• در سال ۲۰۱۲، آخرین سالی که آمار موارد فوق در دسترس بود، از آنچه که «اقتصادهای در حال توسعه و نوظهور» می نامند، مبلغِ دو تریلیون دلار (دو هزار میلیارد دلار) از طریقِ این انتقالات به کشورهای ثروتمند منتقل گردیده بود که معادلِ ۸٪ تولید ناخالص داخلی اقتصادهای نوظهور در این سال بود - رقمی چهار بار بیش از ۵۰۴ میلیارد دلاری که در سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ از همین کشورها به جهان توسعه یافته انتقال یافته بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۰ فروردين ۱٣۹۷ -  ٣۰ مارس ۲۰۱٨

* ترجمهٔ زیر قسمت کوتاهی از مقالهٔ جان اسمیث است که لینک آن در پایان این ترجمه درج گردیده است. (م)

در سال ۲۰۱۵ محققینی از برزیل، هند، نیجریه، نروژ و ایالات متحده اثری را بنامِ «نقل و انتقالات مالی و بهشت های مالیاتی: دست در دست هم محدودیت هایی را به میلیاردها نفر تحمیل می نمایند» منتشر نمودند که بگونه ای عادلانه ادعا می نمود که «جامعترین تجزیه و تحلیل از نقل و انتقالاتِ مالی جهان بود که تا به آنروز انتشار یافته بود، که کشورهای در حال توسعه را تحتِ تأثیر قرار می داد».

گزارش آنان «انتقال خالص منابع» (NRT) بین کشورهای توسعه یافته و در حالِ توسعه را محاسبه می نمود، که ورودی و خروجی های قانونی و غیرقانونی، کمک های اهدایی به توسعه کشورها، وجوهی که کارگران شاغل در دیگر کشورها برای خانوداه های خود پس می فرستادند، کسری موازنهٔ تجاری، بدهی ها، وامهای جدید، سرمایه گذاری خارجی مستقیم، سرمایه گذاری در بورس و بانکها، سودهایی که به کشور مبداء بازگردانده می شد را، در کنارِ فرار سرمایه و دیگر اشکالِ حقه بازیهای مالی و دزدی های بی واسطه در بر می گرفت.

این محققین دریافتند که در سال ۲۰۱۲، آخرین سالی که آمار موارد فوق در دسترس بود، از آنچه که آنان «اقتصادهای در حال توسعه و نوظهور» می نامیدند، مبلغِ دو تریلیون دلار (دو هزار میلیارد دلار) از طریقِ این انتقالات به کشورهای ثروتمند منتقل گردیده بود که معادلِ ۸٪ تولید ناخالص داخلی اقتصادهای نوظهور در این سال بود - رقمی چهار بار بیش از ۵۰۴ میلیارد دلاری که در سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ از همین کشورها به جهان توسعه یافته انتقال یافته بود. هنگامی که برآوردهایی آگاهانه را در این محاسبات دخالت دهیم - صورتحسابهای کمتر از ارقام حقیقی و دیگر اشکالِ عملکردهای حقه بازانه و مجرمانه که هیچ ردی از خود بجای نمی گذارند - انتقال خالص منابع از کشورهای فقیر به قدرتهای امپریالیستی در سال ۲۰۱۲ بالغ بر سه تریلیون دلار یا معادل ۱۲٪ تولید ناخالص داخلی آنان بوده است.

آنان گزارش نمودند که در نگاهی کلی، انتقالهای ثبت شده یا نشده منابع (قانونی یا غیر قانونی)، از کشورهای در حال توسعه در فاصله سالهای ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۱ گرایش افزایشی داشته است. بر اساسِ این گزارش از کشورهای واقع در صحرای جنوبی آفریقا (Sub-Saharan Africa)، بین سالهای ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۲ مبلغی معادل ۷۹۲ میلیارد دلار به کشورهای امپریالیستی یا بهشت های مالیاتی ساخته شده توسطِ آنان منتقل شده بود - انتقال غیرقانونی منابع از آفریقا به کشورهای امپریالیستی به مثابه درصدی از تولید ناخالص داخلی بیش از سایر مناطق جهان بوده و فرار سرمایه از کشورهای صحرای جنوبی آفریقا بیش از ۲۰٪ در سال - و سریعتر از دیگر نقاط جهان - افزایش یافته است.

در آنچه این محققین «چرخشی عجیب و غریب در داستان توسعه» خوانده اند، نتیجه می گیرند که «از آغازِ دههٔ ۱۹۸۰، NRT برای همهٔ کشورهای در حال توسعه عمدتاً قابل توجه و منفی بوده است، که نشان دهندهٔ خروج مداوم و فزایندهٔ ثروت از این کشورها است... که حاصلِ آن نشتِ مزمن منابع از کشورهای در حال توسعه در این برههٔ زمانی است».

چین را چگونه می توان در تصویری وسیعتر از این وضعیت گنجاند؟ با استفاده از متدولوژیهای پیچیده و بر اساسِ فرضیات محافظانه کارانه، این محققین محاسبه نموده اند که دو سومِ کسری موازنهٔ انتقال منابع از کشورهای در حال توسعه در فاصله سالهای ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۲ به چین تعلق داشته است، مبلغی حدود ۱،۹ تریلیون دلار در کُل. توضیحی که برای سهمِ چشمگیر چین در این مورد میتوان ارائه نمود خروجِ مازادِ مثبت قابل توجه - به همراه مازاد سرمایه - و خروج دارایی های ذخیرهٔ آن است که ۲۱٪ یا رقمی معادل ۲،۸ تریلیون دلار، از کل ۱۳،۴ تریلیون دلار فرار سرمایه از اقتصادهای نوظهور به کشورهای ثروتمند در سه دههٔ گذشته بوده است.

۲۹ مارچ ۲۰۱۸

لینک مقالهٔ جان اسمیث
mronline.org