از : فرهاد عاصمی
عنوان : پیشنهادی خطرناک!
مساله، تردید در حسن تفاهم صادر کنندگان ”بیانیه فراخوان برگزاری رفراندوم جهت تعیین نوع حکومت آینده ایران“ نیست. چه کسی می تواند جایگاه شخصیت بانوی مبارزه ی مانند نسرین ستوده را مورد پرسش قرار دهد؟
مساله، نادرستی این پنداشت است که گویا مردم میهن ما می توانند تحقق بخشیدن به خواست های به جا و محقانه ی خود را که در بیانیه بخشی از آن مطرح می شود، به دیگران بسپارند. پنداشتی که این تجربه تاریخی را مورد توجه قرار نمی دهد که استعمارگران با بهانه ی همین ”ناتوان و عقب مانده بودن“ خلق ها، سیاست استعماری خود را برای ”اهدای تمدن“ به مردم مستعمره ها توجیه می کنند.
ژرفش نبرد طبقاتی در جامعه ایرانی که یکی از نشانه های آن ”ریختن ترس از حاکمیت“ است و آمادگی مردم و به ویژه کارگران برای جانفشانی بیش تر در راه مبارزه علیه رژیم دیکتاتوری و سیاست اقتصادی بحران زای آن، آن اهرم پرتوانی است که با تقویت آن، «گذار مسالمت آمیز از نظام جمهوری اسلامی» تضمین می شود. کمک های بین المللی می توانند تنها نقشی جنبی در دفاع از جنبش رهایی بخش مردم میهن ما ایفا سازد.
سپردن سازماندهی به اصطلاح «گذار مسالمت آمیز» به نیروهای خارج از مرز و بوم ایرانیان، پذیرش راهی است که سیاست امپریالیستی می تواند بزرگ ترین سواستفاده از آن را به سود منافع خود ببرد.
برای پیشبرد مبارزه ی رهایی بخش مردم میهن ما، تلفیق خواست ”آزادی“ و ”عدالت اجتماعی“ در برنامه ی مبارزاتی ضروری و اجتناب ناپذیر است. فرشاد مومنی «آزادی» را «میوه شیرین عدالت اجتماعی» ارزیابی می کند. او در کتاب ارزشمند خود (عدالت اجتماعی، آزادی و توسعه در ایران امروز) بر ضرورت تنظیم یک برنامه اقتصاد ملی پای می فشارد. چنین برنامه می تواند اهرم عمده و پرچم تجهیز وسیع تر و سازماندهی هدفمند توده های مبارز را در مبارزه علیه رژیم دیکتاتوری و اقتصاد سیاسی دیکته شده توسط سازمان های مالی امپریالیستی ازقبیل صندوق بین المللی پول، تشکیل دهد.
با چنین پرچمی در دست، مردم میهن ما قادر به رهایی خود از زیر سلطه ی دیکتاتوری و اقتصاد ضد مردمی و ضد ملی هستند. کمک های بین المللی تنها می تواند در تقویت جنبشی با چنین برنامه مشخص، نقش همبستگی با جنبش و تقویت مبارزه را ایفا سازد.
٨٣۴۴۰ - تاریخ انتشار : ۲۴ بهمن ۱٣۹۶
|