از : لیثی حبیبی - م. تلنگر
عنوان : مجسمه ی کاوه آهنگر
در نظر پیشین من دو نکته ی بسیار پر اهمیت از قلم افتاد. ۱- کاوه آهنگر مظهر مبارزه با بیداد و در واقع کهن ترین نماینده ی کارگران و زحمتکشان جهان است. برداشتن مجسمه ی او با شیوه های داعشی حرکتی کاملن ضد انسانی و محکوم است.
شاید بگویند ما از آن خوشمان نیامد.
آیا شما اجازه می دهید در کشور شما مجسمه ی فردی که دیگران ازش خوششان نیاید را بردارند و پرت کنند؟
همه ی این حوادث دارد می گوید، قوی باش تا در این جهان ضعیف کش بهت حمله ور نشوند. این حملات ناجوانمردانه دارد سیاست کره شمالی را تأیید می کند؛ که اگر قوی باشی کسی جرأت حمله به تو را ندارد.
کوتاه: کاوه مظهر مبارزه، مظلومیت و کهن ترین نماینده ی کارگران و زحمتکشان جهان از جمله کهن ترین نماینده ی کارگران و زحمتکشان ترکیه است؛ پس باید فورن از نو ساخته شده بر آن فراز آید.
۲- از دیرباز در ایران زمین شاخه ی شمشاد(کیش، نماد کیشوَر) مقدس شمرده می شد و مظهر صلح، آبادانی و نوروز بود؛ در شمال ایران هنوزر هست. در بعضی نقاط جهان همین نقش زیبا را شاخه ی زیتون بر عهده داشت؛ آیا می توان با نام مقدس و زیبای شاخه ی زیتون به سر زمین دیگری حمله ور شد؟
راستی، این سازمان به اصطلاح ملل برای چیست؟ برای کیست؟ اگر این ها مربوط به سازمان ملل نیست، ضعیفی که به بیرحمانه ترین شکل ممکن بهش حمله ور شده اند، باید به چه کسی و یا ارگانی رجوع نماید؟ این ها که می نویسم، انشا نیست؛ همه نکات بسیار قوی حقوقی ست؛ پس متجاوزین و مسئولین جهانی سکوت کننده باید از هر نظر از جمله مالی جوابگو باشند. سر زمین غارت شده و ویران گشته باید فورن از نو ساخته شود. وگرنه دکان های خود را ببندید تا مردم بدانند که عصر، عصرِ وحشیگری مطلق است و باید هر کسی خود از خودش دفاع نماید.
٨۴۰۵۰ - تاریخ انتشار : ۲٨ اسفند ۱٣۹۶
|