• از دهان مرگ ربودی مرا
و مرا از غبارِ آه و گریه تِکاندی
رهگذران سوت زنان می رفتند؛
و قطار ها بی توقف از ایستگاه می گذشتند؛
با چمدانی از اشتیاقِ ارغوانی رسیدی! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣۱ فروردين ۱٣۹۶ -  ۲۰ آوريل ۲۰۱۷

از دهان مرگ ربودی مرا
و مرا از غبارِ آه و گریه تِکاندی
رهگذران سوت زنان می رفتند؛
و قطار ها بی توقف از ایستگاه می گذشتند؛
با چمدانی از اشتیاقِ ارغوانی رسیدی!
ماه در چشمانِ تو می خندید
و مهر در دستانِ تو گُل می داد
تو هیچ نمی گفتی
و من در پیراهن نازکِ تو خفته بودم.

در سرشتِ اندوه؛
دیگر میانِ اشتیاقِ ارغوانی و مرگ؛
فرقی نیست؛
رستم؛ زیرِ این درختِ کُنار مُرده است؛
و خانه ام چاه است؛
بی بوی پیراهنِ بیژن.

* نقاشی ی متن: احمد خلیلی فرد، نقاش سورئالیست کورد.