اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۹ فروردين ۱٣۹۶ -  ۱٨ آوريل ۲۰۱۷

داستان های فوتبال ایتالیا همواره با حواشی و اتفاقات عجیب همراه است. «رسوایی»، یکی از ویژگی های همیشگی فوتبال ایتالیا محسوب می شود.وبسایت نود در بیان این داستان نوشته، سال ها پیش از وقوع رسوایی معروف به «کالچوپولی» در ایتالیا، اتفاقات مشابهی در فوتبال این کشور رخ داده بود. در جامعه ای که با تبانی، سوء ظن، اتهام زنی و مقابله با آن رایج است و قانون را به عنوان یک وسیله مورد استفاده قرار می دهند، بالطبع فوتبال نیز اسیر مسائل حاشیه ای فراوانی خواهد شد. فوتبال ایتالیا از همان ابتدا با رسوایی های مختلفی رو به رو بود. یوونتوس در سال ۱۹۰۶ به علت تغییر مکان بازی، حاضر به رویارویی با میلان در جدال قهرمانی نشد تا یکی از نخستین جنجال های فوتبال ایتالیا ثبت شود. فوتبال ایتالیا پس از پایان جنگ جهانی اول مملو از کشمکش و مجادلات لفظی بین باشگاه های مختلف و فدراسیون فوتبال بود.
نخستین پرونده رسوایی فوتبال ایتالیا تحت عنوان « پرونده روزتا یا Rosetta case» مشهور شد. ویرجینیو روزتا یکی از خوش نام ترین و بهترین مدافعان در نخستین سال های فوتبال ایتالیا محسوب می شد. او در سال ۱۹۰۲ در شهر ورچلی به دنیا آمد و معمولاً به عنوان نخستین بازیکن حرفه ای فوتبال ایتالیا معروف است که به ازای یک مبلغ قابل توجه، به یک باشگاه منتقل گردید. انتقال روزتا نیز نخستین جنجال در فوتبال ایتالیا بود و موجب اعتراض برخی از هواداران قرار گرفت.


ویرجینیو روزتا پس از انتقال از پرو ورچلی به یوونتوس

ویرجینیو روزتا عضوی از باشگاه پرو ورچلی بود که سال های طلایی را در اوایل دهه ۱۹۲۰ سپری کرد. او که یک حسابدار بود، پیراهن تیم زادگاه خود را بر تن کرد و به دو قهرمانی ظرف سه سال دست یافت تا یوونتوس تبدیل به مشتری جدی وی شود. باشگاه یوونتوس برای خرید روزتا به وی پیشنهاد داد اما لوئیجی بوتزینو وکیل جنایی که رئیس وقت باشگاه پرو ورچلی و نیز رئیس فدراسیون فوتبال ایتالیا نیز بود، در این پرونده درگیر شد.
پول زیادی در پرونده انتقال روزتا از پرو ورچلی به یوونتوس رد و بدل شد. یوونتوس یک چک به مبلغ حداقل ۵۰ هزار لیره را برای بوتزینو و روزتا نوشت. این مسئله جنجال های زیادی را به پا کرد و موجب استعفای برخی از مسئولان رده بالای فدراسیون فوتبال ایتالیا شد. حتی پای کارخانه فیات به عنوان مالک باشگاه یوونتوس نیز به میان آمد. در آن زمان، پرداخت چنین مبلغ کلانی برای یک بازیکن فوتبال بسیار عجیب به نظر می رسید زیرا بسیاری از مردم هنوز کالچو (فوتبال) را صرفاً به عنوان یک بازی و سرگرمی می شناختند و برای آنها چنین ولخرجی یک امر غیر قابل توجیه بود.
به هر حال این انتقال صورت گرفت و روزتا به یوونتوس پیوست اما پس از ۳ بازی برای تیم جدید خود در فصل ۲۴-۱۹۲۳، اتفاق عجیبی افتاد و فدراسیون فوتبال اعلام کرد که این انتقال به صورت غیر قانونی صورت گرفته است. حتی امتیازهای یوونتوس در این سه بازی نیز پاک شد در حالی که بدون احتساب این جریمه، تیم تورینی به قهرمانی لیگ منطقه شمال دست می یافت. این رسوایی به اندازه از دست دادن یک قهرمانی برای یوونتوس تمام شد و مسئولان این باشگاه نیز به علت این اتفاق، تهدید به کنار کشیدن از لیگ کردند. بدین ترتیب در اولین رسوایی بزرگ فوتبال ایتالیا، باشگاه یوونتوس متضرر بی عدالتی شد.


پرو ورچلی قهرمان ایتالیا در سال ۱۹۱۳

سرانجام این انتقال جنجالی در فصل بعد صورت گرفت و روزتا ثابت کرد که ارزش این مبلغ کلان (در آن زمان) را داشته است. وقتی که ویرجینیو روزتا در سال ۱۹۲۹ به شهر خود بازگشت تا با پیراهن یوونتوس مقابل پرو ورچلی به میدان برود، هواداران میزبان به شدت علیه روزتا اعتراض و وی را به خیانت متهم کردند. او به همراه یوونتوس فاتح ۶ قهرمانی در فوتبال باشگاهی ایتالیا شد و با پیراهن تیم ملی ایتالیا به قهرمانی جام جهانی ۱۹۳۴ دست یافت. انتقال روزتا اولین قدرت نمایی یک باشگاه بزرگ در ایتالیا و حاکی از حاکمیت باشگاه های برخاسته از استان های بزرگ تر در ایتالیا بود. برخی از نویسنده های ایتالیایی بعدها از نفرت هواداران باشگاه های مختلف علیه یوونتوس، از لقب کنایه وار «پرونده روزتا» یاد کردند.
باشگاه پرو ورچلی نیز در اوایل قرن بیستم یکی از قدرت های فوتبال ایتالیا بود اما به تدریج رو به افول گذاشت. ورچلی شهری است بین میلان و تورین که شالیزارهای معروفی دارد. باشگاه پرو ورچلی در دو مقط متفاوت (بین ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۳ و سپس بین ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۳) به افتخارات فراوانی دست یافت. روش های مدرن تمرینی و تاکتیکی باعث شد تا پرو ورچلی تبدیل به یک قدرت جدید در فوتبال گردد. آنها نه تنها هیچ بازیکن خارجی نداشتند بلکه همه اعضای تیم را از اهالی بومی شهر ورچلی انتخاب می کردند.
ورچلی را نخستین باشگاه مدرن فوتبال ایتالیا می دانند و موفقیت های این تیم را بخش عمده ای از DNA کالچو بر می شمرند. این تیم برای اولین بار به ایتالیایی ها نشان داد که فوتبال یک ورزش گروهی بوده و استعدادهای فردی در مرحله بعدی اهمیت قرار می گیرد. میانگین سنی تیم پرو ورچلی در سال های اوج، بسیار پایین بود و قدرت بالای این تیم باعث شد تا لقب «شیرها» نیز به آنها تعلق گیرد. قهرمانی های پیاپی پرو ورچلی با بازیکنان بومی در شرایطی حاصل می شد که تیم های مطرح تورینی و میلانی اغلب از یاران خارجی استفاده می کردند. فوتبالدوستان ایتالیایی با مشاهده این دستاوردهای بزرگ به این نتیجه رسیدند که چه استعداد بالایی در زمینه فوتبال دارند. به تدریج پرو ورچلی تبدیل به نماد ملی گرایان ایتالیایی در فوتبال این کشور شد و حتی نخستین تیم ملی فوتبال ایتالیا نیز در سال ۱۹۱۰ به تأسی از باشگاه پرو ورچلی، پیراهن سفید بر تن کرد. در بازی تیم ملی ایتالیا مقابل بلژیک در ماه می ۱۹۱۳، فقط ۲ بازیکن عضو باشگاه های دیگر بوده و ۹ بازیکن دیگر در پرو ورچلی بازی می کردند.


ویرجینیو روزتا با پیراهن یوونتوس

یکی از بزرگ ترین جنجال های فوتبال ایتالیا در بدو امر، به اتفاقات مسابقه تیم های پرو ورچلی و اینتر در سال ۱۹۱۰ مربوط می شود. این دو تیم در پایان فصل دارای امتیازهای برابر بوده و می بایست برای تعیین تکلیف تیم قهرمان، یک مسابقه پلی آف را برگزار می کردند. پرو ورچلی به علت تفاضل گل بهتر نسبت به اینتر، میزبان این بازی گردید اما برخی از بازیکنان این تیم برای حضور در مسابقات نظامی فرا خوانده شدند. به همین دلیل باشگاه پرو ورچلی خواستار تغییر زمان مسابقه شد اما مسئولان فدراسیون فوتبال و باشگاه اینتر زیر بارِ این درخواست نرفته و باشگاه ورچلی نیز به نشانه اعتراض با تیم چهارم خود (بازیکنان ۱۰ تا ۱۵ ساله) به میدان رفت. اینتر در آن بازی به پیروزی ۱۰-۳ دست یافت و پرو ورچلی تا پایان سال از حضور در مسابقات رسمی محروم شد. پس از این اتفاقات، پرو ورچلی به ۳ قهرمانی پیاپی در سال های ۱۹۱۱، ۱۹۱۲ و ۱۹۱۳ رسید و بین سال های ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۳ نیز دو عنوان قهرمانی دیگر را به دست آورد. پرو ورچلی به ترتیب در سال های ۱۹۱۱، ۱۹۱۲ و ۱۹۱۳ در ۷۵%، ۸۳% و ۹۰% بازی های خود به پیروزی دست یافت.


تیم رویایی پرو ورچلی

به تدریج با تزریق پول به فوتبال ایتالیا و رشد روز افزون باشگاه های فوتبال، وضعیت باشگاه پرو ورچلی از لحاظ مالی خراب شد زیرا آنها از یک شهر کوچک می آمدند که ثروت خاصی نداشت و مجبور به فروش ستاره های خود شدند. سیلویو پیولا بزرگ ترین ستاره تاریخ باشگاه پرو ورچلی بود که در سال ۱۹۳۰ به جمع شیرها پیوست و ۵۱ گل را در ۵ فصل برای ورچلی به ثمر رساند. رئیس باشگاه ورچلی که گفته بود هرگز پیولا را نمی فروشد زیرا این تصمیم به معنای پایان این باشگاه است، بر خلاف وعده خود عمل کرد. رئیس باشگاه دقیقاً درست می گفت که فروش پیولا به معنای پایان ورچلی است. در همان سالی که پیولا رفت، تیم ورچلی به دسته پایین سقوط کرد و هرگز به بالاترین سطح فوتبال ایتالیا برنگشت تا ۷ قهرمانی خود را ارتقاء بخشد. اما سیلویو پیولا تا سال ۱۹۵۴ در سری آ بازی کرد و در بحبوحه سال های جنگ، ۲۹۰ گل را طی ۵۶۶ بازی به ثمر رساند.
پرو ورچلی در سال ۲۰۰۳ به مرز ورشکستگی رسید طوری که حتی برای سفر به شهرهای دیگر، بازیکنان مجبور بودند تا از جیب خودشان، مخارج را تأمین کنند. هنوز هم هواداران وفادار پرو ورچلی به تشویق تیم محبوب خود می پردازند تا یاد آن سال های دور اما پُر شکوه را همچنان زنده نگه دارند. هم اکنون این باشگاه در سری ب حضور داشته و نام سیلویو پیولا بر ورزشگاه اختصاصی آن نهاده شده است.


سیلویو پیولا بازیکن افسانه ای تیم های پرو ورچلی و لاتزیو

در سال های اوج پرو ورچلی بود که بنیتو موسولینی رهبر فاشیست ها بر کرسی قدرت تکیه زد. او به مدت ۲۱ سال حاکمیت ایتالیا را در اختیار داشت و با سرکوب سیستماتیک کلیه احزاب و جنبش های سیاسی، یک دیکتاتوری محض را برقرار ساخت. شاید بتوان ادعا کرد که فوتبال تنها پدیده ای بود که در دوران حاکمیت فاشیست ها شکوفا شد. در آن دوران، کالچو به عنوان ورزش رسمی ایتالیا انتخاب و ورزشگاه های جدید نیز در اغلب شهرها تأسیس گردید. تیم ملی ایتالیا نیز دقیقاً در زمان حاکمیت فاشیست ها به دو قهرمانی در جام جهانی و یک مدال طلای المپیک دست یافت.