در ستایشِ بانو سیما بینا


اسماعیل خویی


• او،
انگار،
ما را،چو کودکانی آشفته حال
و بی قرار،
به روی دامنِ پُرچینِ مادرانگی ی مهربانِ خویش می نشاند و
با بافه هایی از پرندِ صدا ناز می کند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۰ فروردين ۱٣۹۶ -  ۹ آوريل ۲۰۱۷


 «بانوی مهربان» اش می خوانند:

زیرا نمی دانند

کان ویژگی که او را،

در اوجِ مهربانی،ممتاز می کند

در مهربانی ی او نیست،

نه!

در آن نمی دانم چی،

آن «آن»،               

آن جادوست،                  

در ابریشمِ صدای اش،                              

که هر چه ای که او می خواند را دلنواز می کند.

او،

انگار،

ما را،چو کودکانی آشفته حال

و بی قرار،

به روی دامنِ پُرچینِ مادرانگی ی مهربانِ خویش می نشاند و

با بافه هایی از پرندِ صدا ناز می کند.



اعجاز

سرگرمی ی یگانه ی بی تایان است.

هر روزه نیست این که شنیبینیم که،

در گوشرَس                                    

وَ پیشِ چشمِ حیرتِ مایان،

کسی                           

در کارِ خود به راستی اعجاز می کند.



و، بی گمان،چنین هنرمندی ست:

سیما بانو:                              

او نابِ مهربانی را

در کارگاهِ حنجره ی خویش

آواز می کند.



او،

از تار و پودِ آواز،

قالیچه ای پرندین می بافد:

قالیچه ای پرنده و

ما را                     

بر بالِ این پرنده ی جادویی می نشاند و

خود نیز                                       

با ما

تا نابِ خوابگونِ رهایی

و احساسِ آبگونِ درونشُستگی

پرواز می کند.



در پیشگاهِ حرمتِ این بانو،

با خویش و دیگران

ما مهربان تر می شویم.



جادوی اوست،

یا ذاتِ مهربان اش،

یا«آن» اش؟

هر چی که هست،

باری،                     

تا بر ما می تابد،                              

در پرتوِ زلال اش ،ما

خودتر،

خودی تر،         

انسانی تر،               

انسان تر می شویم.                  



او،همچنان،

در خود گُم است، می سراید و دف می زند.

و ما به خود می آییم،

وقتی که می بینیم

هر دیگری که در تالار است،

واله وبی خود،                        

برخاسته ست

و، اشگ ریزان،کف می زند.


بیست و نهم اسفندماه۱۳۹۵،
بیدرکجای لندن