• چگونه است که حضور صندوق بین المللی پول در شهر که در گیر مذاکره برای اعطای یک وام ۹ میلیارد دلاری است به سرنوشت این ساکنان گره خورده است؟ خوب، دراین کشوری که نیمی از جمعیتش زیر خظ فقر زندگی می کنند هیچ بخشی از جامعه را پیدا نمی کنید که سرنوشتش به تصمیمات وام دهندگان بین المللی گره نخورده باشد. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٣ بهمن ۱٣٨۵ -  ۲٣ ژانويه ۲۰۰۷

 
روز سه شنبه در بوئنوس آیرس فقط چند بلوک ساختمانی از محلی که رئیس جمهور کشور ادواردو دو هلده با نمایندگان صندوق بین المللی پول در حال مذاکره بود، گروهی از ساکنان درگیر مذاکره دیگری بودند . آنها می کوشیدند خانه شان را حفظ کنند .
برای حفظ خویش دربرابر فرمان تخلیه، ساکنان ساختمان شماره ٣٣۵ در Ayacucho   از جمله ۱۹ کودک در داخل ساختمان سنگر گرفته و آنرا ترک نمی کردند . روی نمای بیرونی ساختمانی که سیمانی بود کسی نوشته بود : صندوق بین المللی پول : برو گم شو
چگونه است که حضور صندوق بین المللی پول در شهر که در گیر مذاکره برای اعطای یک وام ۹ میلیارد دلاری است به سرنوشت این ساکنان گره خورده است؟ خوب، دراین کشوری که نیمی از جمعیتش زیر خظ فقر زندگی می کنند هیچ بخشی از جامعه را پیدا نمی کنید که سرنوشتش به تصمیمات وام دهندگان بین المللی گره نخورده باشد .
کتابخانه داران، معلمان و دیگر کارمندان دولت که اکنون با پولی که با عجله چاپ می شود، مزدشان را دریافت می کنند، هیچ پولی دریافت نخواهند کرد اگر با تقاضای صندوق بین المللی پول مبنی بر توقف چاپ پول موافقت شود . و اگر از هزینه های عمومی بیشتر کاسته شود که صندوق بین المللی پول بر آن اصرار می ورزد، کارگران بیکار که اکنون ۲۰ تا ٣۰ درصد جمعیت کشور را تشکیل می دهند در برابر بی خانمانی و گرسنگی پشتیبانی حتی کمتری خواهند داشت . بی خانمانی و گرسنگی که باعث شد دهها هزار تن به فروشگاهها برای غذا یورش ببرند . و اگر بریا وضعیتی که این هفته به صورت « وضعیت اضطراری پزشگی » توصیف شده است راه حلی پیدا نشود، این وضعیت بر سرنوشت پیرزنی که من درحومه بوئنوس آیرس ملاقات کرده ام، تاثیر جدی خواهدگذاشت . از لاعلاجی در حالیکه خجالت می کشید، بلوزش را بالا زد و به یک گروه خارجی، زخم باز روی شکم خود را با لوله هائی که از آن بیرون آمده بود نشان می داد که به علت فقدان امکانات پزشگی، جراحتش را نتوانستند بخیه زده و پانسمان نمایند .
شاید بی ادبی است که در چارچوب حضور صندوق بین المللی پول از این مسائل سخن گفته شود . تحلیل اقتصادی قرار است در باره ‌ وابسته کردن ارزش پزو به دلار و خطر « رکود توام با تورم » باشد نه در باره خانواده هائی که خانه شان را از دست می دهند یا زخم های جراحی شده ای که بخیه نخورده، سرباز می مانند . ولی وقتی توصیه های نسنجیده جامعه بازرگانی بین المللی را به صندوق بین المللی پول   و دولت آرژانتین می خوانیم، جا دارد تا مسائل را اندکی شخصی کنیم .
برای هفته ها با آرژانتین این گونه رفتار شد که انگار کودکی است که قبل از تمام کردن شام حق ندارد دسر بخورد . با وجود پذیرفتن کاهش کسری بودجه دولت به میزان ۶۰ درصد، آرژانتین ظاهرا مانده تا « شایستگی » دریافت تازه را پیدا کند . اقتصاددان Credit Suisse First Boston   می گوید، « همه خبرها هم چنان در سطح مانده است ». رئیس جمهور دوهلده اخطا رمی کند که جمیعت مستاصل آرژانتین نمی تواند کاهش هزینه بیشتر را تحمل نماید . ولی بعضی ها، مثل اداره پست سراسری این نگرش را غیر مسئولانه می نامد . توافق بین المللی این است که صندوق بین المللی پول باید به بحران آرژانتین نه به عنوان یک مانع بلکه به صورت یک فرست بنگرد . کشور آن چنان برای نقدینه مستاصل است که هر چه صندوق بین المللی پول بخواهد را انجام خواهد داد . وینستون فریش رئیس Dresdner Bank AG شعبه برزیل می گوید، « درطول بحران است ... که گنگره بیشتر از همیشه به حرف گوش می دهد ». روکاردو لیبلرو و رودریگر دورنبوش دو اقتصاد دان ام آی تی در مقاله ای در تایمز مالی فراتر می روند . « وقت آن رسیده است که بطور رادیکال برخورد کنیم » و ادامه می دهند، آرژانتین، « باید بطور موقتی حاکمیت خود برهمه امورات مالی را واگذار کند ... باید از بخش عمده حاکمیت پولی، مالی، کنترل و مدیریت دارائی ها    برای مدتی طولانی، مثلا ۵ سال دست بردارد ». هزینه های دولت، چاپ پول و اداره مالیاتها باید از « عوامل خارجی » کنترل شود که « شامل بانکداران مرکزی با تجربه خارجی باشد ».
برای ملتی که هنوز زخمهایش از « ناپدید شدن » ٣۰ هزار تن در طول دیکتاتوری نظامی ٨٣-۱۹۷۶ التیام نیافته، تنها یک « عامل خارجی » می تواند این همه وقیح باشد - آن گونه که متخصصان ام آی تی هستند - که بگویند، « کسی باید کشور را با مشتهای آهنین اداره نماید ». و این یعنی وقتی آرژانتینی ها کنار گذاشته شدند، باعث می شود تا کشور با تادیب از سوی بازار آزاد، کاهش عمیق هزینه ها و البته « برنامه ‌ گسترده خصوصی کردن » نجات یابد .  هر کسی که به ناآرامی اجتماعی درآرژانتین توجه کرده باشد می داند که این دیکتاتوری اقتصادی تنها با سرکوب خشن و خونریزی دولت قابل اجراست .
واما، مشکل اصلی در جای دیگری است . آرژانتین همه این کارها را کرده است .
به عنوان یک شاگرد سربزیر الگوی صندوق بین المللی پول درسالهای ۱۹۹۰ ، اقتصادکشور به گسترده ترین حالت باز شد ( بهمین خاطر است که اززمان شروع بحران، سرمایه به این راحتی از کشور فرار می کند ). و تا آنجا که به هزینه های کنترل نشده دولت مربوط می شود، یک سوم صرف پرداخت بهره بدهی خارجی می شود . یک سوم هم صرف صندوق های بازنشستگی می شود که به بخش خصوصی واگذار شده است . و تنها یک سوم باقیمانده است که صرف بهداشت و آموزش و کمک های اجتماعی می شود . بر خلاف ادعا، نه فقط هزینه های دولت خارج از کنترل نیست بلکه از رشد جمعیت بسیاربسیارکمتر است . بهمین خاطر است که کمک های غذائی و داروئی   بوسیله کشتی از اسپانیا به این کشور می آید . و اما در خصوص، « خصوصی کردن گسترده » ، آرژانتین از نظام راه آهن تا اداره تلفن همه خدمات را به بخش خصوصی واگذار   کرده است . و دارائی های دیگری که به ذهن آقابان لیبلر و دورنبوش می رسد خصوصی کردن بنادر و ادارات گمرگ است .
تعجبی ندارد که اقتصاددانان و بانکداران برای سرزنش قربانیان این بحران این همه شتاب دارند . ادعا می کنند که آرژانتینی ها زیاد هزینه می کنند، حریص وفاسدند . البته صحت دارد که نظام سیاسی در این کشور به فرهنگ ارتشاء   وعدم مجازات متخلفین آلوده است . ولی همان کارشناسان مالی که با خشنودی جیب سیاستمداران و ژنرال های ارتش را برای به دست آوردن قراردادها از رشوه انباشتند به دشواری می توانند برای خانه تکانی آرژانتین صاحب صلاحیت باشند .
زنان خانه دار آرژانتینی ولی راه حل بهتری دارند . هفته گذشته، در روز بین المللی زن صدها زن آرژانتینی جارو به دست در خیابان ها دست به تظاهرات زده، شعار می دادند، تا وقتی که فساد را از گنگره جارو نکنند، خانه هایشان را تمیز نخواهند کرد . این حرکت اعتراضی، موج کوچکی از بسیج توده ای گسترده است که تا کنون موجب سقوط چندین دولت شده است و می رود تا دست آورد رادیکال تری داشته باشد و دموکراسی واقعی را برقرار نماید . به تبعیت از الگوی Piqueteros ، بیکاران رادیکال آرژانتین، دهها هزار تن از ساکنان خود را در تشکیلات محلی که درسطح شهر و سراسری با یکدیگر در ارتباط اند سازمان دهی می کنند . در میادین شهر، در پارکها ود رگوشه خیابان، همسایگان با یکدیگر   برای پاسخگو ترکردن دموکراسی های خود صحبت می کنند . چگونه باید جای خالی دولتی که صحنه را خالی کرده است، پر نمایند . آنها از ایجاد یک « گنگره شهروندان » سخن می گویند تا از سیاستمداران بخواهند ضمن پاسخگوئی، شفاف باشند . آنها از بودجه مشارکتی و کوتاه تر کردن مدت کار سیاست مداران حرف می زنند . در حالیکه برای بیکاران، آشپزخانه اشتراکی ایجاد می کنند ، در خیابانها فستیوال فیلم برگزار می نمایند . رئیس جمهور که تنها پس از استعفای خلف انتخاب شده اش به قدرت رسید، آن چنان از این نیروی سیاسی در حال رشد ترسیده است که این گردهم آئی را « ضددموکراتیک » خوانده است . ولی دلایل دیگری هم وجود دارد که باید به این تجربه توجه کرد . این گرد هم آئی ها در باره ‌ احیای صنایع محلی و ملی کردن دارائی ها حرف می زنند و امکان دارد که بسیار فراتر هم بروند . آرژانتین برای دهها سال شاگرد سربزیری بود و با هدایت پروفسورهای صندوق بین المللی پول این چنین ناموفق بوده است . اکنون، برای وام بیشتر نباید گدائی کند . وقت آن رسیده است که غرامت بخواهد .
صندوق بین المللی پول از فرصت خویش برای اداره آرژانتین استفاده کرده است . حالا دیگر، نوبت مردم فرارسیده است .
منبع : Toronto Golbe and Mail, ۱۹ March ۲۰۰۲ به نقل از : http://www.zmag.org