• بعضی از دوستان نئولیبرال ما ادعا می کنند که در پی آمد سرریز شدن شرکت های فراملیتی به جوامع پیرامونی و به قول خودشان، « تعامل» با دنیای مدرن غربی، ما، دوزخیان زمینی نه فقط با علم و تکنولوژی و عقل آشنا می شویم بلکه هم چنین می آموزیم چگونه به آزادی اندیشه کنیم. فعلا به این کار ندارم وقتی کسی ۹۳ ساعت در هفته و در این شرایط کار می کند، به واقع دیگر وقت ندارد تا اندیشه کند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۷ خرداد ۱٣٨۴ -  ۲٨ می ۲۰۰۵

• مدل چینی و پی آمدهایش بر زندگی زحمت کشان
تا به این جا، از « هنرهای» مدل چینی گفتم. در آنچه که منبعد خواهد آمد به گوشه هائی از عیب اش هم اشاره خواهم کرد.
اولین نکته ای که باید به آن اشاره کنم، گسترش نابرابری منطقه ای در اقتصاد چین است. یعنی اگرچه مناطق ساحلی در شرق چین، می توانند شاهد حضور شرکت های فراملیتی باشند ولی کارگران و دهقانان ایالت های غربی در وضعیت نامساعدی قرار گرفته اند. برآورد شده است که نتیجه این افزایش نابرابری این شده است که بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ میلیون نفر به صورت کارگران سیار در آمده اند که برای کاریابی به مناطق ویژه و ایالات شرقی مهاجرت می کنند. در شانگهای به گفته پاول لوبک، بخش قابل توجهی از کارگران سیار، درخیابان ها زندگی می کنند (۱۹). در پژوهش دیگری شماره این کارگران سیار را ۱۰۰ میلیون نفر برآورده کرده، که دائما در جستجوی کار از یک شهر به شهر دیگر مهاجرت می کنند (۲۰).
اگرچه در بررسی میزان رشد اقتصادی، مدل چینی، به نظر بسیار چشمگیر می آید ولی از پی آمدهای اجتماعی اش نمی توان غافل ماند. آن چه به ویژه توجه برانگیز است شرایط کاری در این واحدهائی است که در « مناطق اقتصادی ویژه» ایجاد شده اند. مروری برشرایط کاری موجود در این کارگاهها، گوشه هائی از هزینه های اجتماعی و انسانی این « رشد شتابان» را نشان خواهد داد.
درتمام این واحدها، از سوئی با ساعات کار بسیار طولانی و از سوی دیگر با میزان مزد بسیار ناچیز روبرو هستیم.
به عنوان مثال بد نیست اشاره کنم که براساس برآوردها، حداقل مزد لازم برای تامین حداقل زندگی در چین، ٨۰ سنت در ساعت است ولی در شانگهای حداقل مزد، ۲۱ سنت و در گوآن ژو ۲۶ سنت است (۲۱). به سخن دیگر اگر دلار را ۹۰۰ تومان حساب کنیم، حداقل مزد که باید ۷۲۰ تومان باشد به ترتیب ۱٨۹ تومان و ۲٣۴ تومان است.
کارخانه هائی که در چین برای وال مارت اسباب بازی تولید می کنند متهم شده اند که همه مقرارت کاری را زیر پا می گذارند و کمپانی هم برخلاف تعهدات خویش، این خلافکاری ها را نادیده می گیرد. متوسط مزد کارگران ساعتی ۱۶.۵ سنت(۱۴٨ تومان) است در حالی که طبق قانون، حداقل مزد نباید از ٣۱ سنت (۲۷۹تومان) کمتر باشد. کارگران هفته ای ۷ روز کارمی کنند در حالی که حد قانونی ۵ روز کار در هفته است. اتفاق افتاده است که در کارخانه هائی که برای وال مارت تولید می کنند، کارگران را مجبور کرده اند که در هر شیفت ۲۰.۵ ساعت نیز کار بکنند. (۲۲)
برای این که نکته موردنظرام اندکی روشن تر شود و گمان نشود که این شرایط غیر انسانی تنها منحصر به این یا آن کارخانه است، به اختصار از شرایط کاری در کارخانه هی یی الکترونیک که محصولات پلاستیکی تولید می کند شمه ای به دست می دهم. این گزارش در فوریه (۲٣) ۲۰۰۴ منتشر شده است. در این کارخانه، شماره کارگران: در فصل شلوغ سال ۲۱۰۰ نفر و در فصولی که بازار با رکود روبروست فقط ۵۰۰ تا ۶۰۰ نفر است. شش ماه د رسال یعنی از مه تا اکتبر، بازار رونق دارد و شش ماه دیگر، از نوامبر تا آخر آوریل، بازار با رکود روبروست. خلاصه شرایط کاری به این صورت است که کارگران۱٨ تا ۲۰ ساعت در روزکار می کنند و گاه اتفاق می افتد که باید شیفت شب تا صبح کار بکنند. کار در هفت روز هفته اجباری است.در بدترین حالت، کارگران هفته ای ۱٣۰ ساعت را در کارخانه می گذرانند. در ازای این مقدار کار روزانه، ماهی یک روز تعطیلی دارند که با محاسبه تعطیلات سراسری، سالی ۱۵ روز می شود. برای نصف تعطیلات سراسری، کارگران تعطیل نیستند. مزد پرداختی کمتر از میزان حداقل مزد است. برای ۱۰۰ ساعت کار هفتگی، مزد کارگران هفته ای ۱۶.۷۵$ است که حدودا ساعتی ۱۶.۵ سنت در می آید.
برای کار اضافه، مزد پرداختی ساعتی ۲۲ سنت است که قانونی نیست.
بطور مرتب مزد با تاخیر به کارگران پرداخت می شود. وقتی در ژانویه ۲۰۰۴ کارگران اعتراض کرده و خواستار پرداخت به موقع مزد شدند، مدیریت کارخانه ۵۰ کارگر را اخراج کرده و با یک ماه تاخیر بیشتر مزدبقیه را پرداخت. کارگران حق استعفاء از کار در کارخانه ندارند و اگر بخواهند این کار را بکنند، باید برای « یک غیبت داوطلبانه واتوماتیک» تقاضا بدهند که به این معناست که برای یک ماه و نیم آخر اشتغال خود مزدی دریافت نخواهند کرد. در این کارخانه، هیجگونه قرارداد قانونی اشتغال وجود ندارد و هیج گونه بیمه بهداشتی و اجتماعی موجود نیست. کارگران باید در مسکنی که کارخانه تعیین می کند زندگی کنند و هر بیست کارگر در یک اطاق می خوابند.تشکیل اتحادیه کارگری به طور جدی غیر قانونی است.
بازدید از کارخانه از سوی شرکت های خریدار غربی که قاعدعا باید بدون اطلاع صورت بگیرد معمولا با یک اطلاع دهی ۲۰ روزه انجام می گیرد. کارگران معمولا تهدید شده و به آنها برای دروغ گفتن درباره وضعیت خویش، رشوه می دهند. جواب های مناسب از قبل میان کارگران توزیع می شود و از آنها خواسته می شود که این جواب ها را به خاطر بسپارند. به کارگران « موفق» جایزه نقدی معادل مزد چند روز، می دهند. در پیوند با ساعات کار هفتگی، اضافه کاری اجباری است. از سوی دیگر، کارروزانه ۱٨ تا ۲۰.٣۰ ساعت طول می کشد و گاه کارگران شیفت تمام شب کارمی کنند. اتفاق می افتد که ساعت کاری از ٨ صبح شروع شده و تا ٣ یا ۴.٣۰ بامداد روز بعد خاتمه می یابد. به این ترتیب، امکان دارد کارگران هفته ای ۱٣۰ ساعت در کارخانه کار کرده باشند. همان گونه که پیشتر به اشاره گفتم، کار درهفت روز هفته اجباری است. و به ازای این میزان کار، یک روز در ماه تعطیل است.
یک شیفت معمولی روزکار به این صورت است:
۱٨ تا ۱۹ ساعت کار در روز که از٨ صبح آغاز شده و تا ۲ یا ٣ بامداد روز بعد ادامه می یابد. کارگران از ٨ صبح تا ۱۲ کار می کنند. و از ساعت ۱۲ تا ساعت ۱.٣۰ دقیقه بعدازظهر برای نهارتعطیل می کنند. در بعدازظهر ۴ ساعت دیگر کار می کنند و بعد یک ساعت برای صرف شام تعطیل می شوند. پس از صرف شام، تا ٨.٣۰ بعد ازظهر، ۲ ساعت دیگر کار می کنند. از ٨.٣۰ بعدازظهر تا ساعت ۲ یا ٣ بامداد نیز ۶ تا ۷ ساعت اضافه کاری اجباری است و در میانه کاراضافی اجباری، نیم ساعت برای صرف یک غذای سبک تعطیل می کنند.
درازای این مقدار کار، مزدی که به آنها پرداخت می شود، کمتر از میزان حداقل قانونی مزد است و سرکارگران برای پرداخت اضافه کاری کلاه می گذارند. برای ۱۰۰ ساعت کار در هفته، ۱۶.۷۵$ حقوق می گیرند که ساعتی ۱۶.۵ سنت می شود ( به حساب دلاری ۹۰۰ تومان، می شود ساعتی کمتر از ۱۵۰ تومان!)
معمولا مزد کارگران با تاخیر پرداخت می شود و هرکارگری که بخواهد مزدش به موقع پرداخت شود، اخراج می شود.
گفتن دارد که میزان حداقل قانونی مزد، ساعتی ٣۱ سنت است که برای ٨ ساعت کار روزانه و هفتگی ۴۰ ساعت کار، حقوق هفتگی معادل ۱۲.۵۶$ خواهد شد ( که معادل ۱۱٣۰۰ تومان می شود ). به این ترتیب، متوسط در آمد روزانه این کارگران، کمتر از ۲ دلار است. همان گونه که در بالا گفته ام، به کارگران کارخانه حتی این میزان حداقل قانونی مزد که برای گذران زندگی ناکافی است، نیز پرداخت نمی شود. در این کارخانه، کار « معمولی» هفته ای ۷۰ ساعت است و میزان متوسط پرداختی هم ساعتی ۱٨ سنت می باشد. البته اگر در نظر داشته باشید که یک سوم مزد ماهانه برای اجازه اطاق و غذا کسر می شود، آن چه برای کارگران می ماند ماهی ٣۶.۲٨$ یا هفته ای ٨.٣۷$ و یا ساعتی فقط ۱۴ سنت است و این به این معناست که متوسط درآمد روزانه اندکی از یک دلار بیشتر است .
برای این گمان نکنید که تنها سازندگان اسباب بازی در چین در این شرایط کار می کنند، اجازه بدهید مختصری از شرایط کاری در واحدهای وابسته به وال مارت بنویسم. این کارخانه، کیف های زنانه کاتیلی را در کارخانه کین شی تولید می کند. شیفت کا رروزانه ۱۴ ساعت است و کارگران هفته ای ۷ روز و ماهی ٣۰ روز کار می کنند. متوسط مزد خالص – با آنچه که کسر می شود- سه سنت درساعت است و برای ۹٨ ساعت کاردرهفته، مزد هفتگی معادل ٣.۱۰$ می باشد. موردی هم وجود داشته است که یک کارگر برای کار در یک ماه تمام، تنها ٣۰ سنت درآمد داشت. کارگران باید در خوابگاههای کارخانه بخوابند و هر ۱۶ نفر در یک اطاق می خوابند و روزی دو وعده غذای مزخرف می خورند. ۴۶ درصد کارگران اصلا پولی در نمی آورندو درواقع به صاحب کارخانه بدهکارند. کارگران مورد آزار زبانی و فیزیکی قرار می گیرند و در عمل، به صورت خدمتکاران وابسته که مدارک هویت شان از سوی مدیریت ضبط شده، فقط اجازه دارند روزی ۱ساعت و نیم از کارخانه بیرون بیایند. وقتی مدتی پیش، کارگران کوشیدند برای احقاق حقوق خود، سازماندهی نمایند، مدیریت کارخانه ٨۰۰ کارگر را اخراج کرد. شرکت وال مارت ادعا می کند که شرایط کاری را تحت نظر دارد ولی واقعیت این است که وارسی های وال مارت کاملا بی معنی است چون با اطلاع قبلی صورت می گیرد و بعلاوه، کارگران تحت فشار قرار می گیرند که در باره وضعیت خویش، دروغ بگویند. در این کارخانه، ۱۰۰۰ کارگر به کار مشغولند که ۹۰درصد آنها مردان جوان بین سنین ۱۶ تا ۲٣ ساله هستند و تقریبا همگی مهاجرانی هستند که از روستاها به شهر آمده اند. وال مارت تولید کیف های دستی کاتی لی را در کارخانه کین شی از سپتامبر ۱۹۹۹ آغاز کرده است.
برای این که تصویر کامل تری از وضعیت کارگران چینی به دست داده باشم خلاصه ای از گزارش دیگری را در زیر می آورم. دراین گزارش از شرایط کاری در کارخانه های و ابسته به نایک، ادیداس که در کارخانه ساک دوزی کنگ تائو در منطقه صنعتی کنگ تاگو در ایالت کوان دانگ وجود دارد مختصری به دست خواهم داد.
نویسندگان گزارش (۲۴)، می نویسند که درطول سال گذشته کارگران این کارخانه روزی ۱۴ ساعت،وهفته ای ۷ روز از ٨ صبح تا ۱۰ شب کارکردند. ماهی یک روز تعطیلی داشتند وبعضی از زنان کارگرگزارش کرده اند که بعضی اوقات مجبور شده اند تا ٣ صبح روز بعد کار کنند.
- مزد متوسط ۲۵ تا ٣۶ سنت برای هر ساعت است یعنی برای یک هفته، ۷ روز یا ۷۷.۵ ساعت کار، کل مزد بین ۱۹.۴۵$ تا ۲۲.٨۰$ متغیر است. در بعضی از موارد میزان مزد حتی ٨ تا ۱۱ سنت در ساعت هم پائین می رود.
برخلاف قوانین ملی و بین المللی، به کارگران برای اضافه کاری مزد اضافی پرداخت نمی شود. از آن گذشته، اگر کارگری حاضر به اضافه کاری نباشد جریمه می شود و نامه اخطاریه ای در تابلوی کارخانه نصب می شود.
کارگران مجبورند در خوابگاههای کارخانه زندگی نمایند و در هر خوابگاه ۱۶ کارگر زندگی می کنند وبه آنها روزی دو وعده غذا با کیفیت پائین داده می شود. نکته جالب این که، مدیران ظاهرا خود آگاه هستند که برخلاف تمام قوانین عمل می کنند چون به کارگران دستور داده می شود که برای کار در شب یا در روز یک شنبه- که قاعدتا باید تعطیل باشد- ازکارت حضورو غیاب استفاده نکنند. ناگفته روشن است که در این کارخانه ها، اتحادیه کارگری وجود ندارد.
مالک کارخانه ساک دوزی کنگ تائو یک شرکت تایوانی به نام گلوریوکس با مسئولیت محدود است. کنگ تائو در این منطقه تجارتی سه کارخانه دارد که دو تا در حال حاضر فعال اندو سومی هم دردست تعمیر می باشد. یکی از کارخانه ها در ۱۹٨٨ بناشده و ٣۰۰ تا ۴۰۰ کارگر دارد آن یکی دیگر که جدیدتر و بزرگتر است در ۱۹۹٨ ساخته شد و ۷۰۰ تا ٨۰۰ کارگر را استخدام می کند.
این کارخانه ها برای نام های تجارتی مثل نایک، ادیداس و جنسپورت ساک تولید می کنند که به امریکا و انگلیس صادر می شود.
بخش عمده کارگران، زنان بین سنین ۱٨ تا ٣۰ سالگی هستند که اغلب از مناطق هونان، هوبی، و سیچائون در پی شغل به جنوب چین مهاجرت کرده اند.
ساعات کارکارگران متغیر است. یعنی وقتی تقاضا برای ساک زیاد باشد کارگران روزی ۱۴ ساعت از ٨ صبح تا ۱۰ شب کار می کنند. بعضی از کارگران گفته اند که تا ساعت ۱۲ وحتی ٣ صبح نیز کارکرده اند. کارگران در هر ماه، فقط یک روز تعطیلی دارند. در اوقاتی که تقاضا زیاد باشد، شیفت کاری به این صورت است.
دوشنبه تا جمعه و یک شنبه
٨ صبح تا ۱۲ ( ۱۲ تا ساعت ۱.٣۰ تعطیل برای نهار)
۱.٣۰ بعدازظهر تا ۶ بعدازظهر ( ۶ تا ۷.٣۰ تعطیل برای صرف شام)
۷ شب تا یک بعداز نیمه شب
شنبه ها
٨ صبح تا ۱۲ ( ۱۲ تا ساعت ۱.٣۰ تعطیل برای نهار)
۱.٣۰ بعدازظهر تا ۶ بعدازظهر
به این ترتیب، کارگران هفته ای ۹۴ ساعت، ۷ روز درهفته، از ساعت ٨ صبح تا ۱۰ شب در کارخانه هستند. جالب این که برای این مدت کار، ولی تنها برای ۷۷.۵ ساعت کار، مزد دریافت می کنند. در کارخانه کوچکتر و قدیمی تر، کارگران گزارش کرده اند که گاه تا ساعت ۱۲ شب و حتی تا ٣ صبح هم کارکرده اند که به این معناست که روزی ۱۹ ساعت وقت شان در کارخانه می گذرد. اگر هر شب تا نیمه شب کار بکنند، در کل ۱۰۶ ساعت کارکرده اند ولی به آنها فقط برای ٨۹.۵ ساعت مزد پرداخت می شود. د راین کارخانه، اضافه کاری اجباری است و اگر کارگری حاضر به اضافه کاری نباشد، ۹ یوان که معادل مزدش برای ٣.۵ ساعت کار است جریمه می شود در ضمن اضافه پرداختی ماهانه معادل ۴۰ یوان ( یعنی ۴.٨۲$)هم دریافت نخواهد شد.البته این اضافه به کارگرانی پرداخت می شود که هیچ گاه تاخیر نداشته باشند، هیچ گاه مریض نشده باشند، و همیشه برای ساعات طولانی اضافه کاری کرده باشند. کارگری که اضافه کاری نکند، هم نامه اخطاریه دریافت می کند که در تابلوی عمومی کارخانه نصب می شود و هم نام کارگر«خاطی» در بلندگو اعلام می شود.
برای اضافه کاری، مزد اضافه پرداخت نمی شود. مهم نیست که چند ساعت اضافه کاری انجام می گیرد، ولی کارگران بر مبنای حقوق ساعتی معمولی خویش مزد دریافت می کنند.
میزان مزد:
در کارخانه جدید میزان مزد بین ۲۵ تا ٣۶ سنت هر ساعت یا ۱۹.۴۶$ تا ۲۷.٨۰$ برای ۷۷.۵ ساعت در هفته تغییر می کند. در کارخانه قدیمی گزارش شده است که مزد کارگران حتی تا ۹ سنت هر ساعت هم می رسد. در کارخانه قدیمی میزان مزد بطور متوسط ساعتی بین ۱۱ تا ۱٨ سنت تغییر می کند.
بر این مبنا، برای ۱۱ ساعت کار روزانه کارگران بین ۲.۷٨$ - ٣.۹۷$ حقوق دریافت می کنند.
البته در کارخانه قدیمی که دقیقا همین کارها انجام می گیرد کارگران برای ۷۷.۵ ساعت کار درهفته، ٨.٣۴$ تا ۱٣.۹۰$ دریافت می کنند که ساعتی ۱۱ یا ۱٨ سنت در می آید. یک زن کارگر گزارش کرده است که تا ساعت ٣ بامداد هر هفت شب هفته کار کرده است- هفته ای ٨۹.۵ ساعت و در کل ٨.٣۴$ دریافت داشته است که ساعتی ۹ سنت می شود.
مزد متوسط در کارخانه قدیمی که شامل اضافه کاری، جایزه و انگیزه های تولیدی می شود، ساعتی ۱۴ سنت است که برای ۱۱ساعت کار روزانه، در کل ۱.۵۹$ خواهد شد که حقوق سالانه کارگر به مبلغ ۵۷٨.۲٨$ خواهد شد.
همان گونه که پیشتر گفته ام کارگران در خواب گاههای کارخانه می خوابند و اگرچه هر شانزده کارگر در یک اطاق می خوابندو روزی دو وعده غذای با کیفیت پایئن به آنها داده می شود ولی ماهی ۹٨ یوان یا ۱۱.٨۱$ ( که برای کارگران با مزد پائین معادل مزد هفتگی شان است) برای خوابگاه و غذا از مزدشان کسر می شود. مسئولیت تهیه صبحانه با خودشان است.
علاوه بر این نمونه ها، موارد کسرکردن های غیر قانونی نیز کم نیست. به محض ورود به کارخانه ازکارگران ۶۰ یوان ودیعه غیر قانونی کاری گرفته می شود و در ضمن کارخانه حقوق ماه اول را به آنها نمی پردازد. علت این کار این است که کارگر به دنبال کار بهتر با مزد بیشتر نباشد و یا اگر قبل از پایان سال، کارخانه را ترک کند هم این ودیعه و هم مزد ماه اول به آنها پرداخت نمی شود.
بسیاری از کارگران در مصاحبه از طولانی بودن و اضافه کاری اجباری برای این حقوق بسیار ناچیز شکایت داشتند.به خصوص در کارخانه قدیمی، میزان جابجائی کارگران به علت شرایط نامساعدکاری بسیار زیاد است.
در کارخانه های کنگ تائو هیچ گونه اتحادیه کارگری وجود ندارد.
برای این که گمان نکنید شرایط کاری در کارخانه های چین در حال حاضر با آن چه به اختصار گزارش کرده م تفاوت کرده است مختصری از تازه ترین گزارشی که در سایت ها خوانده ام و تاریخ اول دسامبر ۲۰۰۴ دارد به دست می دهم (۲۵).
درکارخانه بین المللی استلا در منطفه دونگوان، ۱۰۰۰ کارگری که برای ۶ هفته حقوق د ریافت نکرده بودند دست به اعتصاب زدند ولی دادگاه محلی که از سوی مدیریت کارخانه رشوه دریافت کرده ۵ تن از کارگران را که بین ۱۶ تا ۲۱ ساله اند به خاطر شرکت در اعتصاب به ٣.۵ زندان محکوم کرده است. کارگران کارخانه روزی ۱۲ ساعت و هفته ای ۷ روز درشرایط بسیار نامناسب کارمی کنند و ساعتی ٣٣ سنت هم مزد دریافت می کنند.
اجازه بدهید این بخش را با اطلاعات مختصری در باره مزد دریافتی و شرایط کاری در شماری از کارخانه هائی که موجب این « رشد شتابان» شده اند، تمام کنم (۲۶).
نام کمپانی سرمایه گذار: وال مارت- کارخانه لیانگ شی
مزد متوسط ساعتی ۱٣ تا ۲٣ سنت، ۶۰ تا ۷۰ ساعت کار در هفته، ۶ تا ۷ روز کار: کارخانه خروج اضطراری آتش سوزی ندارد، خوابگاه کارگران کثیف و غیر بهداشتی است، ده کارگر در یک اطاق می خوابند، حقوق برای ۷۰ ساعت کار هفتگی ٣.۴۴ دلار است. هیچ مزایائی پرداخت نمی شود. هیچ کارگری قرار داد کاری ندارد.
نام کمپانی سرمایه گذار: وال مارت – کارخانه لی ون
مزد متوسط ۲۰ تا ٣۵ سنت، ٨۴ ساعت کار در هفته، شیفت ۱۲ ساعتی، ۷ روز هفته، اضافه کاری اجباری است و هرکارگری که اضافه کاری نکند جریمه خواهد شد. برای هر ساعت اضافه کاری ۲.۵ سنت اضافه پرداخت می شود. بعضی از کارگران مزد ٣ تا ۴ ماه خود را طلبکارند. خوابگاه کارگران خروج اضطراری آتش سوزی ندارد. هیچ مزایائی پرداخت نمی شود. هیچ کارگری قرار داد کاری ندارد.
نام کمپانی سرمایه گذار: آن تیلر – یانگ یی
مزد متوسط ۱۴ سنت در ساعت، ۹۶ ساعت کار در هفته، ۷ روز در هفته از ۷ صبح تا نیمه شب، ۶ تا ۱۰ کارگر در یک اطاق می خوابند.
نام کمپانی سرمایه گذار: رالف لورن – الن تریسی – کارخانه اریس
مزد متوسط ۲۰ سنت در ساعت، ۷۲ تا ٨۰ ساعت کا ردر هفته، شیفت ۱۵ ساعته، ۶ روز در هفته، به کارگرانی که اضافه کاری می کنند ساعتی ۶ سنت اضافه پرداخت می شود و به ازای هر پیراهنی که دوخته می شود کارگران ۲ سنت دریافت می کنند.
نام کمپانی سرمایه گذار: نایکه، کارخانه ولکو
مزد متوسط ۱۶ سنت در ساعت، ۷۷ تا ٨۴ ساعت کار در هفته، شیفت ۱۱ یا ۱۲ ساعتی، ۷ روز در هفته. کارگرانی که اضافه کاری نکنند جریمه می شوند. اغلب قرارداد کاری ندارند. زنان حامله و کارگران مسن (معمولا بالای ۲۵ سال اخراج می شوند)، کارگران زن اگر در حین کار با یک دیگر حرف بزنند جریمه می شوند، در بخش دوزندگی حداقل ده کودک هم کار می کنند.
نام کمپانی سرمایه گذار: ادیداس – کارخانه تانگ تت
مزد متوسط ۲۲ سنت در ساعت، ۷۵ تا ٨۷.۵ ساعت کار در هفته، شیفت های ۱۲.۵ ساعتی، ۶ یا ۷ روز کار در هفته. کارگران اگر دیر به سر بیایند، یا اگر برای رفع خستگی استراحت کنند، یا در حین کار با یک دیگر صحبت نمایند جریمه می شوند. ٨ کارگر در یک اطاق می خوابند.
نام کمپانی سرمایه گذار: گروه سپیریت : کارخانه یو لی
مزد متوسط ۱٣ سنت در ساعت، ۹٣ ساعت کار در هفته، از ۷.٣۰ صبح تا ساعت ۱۲ شب. برای اضافه کاری مزد اضافی پرداخت نمی شود. هیچ مزایائی ندارند. بعضی اوقات کارگران مجبورند شیفته ۲۴ ساعته کار کنند. ۶ تا ٨ کارگر در یک اطاق می خوابند. خوابگاه کثیف و کم نور و کارگران بطور دائم بازرسی می شوند.
نام کمپانی نایک ، ادیداس کفش ورزشی: کارخانه یو یوئن
مزد متوسط ۱۹ سنت در ساعت، ۶۰ تا ٨۴ ساعت کار در هفته، اضافه کاری اجباری بدون پرداخت اضافی، سروصدای زیاد در محیط کار همراه با دود فراوان.
بعضی از دوستان نئولیبرال ما ادعا می کنند که در پی آمد سرریز شدن شرکت های فراملیتی به جوامع پیرامونی و به قول خودشان، « تعامل» با دنیای مدرن غربی، ما، دوزخیان زمینی نه فقط با علم و تکنولوژی و عقل آشنا می شویم بلکه هم چنین می آموزیم چگونه به آزادی اندیشه کنیم. فعلا به این کار ندارم وقتی کسی ۹٣ ساعت در هفته و در این شرایط کار می کند، به واقع دیگر وقت ندارد تا اندیشه کند حالا اندیشه کردن به آزادی دیگر پیش کش. در همین نمونه ای که به دست داده ام میزان کار هفتگی بین ۶۰ تا ۹۶ ساعت در هفته نوسان می کند و این میزان کار، البته فرصت و فرجه ای برای هیچ کار دیگر باقی نمی گذارد.
با این حساب، بگویم و ذکر مصیبت را تمام کنم که اگرچه نرخ رشد اقتصادی چین بسیار « چشمگیر» است ولی از بررسی وجوهی که در این صفحات بررسی کرده ام نباید غفلت کرد. التماس دعای من این است که اندکی به مسئولیت خویش بیاندیشیم و بیهوده کارگران جهان پیرامونی را به ناکجاآباد حواله ندهیم.
دسامبر ۲۰۰۴
www.niaak.persianblog.com
 
۱۹. Paul Lubeck: op. cit. p. ۲۹۷
۲۰. R.E. Kennedy: op. cit. p. ۴۲
۲۱. همه آمارها و اطلاعات دیگر را از این سایت گرفته ام. http://www.Sweatshopwatch.org.
۲۲. برا ی اطلاع بیشتر بنگرید به: turns blind eye to factory condition, in, www. Corpwatch. org Grant McCool: China- Walmart
۲٣. متن کامل گزارش را در این آدرس بخوانید:
  www.nlcnet.org yi.shtml
۲۴. متن انگلیسی گزارش را بطورکامل در این سایت بخوانید. www.nlcnet.org
۲۵. متن کامل این گزارش ر ادر این آدرس بخوانید: www.behindthelabel.org
۲۶. همه این اطلاعات را از کتاب درخشان نوامی کلاین تحت عنوان : No Logo گرفته ام.