تو جهان ام را ویران کردی!


اسماعیل خویی


• واپسین بار چه سالی و کجا بود که همدیگر را دیدیم؟
این به یادم نیست.
خوب دارم در یاد،
                        امّا،
آنچه را در بیش از یک دیدار شنیدی از من:

-ـ«در نوازندگی ات با نی و تار استادی.
و خوشا
که تو، با این همه، از وسوسه ی نام و مقام آزادی. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۶ مهر ۱٣۹۷ -  ٨ اکتبر ۲۰۱٨


 
                                                                                     یادِ دوستی که دیگر نیست


گر گلستان و سعید و فرشید
یا وحید و خسرو
یا آتوسا و سُرایه،
مصطفا، هادی، پویا، فرنوش،
مرتضا، رعنا، شهلا
و سیاوش و یکی چند
تنِ دیگر نیز نمی بودند،
می توانستم گفت:
هیچ کس جُز تو نمانده ست
که برای اش دلِ من تنگ شود.

واپسین بار چه سالی و کجا بود که همدیگر را دیدیم؟
این به یادم نیست.
خوب دارم در یاد،
                        امّا،
آنچه را در بیش از یک دیدار شنیدی از من:

-ـ«در نوازندگی ات با نی و تار استادی.
و خوشا
که تو، با این همه، از وسوسه ی نام و مقام آزادی.
می نوازی در خلوت
و برای دلِ خویش.
دوست می دارم بسیار
طبعِ بی آزت را،
پاکی ات،
                خاکی بودنِ تو
و هنرمندی ی بی ناز و نیازت را.

گاهگاهی که تو خنیاگرِ تنهایی ی من می گردی،
با نخستین جام،
                چنان می خواهم بشنیبینم ،
                                                    با سازت،
                                                                اعجازت را،
که برای ام، از شیفتگی،
سخت دشوار است
که شکیبا مانم تا کوک کنی سازت را!

دیرگاهی ست کَزَت بی خبرم.
تو کُجایی؟
چه شده ست
که به دیدارم ـ ای دوست! ـ نمی آیی؟!»

به تو چون گفتم این همه را با تلفن،
                                             امّا،
تو جهان ام را ویران کردی ،
آنچنان و چندان که مرا
                            حتّا
غافل از وحشتِ ویرانی ی ایران کردی!

تاختی با سیلی از حیرت و ترس،
بر همه چیز در آگاهی ی من؛
و ز یادم بُردی
                حتّا
آزِ آخوند و
هاری ی روزِ مبادای سپاه
وَ بسیج
وَ تبه کاری ی آنان و
خونِ انبوهِ جوانان و
این خطر را که،
                   مبادا،
پیشتر از آن که ببینیم
گردن افراشتن و
قدرت افزارِ دفاع از خودانباشتن و
رهبری داشتنِ مردمِ خیزان را،
بارِ دیگر نگران گردیم
شورشِ کور و پراکنده ی بی چیزان بر بی همه چیزان را!

وای!
با صدایی که صدای تو نبود،
گفتی آهسته که:
                   ـ«خرچنگی
چنگ افکنده تو گویی به گلوگاه ام!...»
و به گوشِ من دیگر چیزی نرسید،
جُز صدای نَفَس ات یا آه ام.

دیرگاهی ست که گوشی در دستِ تو و من مانده ست.
من فرومُرده صدای ام،
نتوانم به تو حرفی بزنم؛
وَ نمی دانم چه کنم:
تو بگو،
                      حرف بزن!
کمک ام کن،
تو بگو،
                   حرف بزن با من!


سیزدهم فروردین ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن