عنوان : اگر کشورمان بجای اپوزیسیونی پراکنده، اپوزیسیونی متحد می داشت.......
بحث خودی و غیرخودی، بحثی جاودانه است، که همواره با نامِ اصلی خود، یعنی نبردِ بینِ روشنایی و تاریکی، جریان دارد. اینکه حال این بحث، به مقوله ی حقیری چون خودی و غیرخودی تنزل پیدا می کند، علتش را باید در غفلت و آشفتگی موجود در صفوفِ آزادیخواهان جستجو کرد.
آزادیخواهانی که در اثر غفلت، و علیرغم ادعاهایِ آزادیخواهانه قادر نبوده اند، تا برنامه ای جامع، مترقی و فراگیر را در طول ۳۸ ساله ی گذشته به برنامه یِ پیشِ رویِ جامعه تبدیل کنند.
لذا امروز هر یک از اجزاء پراکنده ی اپوزیسیون ی ج.ا. وظیفه اش را (نانوشته) در حفظ و حراست از برکه یِ غیرمتحرک، منجمد و خالی از دورنمایِ زمینی خودش، تعریف می کند.

از تغییراتِ مثبت نگرشی آقایانی از زمره ی مصطفی تاج زاده نسبت به اپوزیسیون فصل به فصل با گشاده رویی خن می گوئیم.
اما در عجبم از اینکه چرا به خودِ اپوزیسیون نمی پردازیم. به مشکلاتش، که چون خوره جسمِ نیم جانش را از درون می خورد.
و هر از گاهی که حوصله ی عددی از آحادِ اپوزیسیون از اینهمه بلبشو سر می رود، ایشان عمده ترین مشکل اپوزیسون یعنی پراکندگیش را پیراهن عثمانی برایِ جلب توجه می کنند. و نتیجه آن می شود که این تعداد هر یک، یک طبل از بقالِ سر محله شان خریده، و هر یک به شیوه ی خود بر طبل وحدتِ مورد نظر خود، که تأمین کننده ی قدرتی مطلق برای ایشان است، می کوبند.

غافل از آنکه کشورمان برای پیشرفت، و عبور از باتلاقی که در صد و دهساله یِ اخیر در آن گیر افتاده، نیاز به یکی و یگانه شدن یا وحدتِ مردمانش در لوایِ "کلمه ای واحد" ندارد.
مردمانِ ایران نیازمند برنامه ای جامع، مترقی و فراگیرند که بتوانند حول آن مشترکاً توافق، و متحدانه مشکلاتِ خانواده، محله، روستا، شهر، استان و کشور خود را به طریقی صلحجویانه حل کنند.

بنابراین اگر کشورمان بجای اپوزیسیونی پراکنده، اپوزیسیونی متحد می داشت، به یقین تاج زاده ها به جایِ تلاش در جهتِ بندبازیهایِ جاری در بین خودی های حاکمیت، در کنار اپوزیسیونِ متحد و صاحبِ برنامه ایستاده، و حاکمیت را وا می داشتند، که قانون باید مبنایِ کار در جامعه باشد، و نه لوایح زورمدارانه ای که دستپخت پستویِ فلان فقیه است.
۷٨۵۹۶ - تاریخ انتشار : ۲۹ اسفند ۱٣۹۵