عنوان : با وجود قانون اساسی مذهبی ایران، هیچ فرد شریفی هم نمی تواند کاری کند چه رسد به این کاندیداها!
این که تمام منتخبین ریاست جمهوری در رژیم اسلامی از چهار دهه تا بحال جزو ارکان اصلی رژیم بوده و همگی باعث دوام رژیم، اظهرمِن‎الشمس است. ممکن است در داخل تفاوت های میان این یا آن باشد، اما تا وقتی قانون اساسی ایران، مطابق احکام شیعه اثنی عشری و تبعیض میان اقوام و مذاهب و زن و مرد باشد، هیچ تنابنده ای قادر به ایجاد تغییرات پایه ای نیست. در مورد سیاست خارجی، ایران در دوره روحانی و با دستیابی به توافق هسته ای با قدرت های جهان توانست تا حدی از انزوای بین المللی خارج شود اما بعضی تحلیلگران نظیر دنیس راس، دیپلمات پیشین وزارت امور خارجه آمریکا می گویند "رئیس جمهوری در ایران اختیار چندانی در تعیین سیاست خارجی کشور ندارد و به صورت بنیادی نمی تواند به سیاست خارجی ایران شکل بدهد و یا آنرا مدیریت کند. بویژه در منطقه. به روحانی اجازه داده شده بود، که به مساله تحریمها بپردازد. یعنی سیاست خارجی را تنظیم کند. او هیچ نقشی در رفتار ایران در منطقه ندارد. نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، عهده دار این مسوولیت تحت اشراف رهبری است." با اعتقاد به نظرات بالا در حیرتم که مردم چرا با شرکت کردن در انتخابات تنها وجه‍ی بین المللی رژیم را آذین می کنند! من به مردمی که در ایران زندگی می کنند کاری ندارم، از ایرانیان ساکن کشورهای خارجی که از تمام امکانات خارج از ایران استفاده کرده، و به پای صندوق های رأی می روند حیرانم. آیا مرگ خوب است برای همسایه؟ اگر کاندیداها مطلوب آنها هستند چرا در ایران نمی مانند و زندگی در غربت را اختیار کرده اند؟ البته فکر می کنم جواب را دارم. آنها یا هم اکنون به ایران می روند یا جزو اصلاح طلبان و حامیان چپ و راستشان هستند که راه را برای روز مبادا هموار میکنند. بقول دوستی می گفت: این یعنی هم از توبره خوردن و هم از آخور...
۷۹۵۹٣ - تاریخ انتشار : ٣۰ ارديبهشت ۱٣۹۶