از : اردشیر زارعی قنواتی
عنوان : این تصویر و ترکیب انتخاباتی عراق است
با درود به جناب نکونام عزیز
انتخابات پارلمانی عراق با شرکت بیش از ۱۴۰ حزب در قالب ائتلاف های سیاسی انجام شده است و ترکیبی که در مورد میزان کرسی های هر ائتلاف اشاره شده است بر طبق امار رسمی وزارت کشور عراق و کمیسیون انتخابات این کشور بوده است. کل کرسی های پارلمانی ۳۲۹ کرسی است و نه یک کرسی اضافه و نه یک کرسی می تواند کسر شود و این کسب کرسی ها هم ارتباطی با میزان مشارکت رای دهندگان ندارد. بر طبق قانون اساسی عراق هیچ سقفی برای مشارکت مردم در انتخابات تعیین نشده است و اینکه ۴۴,۵ درصد شرکت کرده اند مانع از مشروعیت قانونی آن نمی شود که نیازی به ابطال آن و تجدید انتخابات باشد. اما کاهش میزان مشارکت با مقایسه با میزان مشارکت دوره قبلی پارلمان که حدود ۶۰ درصد بوده است از اعتبار سیاسی این انتخابات به شدت کاسته است. از طرف دیگر حزب کمونیست عراق در ائتلاف سائرون شرکت داشت و به صورت مستقل دارای هیچ نماینده ورای همان ۵۴ نماینده این ائتلاف ندارد و هر تعداد نماینده که داشته باشد در واقع بخشی از همین ۵۴ عدد می باشد.
اما آنچه در عراق امروز اهمیت دارد و تاکنون مانع از تشکیل دولت شده است وضعیت ژلاتینی و سیال فضای سیاسی و احزاب در قالب همین ائتلاف ها می باشد. دلیل این سیالیت از یک طرف سیستم و فرهنگ طایفه یی و مذهبی این کشور است که متاسفانه نوعی از تقسیم قدرت فرقه یی را تا به امروز موجب شده است و نیروهای سیاسی یا احزاب تبلور واقعی اراده آزاد توده های مردم نبوده و بیشتر وابسته به باندهای قدرت می باشند. از طرف دیگر بعد از اشغال عراق توسط ائتلاف به رهبری آمریکا در سال ۲۰۰۳ میلادی یک گستت ملی در این کشور ایجاد گردید که بسیاری از احزاب و جریانات سیاسی تابع همان وابستگی های قومی - مذهبی درگیر اتحاد با نیروهای خارجی شدند. هم اکنون در عراق سه جریان به صورت کلی وجود دارد که به نوعی تحت تاثیر یا وابسته به سه قدرت امریکا، ایران و عربستان می باشند و این جریانات در مقاطع مختلف در درون خود نیز حامل تضادهای اساسی می باشند. در تمام این سال ها هر جریان سیاسی یا هر تحلیلگری بنا بر درک خود از اوضاع عراق با برجسته کردن یک وجه از مساله راه حل هایی را ارائه داده است که چون همه جانبه نگر نبوده است همگی ناکارآمد بوده اند. موضوع تنها به ایران مربوط نیست که فکر کنیم اگر این کشور از عراق خارج شود مشکل حل می شود چرا که تاثیر اشغال عراق توسط آمریکا و دخالت های عربستان هم نقش کمتری نسبت به آن دیگری نداشته است. تمام زوایای منفی که جنابعالی برای نیروهای حامی ایران در عراق برشمردید برای جریانات دیگر هم کاملا صدق می کند تا جایی که جریان متمایل و وابسته به عربستان در بین سنی های افراطی بستر ظهور و بروز داعش در این کشور و اشغال یک شبه موصل بدون هیچ مقاومتی از سوی داعش را فراهم کردند و چندین برابر مخرب تر از آن جریان نزدیک به تهران نقش مخرب خود را بر عراق امروز به جای گذاشتند. اصولا سیاست مستقل و گرایش ملی احزاب در عراق فعلا با توجه به رقابت های موجود و توازن قوایی که وجود دارد قابل دستیابی نیست و تنها می توان امیدوار بود که این سه جریان و همچنین جریان کردهای عراق برای نجات این کشور دست به یک مصالحه حداقلی زده و با انتخاب یک دولت تکنوکرات با گرایش مردمی و پاسخگوی به مطالبات مردمی از بن بست فعلی خارج شوند.
٨۶۴۶۷ - تاریخ انتشار : ۲۴ شهريور ۱٣۹۷
|