عنوان : پند نیکویی از بزرگی به همگان
پَندِ نیکویی از بزرگی به همگان
آن بزرگ به زیبایی می گوید:
« بگذر ز نیکِ ناب: کس از ما فرشته نیست،
نمی تواند باشد:
زیرا فرشته نیست.
انسان مُدام بر دو راهه ای از برگزیدن است.
و امکان گژروی، به همه گام ها، در اوست.
و راستی نیز
دشمن نمی شناسد
یا دوست.»

سروده ی پند گونه ای، بسیار زیبا و دلنشین.
اما باید گفت
یکی از عناصر عصر روشنگری، عنصر نقد و نقادی است؛
آنهم نقدی بی رحم و عریان.
جامعه ایرانی ،برای رهائی از رسوباتی که سبب ساز ریاکاری و یا طلبکاریست، نیاز به یک عصر روشنگری دارد.
این رسوبات، ممکن است
ریشه در سنت های عرفی و یا سنت هایی که ریشه ماورائی برای آنان تراشیده اند داشته باشند.
پس چاره ای نیست جزء بر گزیدن روش نقادی آنهم بشکل بی رحم و عریانش
تا بدین طریق آن گوینده ای که برای گویندگیش حرف برای گفتن دارد بماند و گفته اش منشاء تغییرات سازنده شود و بقیه بروند دنبال کار دیگری که شاید کار اصلیشان باشد.
٨۲۰۲۲ - تاریخ انتشار : ۲۱ آبان ۱٣۹۶