اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۹ مرداد ۱٣۹۷ -  ٣۱ ژوئيه ۲۰۱٨

زمانی که از طوفان گذر می کنی
سرت را بالا بگیر
و از سیاهی نترس
در پایان این طوفان
آسمانی طلایی است و
چکاوکی به زیبایی می خواند
در باد به راهت ادامه بده
زیر باران به راهت ادامه بده
اگر خسته شدی و رویاهایت در آستانه نابودی قرار گرفت
ادامه بده، ادامه بده
با امیدی در قلبت
و تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد
تو هیچگاه قدم نخواهی زد
ادامه بده، ادامه بده
با امیدی در قلبت
و تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد
تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد


اعتماد - علی کربلایی: خودشان هم فکرش را نمی‌کردند که روزی تمام قله‌های موفقیت در موسیقی را فتح کنند اما رویای چهار دانشجوی معماری یعنی «سید برت»، «نیک میسن»، «راجر واترز» و «ریچارد رایت»، فراتر از حد انتظار پیشرفت و نام «Pink Floyd» در تاریخ جاودانه شد. از روز تشکیل گروه حالا ۵٣ سال می‌گذرد و در طول بیش از نیم قرن گذشته، کمتر کسی به علاقه وافر این گروه به ورزش فوتبال اشاره کرده، رابطه‌ای که نمونه‌ای بسیار جذاب از رابطه نزدیک موسیقی و فوتبال است. این گروه معروف موسیقی، تیمی به نام «First Eleven» را تشکیل داد، تیمی که در آن واترز دروازه‌بان بود، رایت یک مدافع مستحکم، میسن هافبک و «دیوید گلیمور» وینگر سرعتی. تیمی با لباس‌ و جوراب سفید و شورت آبی‌رنگ متشکل از پینک‌فلویدی‌ها، سریعا توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد. کار به جایی کشید که آنها در کنسرت‌های‌شان نیز با همان شورت‌ها روی صحنه می‌رفتند و همین شد که در یک چشم بهم زدن، کل انگلیس، شورت‌پوش شد، هر جا که چشم کار می‌کرد مردمی بودند با شورت‌های آبی‌رنگ‌شان.

«First Eleven» دیگر تنها یک سرگرمی نبود و آنها در طول هفته به صورت منظم با تیم‌های آماتور لندنی مشغول بازی شدند و جالب اینکه در هر بازی به تعداد تماشاچی‌ها افزوده می‌شد، حتی خبرنگاران ورزشی نیز کم‌کم پای‌شان به بازی‌ها باز شد و نتایج تیم در روزنامه‌های ورزشی بازتاب پیدا می‌کرد. نکته بسیار جالب در این ماجرا، نحوه عملکرد اعضای اصلی «Pink Floyd» در مستطیل سبز بود؛ واترز بارها با شجاعت و پرش‌های خارق‌العاده‌اش مانع لرزیدن تور دروازه‌اش می‌شد، گویی برای این کار زاییده شده و چشم به محافظت از دروازه تیم ملی انگلیس دوخته. او جوری خروج می‌کرد که شاید دروازه‌بان‌های امروزی هم در انجام بدون نقص آن مشکل داشته باشند. رایت یک مدافع بسیار قابل اعتماد بود که یا توپ از او می‌گذشت یا بازیکن؛ محال بود هر دو با هم بتوانند از او عبور کنند. میسن! چه کسی باور می‌کرد که او تا این حد تکنیکی باشد؟ در یک چشم بهم زدن قادر بود چند بازیکن حریف را محو کند و همچون ستاره‌ای در زمین مسابقه بدرخشد.

اما موضوع رابطه این گروه و فوتبال، فقط به این تیم فوتبال «First Eleven» خلاصه نمی‌شود. یکی از مهم‌ترین و موفق‌ترین موزیک‌های این گروه «Fearless» است. موزیکی که در سال ١٩٧٠ توسط راجرز واترز و دیوید گیلمور نوشته و ساخته شد. در ابتدا و انتهای آهنگ سرود دسته‌جمعی که مربوط به هواداران باشگاه لیورپول انگلیس هست" you’ll never walk alone یا به اصطلاح "YNWA" است به آهنگ اضافه شده است. البته جالب است بدانید که دیوید گیلمور طرفدار آرسنال است. اما چرا سرود هواداران لیورپول باید در یکی از موزیک‌های یکی از مهم‌ترین گروه‌های تاریخ موسیقی بیاید؟ همه‌چیز به جایگاه Kop در استادیوم آنفیلد برمی‌گردد. حرارت عجیب این جایگاه زبانزد همگان است و شعار معروف تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد، همیشه از این جایگاه شروع می‌شود. استفاده از سرود هواداران لیورپول در موزیک «Fearless» دلایل سیاسی داشته است. واترز با اینکه از کودکی هوادار آرسنال، تیم قشر مرفه شمال لندن بوده، اما احساس می‌کند که هواداران لیورپول، انسان‌های قابل ستایش‌تری هستند. پدر راجرز واترز یک ارتشی بود و به عنوان یک ارتشی فوت کرد. همین امر از او یک انسان صلح‌طلب ساخته بود. او در ١۵سالگی در کمبریج رییس یک کمپین برای خلع سلاح هسته‌ای می‌شود و از همین رو همیشه به عنوان یک حامی صلح شناخته شد. بعدها شروع می‌کند به نوشتن اپراهایی با تاثیر شدید از سروده‌های انقلاب فرانسه، واترز این کار را برای پیشبرد هدف بزرگش در آن سال‌ها، یعنی از بین بردن فقر انجام می‌داد. این اتفاقات در کودکی او باعث شد در ادامه از وفاداری هواداران لیورپول به چپ‌ها شگفت‌زده شود. شنیدن شعارهایی با مضمون «تو هرگز تنها قدم نخواهی زد» در او شوری می‌انگیخت که پیش‌تر کمتر حس کرده بود. در متن موزیک «Fearless» عقاید سوسیالیستی این گروه موسیقی به صورت واضح عیان می‌شود و از همین رو می‌توان درک کرد که چرا هواداران لیورپول برای این گروه دارای ارزش و اعتبار بودند. در متن این موزیک نوشته شده: «می‌گویی شیب تپه زیاد است و نمی‌توان از آن بالا رفت، از تپه صعود کن/ می‌گویی قصد داری تلاش و تقلای مرا تماشا کنی، از تپه صعود کن/ تو مکانش را برگزین و من زمانش را انتخاب می‌کنم/ و به روش خودم از تپه بالا می‌روم/ فقط تا رسیدن روز موعود، مدتی صبر کن / و آنگاه که از خط درخت‌ها و ابرها بالاتر بروم/ به پایین نگاه می‌کنم و صدای چیزهایی را می‌شنوم که امروز گفتی/ ابله با سری نترس با جماعت روبه رو شد و لبخند زد/ داور بی‌رحم سر برگرداند و اخم کرد/ من آن ابله را می‌شناسم که تاج بر سر دارد/ به روش خودت برو پایین / هر روز هم روزش است/ وقتی از خط‌های ترس بالاتر رفتی و به اخم رسیدی/ به پایین نگاه کن و به صدای چهره‌ها در جمع گوش فرا ده/ هرگز تنها قدم نمی‌زنی، هرگز تنها قدم نمی‌زنی/ قدم بزن، شادمان قدم بزن / و تو هرگز تنها قدم نمی‌زنی» که بخش پایانی این ترانه به صورت کامل از سرود هواداران لیورپول کپی شده و حتی با راجرز واترز صدای هواداران در جایگاه «کوپ» را ضبط و پخش کرده است


در سال‌های دهه ٧٠ میلادی که پینک‌فلوید در اوج بود، بیل شنکلی بزرگ، رهبری نسل طلایی لیورپول را برعهده داشت. شینکلی یک‌بار در مورد سوسیالیسم گفت: «سوسیالیسم در واقع یک دیدگاه سیاسی نیست، سوسیالیسم خود زندگی است. من اعتقاد دارم که تنها راه رسیدن به موفقیت تلاش جمعی است. همه باید برای یکدیگر کار کنند. همه باید برای هم کار کنند. این طوری هر کس در انتهای روز سهمش را از پاداش‌ها دارد. این ممکن است خیلی سخت باشد و درخواست زیاده‌خواهانه‌ای به نظر برسد. اما من در فوتبال هر روز همین کار را می‌کنم و موفق هم هستم. »

When you walk through a storm, hold your head up high
and don’t be afraid of the dark
at the end of the storm, there’s a golden sky
And the sweet, silver song of a lark
Walk on through the wind
Walk on through the rain
though your dreams be tossed and blown
Walk on, walk on
with hope in your heart
and you’ll never walk alone
you’ll never walk alone
Walk on, walk on
with hope in your heart
and you’ll never walk alone