خندی کن نثارِ هر دو سو،
وقتی که دانستی
کی می بَرَد آن را،که می بازد!
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۷ـ بُهتِ کودک
بنگر:نگاه اش جوجه گنجشگی هراسیده ست،
که بال و پر کوبد
بیماربر را بر در و دیوار.
در چهره ی خونین و گردآلودِ او،
جُز آن نگاهِ سرد،
چیزی نشانِ زنده بودن نیست،
زآن پس که بُمبی ناگهان زنده به گورش کرد،
در زیرِ آن آوار.
پیشانی اش انگار می سوزد.
دست اش،نوازشگر،زمانی بر جبین اش می نشیند؛
آنگاه،لختی خیره مانَد در سر انگشتان؛
امّا
خونی که بر آنها نشسته است را گویی نمی بیند:
این را توانی دید در چشمانِ بی حال اش،
و بُهت،
بُهتی لال،
بُهتی کور،
بُهتی کر،
که می دارد،
مانندِ خود ،کور و کر و لال اش.
او را،
در این حالت،
نمادِ مردمان اش می توان دانست:
تندیسکِ لالی،که خاموشی ش
گوید سخن از حالِ یک ملّت،
کز تیشه بر دیوارِ فرصت کوفتن،
امّا به ناهنگام،
گشته ست مدفون زیرِ آواری از آمال اش.
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۸ـ گناهِ کودک
من نمی دانم در سده ی آینده
کسی آیا باور خواهد کرد
که گروهی از مردانِ مسلمان
یک دبیرستان را
منفجر کردند و
دانش آموزان اش را کُشتند:
که چرا
دخترانه ست؟!
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۹ـ تا مطلقِ آن هیچ کجا!
چشمِ ترکیده ی او باز نخواهد شد:
تا ببیند خود را،
با حوری وغلمان،
به بهشت.
کاش،کاش این آدم ـ بُمب،
پس از آن کاو رویای بهشت اش را با خویش بترکاند،
نیم دم،
تنها نیم دم،
باز آید با خویش:
تا بداند
چه فریبی خورده ست؛
و برای چه دروغی مُرده ست؛
وآن همه مرد وزن و کودک،
آه،
آن همه خواسته ها،رویاها
وآرزوهای شایانِ برآورده شدن را
با خود
به چه هیچا،در مُطلقِ آن هیچ کجا،بُرده ست!
حیف!
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
۱۰ـ بر آیند
گرش جُز جانور بینی،چه بینی؟
نه ش ار دور از بشر بینی،چه بینی؟
گر از دین اش بتر دانی،چه دانی؟
ور آن را غیرِ شر بینی،چه بینی؟
دوم آذر ماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن
یاد آوری:
یاری ش نابسنده،خبرهاش نادُرُست:
ای شرم بر جهان و به هر گون رسانه اش!
از شعرِ«سوگسرودی برای حلب»
|