کابینه "شایسته سالار": کابینه ضد زن، عاری از ملیتها و باورداشتها


شیرزاد کمانگر


• این رژیم، رژیمی ست که از بدو به قدرت رسیدنش تا به امروز کمر به قتل آزادی و آزادی‌خواهی بسته و تداومش نیز معنایی جز این نخواهد داشت. تفاوت این دوره کاندیداتوری روحانی با دوره قبل این بود که مشکلات جامعه را حتی در سطح شعار هم بر زبان نیاوردند. انگار می خواستند بگویند بعد از این همه سال چه نیازی به شعارهای توخالی در مورد حقوق مردم است؛ مردم دیگر باید عادت کرده باشند که ما حقشان را پایمال می کنیم! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۷ مرداد ۱٣۹۶ -  ٨ اوت ۲۰۱۷


ماهیت ذهنیت مردسالار و ضدخلقی جمهوری اسلامی اگر در همان روزهای اول برای عده‌ایی مبرهن نبود، در طول دهه اول حاکمیتش برای همگان عیان شد. آنچه در این دوره ریاست جمهوری و تشکیل کابینه جدید دیده می‌شود، ادامه ی خط سالهای گذشته و منعکس کننده ی واقعیت و ماهیت رژیمی ست که از بدو به قدرت رسیدنش تا به امروز کمر به قتل آزادی و آزادی‌خواهی بسته و تداومش نیز معنایی جز این نخواهد داشت. تفاوت این دوره کاندیداتوری روحانی با دوره قبل این بود که مشکلات جامعه را حتی در سطح شعار هم بر زبان نیاوردند. انگار می خواستند بگویند بعد از این همه سال چه نیازی به شعارهای توخالی در مورد حقوق مردم است؛ مردم دیگر باید عادت کرده باشند که ما حقشان را پایمال می کنیم!

در کابینه ی جدید حتی یک وزیر زن وجود ندارد. نادیده گرفتن توانایی و شایستگی نیمی از جامعه و تشکیل کابینه ی یک جنسیتی، نمایانگر عدم اعتقاد و اعتماد این حکومت به نیمی از جامعه تنها به صرف جنسیتش و در نهایت آینه ی نگاه ضدزن جمهوری اسلامی در کلیتش است. روحانی مبنای انتخاب وزرای کابینه اش را "شایسته سالاری" می نامد اما با ترکیب کابینه اش نشان داد که از نظر ایشان حتی یک زن در سراسر این کشور جزء "شایستگان" نیست! ضمنا طبق معمول، خلقهای ایران نیز سهمی از قدرت ندارند و طبق تعریف روحانی، شایستگی مدیریت جامعه وسهیم شدن در سرنوشت کشوری که در آن زندگی می کنند را ندارند. کابینه با اجازه ولی فقیه تعیین شد. خامنه ای در حین کارزار انتخاباتی ریاست جمهوری به کاندیداها دستور داد از کلمات و شعارهای ممنوعه برای تبلیغاتشان استفاده نکنند؛ یعنی از واقعیات جامعه حتی برای تبلیغ هم بحث نشود. از گورخوابها برای اینساگرام هایشان عکس نگیرند؛ مبادا گورخوابها بیدار شوند؛ مبادا امنیت "رهبر" به خطر افتد. از نظر اینان آنان تنها تحت شرایط بردگی شایستگی زیستن را دارند. "شایسته" یعنی صاحبان حقوق های نجومی، "شایسته" یعنی دستان آغشته به خون آزادیخواهان، "شایسته" یعنی مدیران سرکوب، یعنی زندانبان، یعنی کهریزک و اوین…

جمهوری اسلامی از روز اول حکومتش، خواستهای برحق ترکمن ها، عرب ها، بلوچ ها و بهاییان را با جوخه‌های اعدام، و آرزوهای کوردها را با فتوای جهاد پاسخ داد. اینان نیز "شایسته" بودند، اما از دید رژیم، شایسته اعدام! هرآنکس را که آرزویی داشت و جرات کرده بود برای خواستش مبارزه کند، چنان نقره داغ کردند که درس عبرتی شود برای دیگران و آیندگان.

اما در عجبم که هنوز عده‌ای به "ضریح" این "امامزاده" دخیل می بندند و به امید اینکه این یکی با آن یکی فرق دارد هنوز در حال فریب دادن خود و دیگرانند. امید "اصلاحات" و یا دمکراتیزه شده جمهوری اسلامی یک امید واهی ست که هر بار با نام و عناوین مختلف به خورد مردم داده می شود. ایران تاریخی دارد سرشار از تضاد و تزویر. کشوری که رییس جمهور سابقش که برپاکننده ی کهریزکها بود "اپوزسیون" میشود و خواهان سرنگونی رژیم!! احمدی نژاد، همان فرمانده سابق سپاه پاسداران در سرکوبهای کوردستان که دوران ریاست جمهوری اش نیز چیزی جز سرکوب و اعدام و فقر و فلاکت برای مردم نداشت، اکنون ادای "اپوزیسیون" رژیم را درمی آورد و به زندان معترض است!!! دوران ریاست جمهوری خاتمی به اصطلاح اصلاح طلب، دوران قتل های زنجیره ای بود. از دوران "کارگزاری" که در اصل سرکار گذاشتن مردم بود و آن رییس جمهور فراری پاریس نشین که یادگار دوران ریاست جمهوری اش پوتین های خونین ارتشیانی ست که او به آنان دستور داد حق ندارند پوتین هایشان را درآورند مگر اینکه قیام کوردها را سرکوب کرده باشند، چیزی نگوییم بهتر است. البته پوتین های ارتشیان جمهوری اسلامی همواره بوی خون تازه کوردها را می دهند چرا که سرکوب کوردها هرگز پایان نیافت و تا این رژیم برپاست پایان نخواهد یافت. بله؛ رییس جمهوران دیروز و آمران جنایت با ژست "اپوزسیون" امروز و "معترض" به جنایت! البته اینها فقط زمانی به سرکوب حکومتی معترضند که این سرکوب شامل دار و دسته ی خودشان شود. چهار سال دیگر نیز اگر فرصت باشد روحانی هم به این کلکسیون اضافه میشود. همگی انگار حافظه تاریخی ملت را دست کم گرفته اند. یا یادشان رفته که این مردم به خون خفتگانی دارند که قربانیان جنایات این رژیم اند و این خونها فراموش نمی شود.

رییس جمهور با رهبر و مدیرانی با ذهنیت و فرهنگ ضدانسان، ضدزن، ضدجوان، ضدخلق و بی باور به همه و تنها باورمند به باور خویش که حتی یکدیگر را حذف می کنند، نه می خواهند و نه می توانند کشوری را آباد و یا خلقی را آزاد کنند. مگر می توان از قصاب، توقع رحم و شفقت و از گرگ، رحم به بره انتظار داشت!

شاید فرهنگ اپوزسیون با تعریف پارلمانی و یا مبارزه حزبی برای راه یافتن به پارلمان در برخی کشورهای دنیا معنا داشته باشد، اما این تصور در چارچوب جمهوری اسلامی، یک طنز بارها تکرار شده است که دیگر لبخندی بر لب نمی آورد. انتقاد به عملکرد دولت تنها در چارچوب حکومتی معنا دارد که زمینه و پتانسیل اصلاح شدن و رشد داشته باشد. انتظار اصلاح و گام برداشتن در راستای بهبود وضعیت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مستلزم یک حکومت دمکراتیک است و یا اقلا حکومتی که به سوی دمکراسی گام بردارد. از این رو در چارچوب جمهوری اسلامی، نقد عملکرد دولت و چانه زدن با حکومت برای تغییر رویکردش، توهمی بیش نیست که وقت مردم را تلف می کند و عمر رژیم را طولانی. شاید هم عده‌ایی بفکر ساختن اسب تراوا برای نفوذ در ساختار رژیم باشند. رفتن با این اسب رفتن بقتلگاه است، کما اینکه نباید فراموش کنیم که این رژیم خودش صادر کننده اسب تراواست. ضمنا سرنوشت شوم آنان که برای سهیم شدن در قدرت و گرفتن چند صندلی، خودشان را به آب و مردم را به آتش زدند نیز نباید از یادمان برود. تصور اینکه این نژادپرستان مذهبی، به ناگهان خواب نما می شوند و حکومتشان را دمکراتیک می کنند، در بهترین حالت توهم و آسان نمودن مبارزه در خیال خود است، نه دیدن میانبر و راه حل. از این رو به جای بازی با کارتهای رو شده باید میز بازی را برگرداند و نظمی نوین بنیان نهاد.

شیرزاد کمانگر