• خیمه شب بازی بنام "بررسی هولوکاست" در ایران بر آن بود تا با به چالش کشیده حقیقتی که جامعه جهانی در باره آن اتفاق نظر دارد, چهره ای زشت و تاریک از ایران و ایرانیان تصویر کند. در واقع برگزارکنندگان می خواستند چهره خود را بجای چهره راستین جامعه و فرهنگ ایرانی نمایش دهند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۷ بهمن ۱٣٨۵ -  ۲۷ ژانويه ۲۰۰۷

در حالیکه از کنفرانس هولوکاست یک ماهی می گذرد, اما بازتاب داخلی و بین المللی این کار- که به نمادی از فریبکاری, تاریک اندیشی , و بی خردی گروه نو محافظه کاران گردادگرد رئیس جمهور احمدی نژاد بدل گشته است – همچنان ادامه دارد. تازه ترین این واکنش ها تصویب طرح پیشنهادی ایالات متحده در مجمع سازمان ملل است. این طرح به مناسبت بیست و هفتم ژانویه سالگرد آزادسازی کمپ مخوف آشویتس انکار هولوکاست را محکوم کرده و از همه دولت های عضو می خواهد تا کشتار هولوکاست را به مثابه یک جنایت هولناک بشری به رسمیت بشناسند. دولت ایران, اما, از رأی دادن به این قطعنامه خودداری ورزید و یک بار دیگر حاضر نشد با اغلب کشورهای جهان در محکومیت این جنایت هولناک همصدا گردد. در ایران اگر چه گروههای سیاسی و خاصه اصلاح طلبان به مخالفتی جدی با این کنفرانس شرم آور نپرداختند و سکوت سیدمحمد خاتمی رئیس جمهور پیشین و مبتکر طرح "گفتگوی جهانی تمدن ها" از همه سنگین تر و پرسش برانگیزتر بود, اما اقشار گوناگون جامعه ایرانی از راههای گوناگون مخالفت خود را با چنین کنفرانسی نشان دادند. در میان واکنش های بسیار, از جمله واکنش برخی از دانشجویان در سایت بازتاب بود که اعلام کرده بودند در یکی دوسال اخیر چنان اوضاع بر آنان تنگ شده است که از خرید تخم مرغ نیز عاجز اند و چرا رئیس جمهور به برگزاری چنین کنفرانس هایی مشغول است. گروه دیگری از دانشجویان در ابراز مخالفت خود با محمود احمدی نژاد در سخنرانی او در دانشگاه امیر کبیر - که در روزنامه نیویورک تایمز بازتاب برجسته ای داشت - با شعار "هولوکاست را فراموش کن, کاری برای مردم انجام بده" مخالفت خود را نشان دادند. از دیگر سو , اما , هیچکدام از چهره های معتبر سیاسی , روشنفکری, فرهنگی, و روزنامه نگاران معتبر ایران در این کنفرانس شرکت نکردند. البته برگزارکنندگان مدعی "بررسی" هولوکاست بودند اما تنها برای برخی از نژادپرستانی که انکار هولوکاست و مخالفت با یهودیان را در کارنامه خود داشتند دعوت نامه فرستادند. نیز , از بازماندگان هولوکاست و از دانشگاهیان و مورخین معتبر دعوتی نشد.
مردم ایران پیشینه ای به درازی موجودیت دین یهود در همزیستی مسالمت آمیز و دوستانه با یهودیان دارند و به خوبی می دانند که منحرف کردن افکار مردم از شکست های داخلی نیز از جمله انگیزه های رئیس جمهور احمدی نژاد در برگزاری این خیمه شب بازی بوده است. در ایران اگر چه کوتاه زمانی دولت رضا شاه با دولت نازی آلمان نزدیکی هایی داشت, اما بنا به پیشینه و قدمت دراز همزیستی مسالمت آمیز همه اقوام و پیروان همه ادیان در کنار هم, یهودی ستیزی هیچگاه نماد برجسته ای در کشورما نداشته است. برخلاف نظر کسانی چون آقای قائد (۲), دوستی ایران با آلمان نازی در آن دوره, یا طرفداری ایرانیان ناسیونالیست از آلمان در جنگ دوم جهانی ربطی به سیاست ضدیهود نازیها نداشته و ندارد. نیز, این طرفداری به سبب ضدیت این دسته با یهودیان نیست. این همدلی با آلمان بیشتر به سیاست ضدانگلیسی این گروهها ارتباط دارد. بسیار کسان در ایران بوده اند که در عین دوستی و مراوده با یهودیان ایران در سالهای گذشته, اما از آلمان در برابر انگلیس دفاع کرده و می کنند. مثلأ در برخی از نواحی عشایری ایران, این سمپاتی به آلمان فراوان بوده است در حالیکه بسیاری از مردم از سیاست ضدیهود رژیم هیتلری خبری دقیق نداشته و ندارند. به همین سبب هنگامیکه نیروهای آلمان ارتش بریتانیا را در دونکرک در جنگ جهانی دوم شکست داد, ناصر خان قشقایی که بر این باور بود صولت الدوله, پدر او, در زندان رضا شاه به دستور انگلیس کشته شده است, اعلامیه این پیروزی را در جمع عده ای از مردم بر آرامگاهِ صولت الدوله خواند. در همان ایام عشایر فارس بهترین مراوداتِ بازرگانی و دوستانه را با جامعه بزرگ یهودیان شیراز داشتند. حتی انقلاب بهمن ماه سال ۱٣۵۷ با همه آنکه صبغه دینی در آن نماد برجسته ای داشت, هیچگاه جهت گیری ضدیهود در آن جایگاهی نداشت. پس از آن نیز در سالهای نخست انقلاب نه تنها یهودی ستیزی در ایران برجسته نشد بلکه به رغم افزایش تدریجی تبعیض بر علیه اقلیت های دینی و از جمله یهودیان, یهودی ستیزی نماد عمده ای نداشت. یهودیان نیز به رغم همه تبعیض ها, در هنگامه دفاع در برابر بعثی های عراق جوانان خود را به همراه سایر مردم به جبهه ها فرستاده تا از کشورشان دفاع کنند. در عرصه بین المللی نیز اسرائیل به طور پنهانی به ایران مدد می رساند. طرفه اینکه بعثی ها سیاست خود را بر پایه ضدیت با "یهود و ایرانیان" بنیان گذاشته بودند. اما خیمه شب بازی بنام "بررسی هولوکاست" در ایران بر آن بود تا با به چالش کشیده حقیقتی که جامعه جهانی در باره آن اتفاق نظر دارد, چهره ای زشت و تاریک از ایران و ایرانیان تصویر کند. در واقع برگزارکنندگان می خواستند چهره خود را بجای چهره راستین جامعه و فرهنگ ایرانی نمایش دهند. چنین است که محمد علی رامین دبیرکل "کنفرانس هولوکاست" می گوید: "در میان قوم یهود همیشه عناصر مخرب و شروری و جود داشته اند... این قوم بیشترین آسیب را در طول تاریخ به بشریت وارد کرده است" (۱). هیتلر نیز عقیده ای غیر از این نداشت, و به همین سبب رسالت خود را از بین بردن قوم یهود می دانست. واقعیت این است که بسیاری از ان کسان که ضدیهودی اند و رخداد تاریخی "هولوکاست" را انکار میکنند جزو دسته ای اند که به گفته رابرت ساتلوف مورخ آمریکایی بر این عقیده اند که "هولوکاست" تنها زمانی می توانست درست باشد که هیتلر کار را تمام کرده بود و یک تن یهودی از دست او جان بدر نمی برد. این دسته به سبب آنکه هنوز عده ای از یهودیان بر روی زمین باقی مانده اند به انکار کشتارِ نظام مندِ یهودیان بدستِ رژیم نازی روی آورده اند. ساتلوف می گوید سه دسته از منکران "هولوکاست" وجود دارد؛ یک دسته می گویند ابدأ چنین چیزی نبوده است. دسته دوم آن کسانند که می گویند آری هولوکاست بود تنها اگر هیتلر می توانست کارش را تمام سازد. و دسته سوم – که بزرگترین دسته هستند- دست به نسبیت گرایی زده و می گویند بلی کشتارهایی بوده است, اما, در گذر تاریخ از این کشتارها بسیار بوده است مانند کشتارِ کردها, رواندا, مردم کامبوج و غیره. کشتار بد است, جنگ بد است. همه این سفسطه ها به سبب آن است که آنها در پایان می خواهند حق یهودیان را در داشتن یک کشور انکار کنند.   
اما, آنچه تاریخ – بدون هیچگونه تعصب و نفرتی – به ما می آموزد آن است که در خلال سالهای منجر به جنگ جهانگیر دوم کشتاری پردامنه, هولناک, بی تبعیض, و نظاموار از یهودیان تنها به سبب نژاد و قومیتشان رخ داده است. وسعت و سیستماتیک بودن این کشتار سبب شد از آن پس واژه "نسل کشی" به مثابه یک نام نو وارد فرهنگ زبان های غربی گردد. البته رژیم نازی و شخص هیتلر بر این باور بودند که نه تنها یهودیان بلکه کومونیست ها, همجنس بازان, معلولین, و کولی ها را نیز باید از بین برد تا جامعه "پاک" گردد. اما این تنها یهودیان بودند که به سبب قومیت و نژادشان هدف این کشتار سازمان یافته گشتند. به علاوه, به سبب ضدنژادی بودن این کشتار و هدف گیری بی تبعیض یهودیان اعم از کودک و سالمند, زن و مرد, کشتار یهودیان به شماره بسیار فراتر از دیگران رفت. در کاخ وانسی در برلین کوتاه زمانی پس از پایان جنگ دوم جهانگیر, اسناد فراوان و مکتوب بدست آمد که گزارشات و صورت جلساتی را در بر می گرفت که در باره تعداد قطارها و اجاق ها و نیروی کار لازم برای کشتار "سریع و مکانیزه تعداد فراوان یهودی" گفتگو شده بوده است. از جمله اسناد دیپورت کردن یازده هزار کودک یهودی فرانسه و انتقال آنان به آشویتس در آنجا بود. در آن زمان و – و بعدأ نیز- خبرنگاران و بازدیدکنندگان بسیاری توانستند با دست خاکستر و بقایای کوچک استخوان های آدمیان را در آن اجاق ها لمس کنند و به سراسرِ جهان گزارش کنند.
البته یهودی ستیزی محدود و منحصر به رژیم نازی نبوده و پیشینه ای به درازی خود تاریخ دارد. سالها پیش از هیتلر در اغلب کشورهای جهان خاصه در اروپا یهودیان در معرض ظلم و تبعیض و بیرحمی بوده اند. در همین ایالات متحده که به نظر بسیاری سیاست و قدرت با انگشتان یهودیان می چرخد یهودیان همواره به همراه سیاهان و بومیان آمریکایی جزو گروههای در معرض تبعیض, آزار, و بی عدالتی های نژادی و قومی بوده و هستند. در اغلب شهرهای ایالات متحده تا همین چند سال پیش به موجب قانون نانوشته ای در مناطق خاصی که مخصوص اغنیا بوده است از فروش ملک به سیاهان و یهودیان خوددادی می گشت. هنوز آمار حملات ضدیهودی در ایالات متحده به حداقل چهار حمله در روز می رسد. این حملات رشته ای از جنایات را از تخریب گورستانهای یهودیان, آتش زدن کنیسه ها, آسیب رساندن به موسسات و املاک یهودیان, آسیب های جانی و جسمانی افراد یهودی, تا فرستادن تهدیدات به وسیله تلفن و ایمیل شامل می گردد. دوسال پیش از این بود که یک جانی متعلق به یک گروه "برتری طلبان سفید" با حمله به یک مهد کودک یهودی شماری از کودکان خردسال را کشتار کرد. این گروهها علنأ خود را طرفدار نازیها دانسته و از نشانه ها و شعارهای آنان استفاده می کنند. از دیگر سو , اما, تا پیش از نازیها در دوران پیشامدرن نیز یهودی ستیزی و آزار مردم یهود خاصه در کشورهای غربی فروان بوده است. اما, آنچه کشتار یهودیان را در دوران سلطه رژیم نازی بر بخشی از جهان برجسته کرد نه به سبب شمارگان بی انتهای قربانیان است و نه به سبب نوع و سبعیت ان است. آنچه این کشتار را متمایز کرد آن است که برای نخستین بار یهودی ستیزی به سیاست آشکار و مسلط یک رژیم تبدیل گشته بود. و از آن مهمتر اینکه این رژیم با به کارگیری پیشرفته ترین تکنولوژی روز در صدد بود تا این سیاست را به طور سیستماتیک و با تمام ابعاد آن اجرا کند.
از دیگر سو, سفسطه آشکار و مغلطه بزرگی است اگر کسی بخواهد یهودی ستیزی را با مخالفت با اسرائیل پیوند زند. از آن نادرستر این است که انکار "هولوکاست" را به مخالفت با برخی سیاست های دولت اسرائیل یا پشتیبانی از حق فلسطینیان برای برخورداری از یک کشور مشتقل در کنار اسرائیل پیوند زند. اگر چه هولوکاست و کشتار عظیم یهودیان بدست دولت های آلمان نازی و دوستانش مانند دولت ویشی در بخشی از فرانسه , ایتالیای موسولینی, و فرانکوی اسپانیا بر عزم یهودیان در تلاش برای ایجاد یک دولت یهودی افزود و بی شک در جلب پشتیبانی بیشتر برای آنان موثر بود, اما تلاش یهودیان برای بازگشت به فلسطین و تشکیل یک دولت یهود در آنجا به سالها پیش از سلطه نازیها بر آلمان برمی گردد.
آقای احمدی نژاد رئیس جمهور ایران به درستی اشاره می کند که یهودی ستیزی بیشتر از همه در اروپا بوده است و پدیده ای مربوط به آنهاست. واقعیت این است که اگرچه یهودیان در تمام درازنای تاریخ در هر کجا بوده اند به نوعی در معرض تبعیض و آزار قرار داشته اند, اما یهودی ستیزی در قالب گروههای سازمان یافته ای که هدف علنی خود را مخالفت و از بین بردن یهودیان اعلام کنند, یا در قالب سیاست مسلط و علنی یک دولت پدیده ای غربی و مربوط به اروپای نیمه نخست سده بیستم می باشد. از دیگز سو, در کشورهای عربی اگر چه هنوز نیز یهودیان از حقوق برابر شهروندی برخوردار نیستند, اما در این جوامع یهودی ستیزی هیچگاه در قالبی مثل کشورهای اروپایی رخ نداده است. طرفه اینکه بسیاری از اعراب در کشورهایی نظیر مراکش, تونس, الجزایر, و لیبی - که در سالهای جنگ دوم جهانی مستعمره فرانسه و ایتالیا بوده و برخی نیز کوتاه زمانی در اشغال نازیها بودند- با شجاعت و تهور فراوان در اقدامی انساندوستانه به یهودیانی که با پیگرد و تعقیب اس اس های نازی و مأموران دولت فاشیستی وقت ایتالیای موسولینی و ویشی فرانسه مواجهه بودند به رغم ریسک فراوان پناه می داده و مدد می رسانده اند. بررسی تاریخ اقدامات این دولت ها بر ضد اقلیت یهودی ساکن آن کشورها به خوبی نشان میدهد که نه تنها هولوکاست با همه ابعاد آن در اروپا واقعیت داشته است بلکه به سبب آنکه برجسته ترین عنصر سیاست دولت های فاشیستی خاصه نازیها بود, با شدت هر چه تمامتر در مستعمرات نیز دنبال می شده است. اما مردم این کشورها با شجاعت بی نظیری مسئولیت خود را در آن دوران پذیرفتند و به همین سبب در سه کشور اتریش, آلمان, و فرانسه که هرکدام زمانی تحت سلطه نازیها بوده اند قوانینی در منع انکار هولوکاست تصویب گشت. نظر به اینکه در هر سه کشور به موجب نظام های دموکراتیک حاکم همه قوانین پیش از به تصویب رسیدن به گونه ای از پشتیبانی مردم برخورداند, این خود نشانه موافقت اغلب مردم آن کشورها با این قوانین است.
اکنون, اما, آقای احمدی نژاد که با شعار مبارزه با فساد و برقراری عدالت و توزیع عادلانه ثروت ملی در انتخابات شرکت کرد و به ریاست جمهوری برگزیده شد در مواجهه با سد سدید مشکلات اقتصادی و اجتماعی به جای مددجویی از کارشناسان کشور و برگزیدن سیاست های موثر برای تحقق شعارهای انتخاباتی با رها کردن اقتصاد کشور در مسیر هرج و مرج با برجسته کردن سیاست ضداسرائیلی قصد منحرف کردن افکار عمومی را از مشکلات داخل کشور دارد. باید تأکید کرد که انکار هولوکاست نه تنها کارتی معتبر و برنده نیست تا با آن دست به بازیهای سیاسی زد, و نه تنها نمی توان به فلسطینیان برای داشتن کشوری در کنار اسرائیل مدد رساند, بلکه با توهین به میلیون ها یهودی که گروه بزرگی از آنان جزو برجسته ترین دانشمندان, متفکرین, فعالان جنبش صلح خواهی, مبارزان حقوق بشر و روزنامه نگاران و نویسندگان برجسته هستند موجب تضعیف هر چه بیشتر جبهه صلح دوستان داخل اسرائیل و تقویت نیروهای افراطی در آن کشور خواهد گشت.
سرانجام, اما, این پرسش از سوی کنفرانس تهران بی پاسخ ماند: اگر آنطور که برخی ادعا می کنند هولوکاست یک راز و معما است چرا هنوز تمامی گروههای نئونازی و نژاد پرست یهودی ستیزی را برجسته ترین نماد گروه خود قرار داده اند؟ چرا همین چندی پیش برخی از این گروهها با محاصره چند دانشجوی یهودی در یکی از دانشگاههای کالیفرنیا به بهانه پشتیبانی از فلسطینیان شعار دادند: "حیف شد هیتلر کار را تمام نکرد"!
هولوکاست نه بدست ایرانیان و نه بدست اعراب رخ داد تا کسانی از میان آنان بکوشند به انکار آن دست زنند. آن کشورهایی که در رخداد این جنایت بزرگ بشری شریک بوده اند آن را پذیرفته و مستند ساخته اند و همه توان خود را به کار بسته اند تا از تکرار آن جلوگیری کنند. سربازان آن کشورها هنوز در بوسنی و کوزوو هستند تا از مسلمانان در برابر صرب های نژاد پرست محافظت کنند. ای کاش آقای احمدی نژاد به مثابه رئیس جمهور یک کشور بزرگ اسلامی بجای تلاش برای انکار جنایت ثبت شده دیگران کنفرانسی با شرکت همه رهبران کشورهای اسلامی برای بحث درباره نسل کشی در دارفور سودان برگزار می کرد. یا آنکه در کنفرانسی به پدیده طالبانیسم و تروریسم القاعده تحت نام اسلام می پرداخت. یا آنکه تلاشی برای آرامش در منطقه و جلوگیری از کشتارهای فرقه ای کنونی در عراق انجام میداد.
اما, برخلاف انگیزه و هدف تیم احمدی نژاد کنفرانس تهران یک فایده جنبی نیز داشت. این کنفرانس رهبران جهان را بر آن داشت تا تلاشهای انساندوستانه خود را تجدید کرده و یک بار دیگر و به طور دسته جمعی بر ارج و منزلت همه نژادهای بشری تأکید کنند. قطعنامه جدید سازمان ملل در سالروز آزادسازی آشویتس ره آورد کنفرانس هولوکاست می باشد.
انکار هولوکاست اگر چه بسا کوتاه مدتی در میان بخشی از مردم در بخشی از کشورهای خاورمیانه هلهله ای بیافریند, اما ضدافتخاری است که عامل خود را در کنار گروههای ضدنژادی مانند "کوکلس کلان ها", "برتری طلبان سفید", "نئو نازی ها" و " فاشیست ها" می نشاند. این ضد افختار ارزانی اقای احمدی نژاد و تیم او باد.

۱- مصاحبه نامیرده با مطبوعات به نقل از "بی بی سی " ۲۲ آذر
۲- مقاله آقای قائد در "روز آنلاین"

تهمورس کیانی بیست و هفتم ژانویه ۲۰۰۷
سیاتل ( ایالات متحده )

tahmoures _kiani@yahoo.com