اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۶ بهمن ۱٣۹۶ -  ۵ فوريه ۲۰۱٨

با اغازجنبش دی ماه و پس از ان اعتراضات دلیرانه دختران خیابان انقلاب جنبش سرنگونی قدم به عرصه نوینی گذاشته است. این بار دیگر مردم به عیان فریاد براورده اند که اصلاح یک ساختارِ از ریشه ویران و پوسیده، غیرممکن است. در طی دهه های گذشته شاهد اعتراضات و شورش های زیادی بودیم اما همواره حکومت دست بالا را داشت و مردم در حال عقب‌نشینی و در حالت دفاعی بودند. اما با اغازجنبش دی ماه و پس از ان اعتراضات دختران خیابان انقلاب نوعی تغییرِجایگاه صورت گرفته است. اینک مردم در جایگاه واقعی خودشان قرار گرفته اند. ازاین پس حکومت جمهوری اسلامی قدم به قدم عقب‌نشینی خواهد کرد و مردم مرحله به مرحله پایگاه‌هایی را که از دست داده بودند، دوباره از چنگ رژیم درمی‌آورند. البته این امر در صورتی اتفاق می‌افتد که برای عبوراز این گذرگاه تاریخی اول هشیاری و دوم برنامه داشته باشیم. وارد مرحله گذار شده ایم. ایا برای این دوره تاریخی تدارک دیده ایم ‍؟ برنامه ما نیروهای چپ برای این دوره چیست؟ چند مورد توجه خاص میطلبد.

۱-چه نیروهایی میتوانند و باید با هم همکاری کنند؟

کارنامه احزاب و سازمانهای سیاسی از چپ تا راست موجود در این زمینه چندان درخشان نیست چرا که همواره منافع تنگ فرقه ای و ایدیولوژیکی به منافع جنبش چربیده است. زمان ان رسیده از فرقه ها فراتر رویم .
بحث بر سر همکاری سازمانها و گروه ها به شکل مشخص نیست بلکه بر سر این است که در این برهه چه جریانات فکری میتوانند در پروسه سرنگونی در کنار هم قرار گیرند؛ مدیریت سرنگونی را رهنما شوند والترناتیو قدرتمندی در برابر همه نیروهای ارتجاعی باشند. همکاری نیروها و جریانات فکری سکولار؛ جمهوریخواه؛ دموکراسی خواه (پایبند به ازادی بیان و قلم؛ تشکلات و احزاب) و برابری طلب (در حوزه زنان و گرایشات جنسی و اقلیت های قومی) امری ممکن؛ عاجل و ضروری است.

یادمان باشد این ائتلاف گسترده ظرفی است برای همکاری جریانات فکری واقعا زنده و موجود (نه گرد هم امدن یک سری سازمانهای سیاسی که دیگر تاریخ مصرف شان به پایان رسیده و به موزه ها تعلق دارند) و نیروهای جوان و فعال بویژه در داخل ایران. ان دسته از سازمانهای سیاسی که در چارچوب چهار مورد فوق میگنجند و حضور واقعی و تاثیرگذار در صحنه سیاسی دارند طبعا جزیی از این ائتلاف گسترده خواهند بود.
افراد و اقشار و جریاناتی که به چهار مورد فوق پایبند هستند میتوانند در این مرحله گذار و برای تحقق سرنگونی با یکدیگر همراه شوند. ما نیاز به یک تلاش جدی بین نیروهای چپ؛ ملی؛ دموکرات؛ آزادیخواه و رفع تبعیض طلب جهت ایجاد یک ائتلاف گسترده برای تدارک و مدیریت سرنگونی داریم.

۲ – چرا این همکاری ضرورت دارد؟

در طی تاریخ حضور نیروهایی که جنبش های رهایبخش مردم ایران را به یغما برده اند؛ منحرف و یا سرکوب کرده اند بسیار بوده است. ایجاد یک ائتلاف گسترده برای تدارک و مدیریت سرنگونی ریسک انحراف و سرکوب جنبش را به حداقل میرساند.از سوی دیگر
تدوین قانون اساسی جدید و پروسه انتخابات مجلس موسسان فقط باید در شرایطی برگزار شود که فضای سیاسی کاملاً آزاد باشد و همه گروهها واحزاب سیاسی در آن شرکت کنند. بدون اجازه فعالیت آزاد و حضور نیروهای دموکرات در مجلس موسسان، نمیتوان قانون اساسی دموکراتیک تدوین و تصویب کرد. اگر افراد و اقشار و جریانات که به موارد فوق پایبند هستند نمیخواهند تجربه های تا کنونی تکرار شود؛ اگر نمیخواهند دولت امریکا و رژیم چنجی ها برای ایران دموکراسی بیاورند، اگر نمی خواهند شرایط سوریه ای شود و اگر نمی خواهند یک بار دیگر این فرصت طلایی برای ساختن ایران آزاد و آباد را از دست بدهند باید برای ایجاد یک ائتلاف گسترده همین امروز اقدام کنند.

۳- برنامه ما نیروهای چپ برای این دوره چیست؟

اول روشن کنم منظور از چپ ان جریانات فکری و نیروهایی هستند که به چهار مورد فوق باور دارند و در عین حال خواهان ایجاد یک نظام اقتصادی « مالکیت عمومی سرمایه های بزرگ (نفت؛ معادن؛ سیستم رفاه اجتماعی و...) و کنترول و نظارت برسرما یه های کوچک از سوی تشکل های مستقل و غیر دولتی و مردمی جامعه» هستند. چهار پایه‌ی اصلی این نظام عبارتند از رشد اقتصادی، عدالت اجتماعی، دموکراسی سیاسی، و تعادل زیست‌محیطی. این نظام اقتصادی با سیاستهای نئولیبرالی مرزبندی قاطع دارد.
نیروهای چپ در پروسه سرنگونی در ائتلاف گسترده برای تدارک و مدیریت سرنگونی و دولت گذار باید حضور جدی و پیگیر داشته باشند. بعد ازبرگزاری انتخابات ازاد و تشکیل مجلس موسسان دیگر لزومی برای ادامه ائتلاف گسترده نیست بلکه چپ برای تحقق خواستهای سیاسی مشخص خودش وارد عرصه میشود.

۴- آز کجا اغاز کنیم؟

در طی هفته های گذشته و با اوج گیری جنبش سرنگونی دوستان و رفقایی پیرامون لزوم ایجاد ائتلاف گسترده نوشتند اما اینکه قدم اول را چگونه برداریم در بحث ها نبود.
ادامه بحث های تحلیلی و جدل سیاسی بسیار خوب است اما کافی نیست. باید برویم به سوی تدارک برای جنبش آگاهانه و مستقل اکثریت عظیم.
این تدارک از بالا و ازطریق ریش سفیدان و گیس سفیدان صورت نمیگیرد. دوران این گونه سازماندهی ها سر امده. این تدارک باید از پایین و به شکل شبکه ای صورت بگیرد. در هر شهر و محل؛ در محیط کار؛ در محافل و میدان ها. سازماندهی به این شکل هم غیرهیرارشیک است و هم دموکراتیک . افراد فعال تغییر میکنند و قدرت سازی نمیشود. سنگربندی توده ای رهبری را به دست میگیرد. این اصلا غیر ممکن نیست. به نمونه تونس نگاه کنیم. در انجا با استفاده موثر و به موقع از تاکتیک های مبتنی بر توده ای کردن حرکت؛ حکومت خودکامه بن علی را بی ثبات کردند. انقلاب تونس نشان داد که در شرایط سرنگونی با هشیاری سیاسی و مدیریت اگاهانه شانس آوردن یک تحرک واقعی دموکراتیک افزایش می یابد.

از سوی دیگر باید بین این شبکه ها برای همکاری و هماهنگی فعالیتها ارتباط برقرار کنیم. این ارتباطات میتواند در طول زمان تبدیل به خطوط لجستیکی جنبش سرنگونی شوند. همکاری و هماهنگی بین فعالین جنبش کارگری؛ دانشجویی؛ زنان؛ محیط زیست؛ همجنس گرایان؛ انواع انجمن های موجود در حمایت از کودکان و افغانها؛ فعالین جنبش های حقوق اقلیت های قومی در اذربایجان؛ کردستان؛ بلوچستان؛خلق عرب و ترکمن با کمک تکنولوژی جدید واز طریق محافل و ...امکان گستردگی و تاثیرگزاری ائتلاف برای تدارک و مدیریت سرنگونی را افزایش میدهد.
یک نکته مهم دیگر در این میان شیوه عملکرد سازمانها و احزاب سیاسی است. اینها نباید نقش قیم بازی کنند و یا به استقلال جنبش های از پایین شکل گرفته صدمه بزنند. صحبت از همکاری است و نه قبضه کردن رهبری ائتلاف. اشتباهات گذشته را تکرار نکنیم.

بیایید با ائتلاف برای تدارک و مدیریت سرنگونی طرحی نو در اندازیم: جمهوری ایرانی سکولار و دمکراتیک بر اساس به رسمیت شناختن حقوق اقلیت های قومی ایران و بر پایه عدالت اجتماعی.