اسلام گرایان حامی حقوق زنان نیستند
اشتباه نکنید، تونس یک استثنا است
نوژن اعتضادالسلطنه


• واقعیت آن است که نه در شمال افریقا و نه در خاورمیانه اسلام گرایان تجربه خوبی از خود در رعایت حقوق و ازادی های فردی و اجتماعی برجای نگذاشته اند و مشکل آنان تنها با حقوق زنان نیست. اسلام گرایان با کشیدن خط میان «ما» و «دیگری» زمانی که به قدرت می رسند اولین قربانیان شان زنان هستند. آنان خواستار سیطره و کنترل کامل بر روان و بدن و تمام جنبه های زندگی شهروندان به خصوص زنان هستند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٨ شهريور ۱٣۹۷ -  ٣۰ اوت ۲۰۱٨



 
واقعیت آن است که اسلامگرایان میراث خوبی از خود در تاریخ در رابطه با احترام به حقوق و آزادی های فردی و اجتماعی نه در شمال آفریقا و نه در خاورمیانه بر جای نگذاشته اند.

لیبرال ها در اروپا و چپگرایان در آمریکا در همراهی با گروه های حامی اسلام گرایان در کشورهای غربی و در خاورمیانه همواره هرگونه نقدی نسبت به اسلام گرایی یا اسلام سیاسی را مصداق «اسلام هراسی» معرفی کرده اند. آنان همواره در تلاش بوده اند تا این ایده را به مخاطبان القا کنند که اسلام گرایی به دو طیف تندرو و میانه رو تقسیم می شود و تندروها دیدگاهی اشتباه را ارائه می دهند.

در همین راستا، "انوار مهاجنه" تحلیلگر مسائل سیاسی در امریکا در مقاله ای تحت عنوان "افسانه های ساخته شده درباره احزاب اسلامگرا را فراموش کنید آنان می توانند حقوق زنان را تقویت کنند" که در سایت میدل ایست ای www.middleeasteye.net منتشر شده نوشته است که موفقیت اخیر "سعاد عبدالرحیم" از حزب اسلامگرای النهضه و رسیدن او به مقام شهرداری پایتخت تونس نشانه ای از آن است که اسلام گرایان مخالف حقوق زنان نیستند. استدلال او اشتباه است چرا که تونس در میان کشورهای عربی و شمال افریقا موقعیتی منحصر به فرد دارد. آن کشور پس از بهار عربی نیز تنها کشوری بود که مسیر دموکراسی را طی کرد. تونس سال ها مستعمره فرانسه بوده و از نظر تحصیلات، مردم آن کشور در وضعیت بهتری در مقایسه با سایر همسایگان قرار دارند. هم چنین سال ها حکمرانی "حبیب بورقیبه" بر تونس سبب ریشه دار شدن سنت سکولاریسم در آن کشور شد. در نتیجه، جای تعجبی ندارد که راشد غنوشی و جریان او (النهضه) مجبور شدند تا تفکیکی میان فعالیت دینی و سیاسی آن حزب قائل شوند چرا که در بستر جامعه تونس اجرای شریعت جایی ندارد و با مخالفت های گسترده ای مواجه می شود. در نتیجه، اسلام گرایان در تونس در مقابل فرهنگ و جامعه تونس مجبور شده اند خود را با شرایط وفق بدهند. پس از سرنگونی مرسی و جریان اخوان المسلمین از قدرت در مصر، غنوشی و یاران اش درس بزرگی گرفتنند و آن این که نباید برخلاف میل اکثریت جامعه عمل کرد و به دنبال ایجاد «بهشتی زمینی» به بهای نارضایتی مردم و از طریق سخت گیری های مذهبی شد.

در شمال افریقا اما تجربه نوع رویکرد اسلام گرایان به ما چه می گوید؟ آگوست ۲۰۱۷ میلادی گزارش هایی منتشر شدند در این باره که فشار بر زنان الجزایری از سوی اسلام گرایان و مردان سنتی افزایش یافته و انان می خواهند زنان را مجبور کنند که بیکینی نپوشند.

تعدادی از زنان در ساحل عنابه تجمعی اعتراضی را برگزار کردند آن هم پس از انتشار عکس هایی از زنان با لباس شنا توسط مردانی که زیر عکس ها نوشته بودند این نوع حضور در انظار عمومی برخلاف ارزش های الجزایر است. پوشیدن بیکینی در الجزایر ممنوع نیست اما زنان به طور فزانیده ای تحت فشار قرار می گیرند تا لباس های پوشیده تری را کنار ساحل بپوشند.

نگاهی به کشوری دیگر در شمال افریقا بیندازیم: مصر. سابقه اخوان المسلمین نشان می دهد که تا چه اندازه نگاه آن گروه به زنان محافظه کارانه بوده است و اخوانی ها از محدود کردن زن ها در عرصه اجتماعی حمایت می کنند.

در سال ۱۹۵۸ میلادی، جمال عبدالناصر رییس جمهوری سابق مصر در یک سخنرانی اخوان المسلمین را مسخره کرد و گفت که اعضای آن گروه می خواهند که من در مصر قانون حجاب اجباری را برای زنان اجرایی کنم. او و حضار در آن جلسه به این ایده خندیدند. شاید او فکر نمی کرد که روزی اسلام گرایی در آینده بتواند در مصر نفوذ خود را افزایش دهد. با این حال، در واقع اسلام گرایی در مصر رشد کرد. پس از شکست ارتش مصر از اسرائیل در سال ۱۹۶۷ میلادی و اشغال صحرای سینا توسط اسرائیلی ها و افول ناسیونالیسم عربی مدنظر ناصر، اسلام گرایان از خلاء ایدئولویک و سیاسی ایجاد شده استفاده کرده و مذهب را پناهگاه اصلی مردم معرفی کردند. آنان سبک زندگی اسلامگرایانه را ترویج دادند که یکی از نشانه های اصلی آن حجاب زنان بود. از آن زمان حجاب تبدیل به نمادی سیاسی برای بیان ایدئولوژی اسلام گرایی شد. واقعیت آن است که مرسی در زمان حکومت خود حقوق زنان را در هیچ یک از اولویت های خود قرار نداد. اصولا رسیدگی به موارد آزار جنسی و اذیت شدن زنان برای اخوانی ها در اولویت قرار نداشت.

اخوان المسلمین پیش تر با سند سازمان ملل درباره خشونت علیه زنان مخالفت کرده و ادعا نموده که مفاد آن سند ناقض قوانین اسلامی، اصول و سنت هاست و ارزش های خانوادگی را تضعیف می کند. در متن پیش نویس کمیسیون ملل متحد در مورد وضعیت زنان تمام دولت به حذف و جلوگیری از اعمال تمام اشکال خشونت علیه زنان و دختران فراخوانده شده بودند.

مخالفت اخوان المسلمین با قوانینی است که مخالف سوء استفاده و تبعیض جنسی علیه زنان و دختران هستند. هم چنین، مخالف قوانینی که حق زنان را برای کنترل بر جنسیت خود برسمیت می شناسد. به طور خاص، اخوانی ها مخالف حقوق و ارث برابر برای زن و مرد و مخالف افزایش سن قانونی برای ازدواج و مخالف اجازه دادن برای ازدواج زنان مسلمانان با مردان غیر مسلمان بوده اند.

این جنبش همواره مخالف سفر آزادانه زنان بدون اجازه مرد بوده است. اخوانی سند سازمان ملل را مکارانه خواندند چرا که حق سقط جنین را به عنوان انتخابی برای زنان توسط خود آنان برسمیت شناخته بود. در سال 2013 میلادی، اخوانی ها با انتشار بیانیه ای اعلامیه سازمان ملل متحد درباره زنان را ناقض اصول شریعت خوانده و آن را مردود دانستند.

در نزدیکی مصر به لیبی نگاهی بندازیم. مصطفی عبدالجلیل رییس شورای انتقالی لیبی پس از سرنگونی قذافی از قدرت در سال ۲۰۱۱ میلادی در شهر بنغازی در مراسم اعلام «آزادی لیبی» و خاتمه جنگ گفت:"شریعت اسلامی، بنیان و اساس قانون اساسی در لیبی جدید خواهد بود و دولت ما، یک دولت اسلامی خواهد بود."

او همچنین از لغو ممنوعیت چندهمسری در لیبی خبر داد و افزود که ما چندهمسری را احیا می کنیم.

واقعیت آن است که نه در شمال افریقا و نه در خاورمیانه اسلام گرایان تجربه خوبی از خود در رعایت حقوق و ازادی های فردی و اجتماعی برجای نگذاشته اند و مشکل آنان تنها با حقوق زنان نیست. آنان مخالف هر گروهی هستند که در دایره «دیگری» قرار می گیرند: غیر مذهبی، اتئیست ها، زنان، جوانان، همجنسگرایان، و پیروان اقلیت های دینی ای که مسلمانان آنان را برسمیت نمی شناسند. مورد تونس یک استثناست در نتیجه، نباید گمراه شد و آن را به سایر کشورها تعمیم داد. اسلام گرایان در سایر کشورها با کشیدن خط میان «ما» و «دیگری» زمانی که به قدرت می رسند اولین قربانیان شان زنان هستند. آنان خواستار سیطره و کنترل کامل بر روان و بدن و تمام جنبه های زندگی شهروندان به خصوص زنان هستند.

* مقاله ی Make no Mistake, Tunisia is an Exception "اشتباه نکنید، تونس یک استثنا نیست"، ششم اوت سال جاری به قلم نوژن اعتضادالسلطنه در "اینترنشنال پالسی دایجست" منتشر شده است. نویسنده آن را برای انتشار در اخبار روز به فارسی ترجمه کرده است.

منبع: medium.com