به چالش کشیدنِ تغییرات اقلیمی در جهان عمیقاً نابرابر
یا جهان برابرتری می سازیم و یا آینده ای نخواهیم داشت
مانتلی ریویو


ا. مانا


• اگر ذخایر ذخایر سوخت های فسیلی در دل زمین باقی بمانند، شانسی برای کنترل گرمایش زمین داریم. و اگر آنها را استخراج نموده و بسوزانیم، کنترل گرمایش زمین ممکن نخواهد بود. اما اکثر ثروتمندترینهای جهان، خطری در استخراج این ذخایر باقیمانده نمی ببینند. مدفون گذاشتن این ذخایر میلیاردها دلار از ثروت آنان را به خطر انداخته، و سوپر ثروتمندانی که به شکرانهٔ ثروتشان از قدرت سیاسی برخوردارند، اصرار می ورزند که به استخراج این منابع ادامه دهیم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲ دی ۱٣۹۷ -  ۲٣ دسامبر ۲۰۱٨


 دو اخطار عمیقاً نگران کننده از دو منبع دقیق در بارهٔ سرنوشت مشترک جهانی، در خلال هفته گذشته منتشر شد. یکی از آنها بیشتر جهان را به هراس انداخته است. آن دیگری، حداقل تا کنون، چنین نبوده است ولی بطور یقین باید بهمان اندازه هراسناک تلقی گردد.

به احتمال قوی تا کنون اخطار اول را دیده اید، گزارشی تیره و تار از پانل تغییرات اقلیمی چند دولتی سازمان ملل متحد، پانلی وسیع و بخوبی شناخته شده از دانشمندان تراز اول امور اقلیمی. آنان یادآور می گردند که آن حدی از گرمایش زمین که زمانی توسط دولتها «بی خطر» پنداشته می شد، چنانچه روزی بدانجا برسیم، نقطهٔ آغازِ خطرات فاجعه باری خواهد بود.

دانشمندان اظهار می کنند که بشریت ده سالی فرصت دارد تا رفتار زیست محیطی اش را به کنترل درآورد. در غیر اینصورت ……. . اخطار دوم از محققینِ آکسفام، خیریهٔ ضد فقر جهانی بود که خود را به مقامِ منتقد نخستینِ تمرکز فزایندهٔ انباشت درآمد و ثروت در جهان برکشیده است. آکسفام و سازمان غیر انتفاعی Development Finance International (توسعهٔ فاینانس بین المللی) در سالهای اخیر سرگرمِ کار بر روی ضریبی بوده اند که مشخص می سازد که ملتهای جهان به نحوی شایسته در صدد «مقابله با فاصلهٔ بین ثروتمندان و فقرا نیوده اند».

آکسفام سال گذشته گزارشی را منتشر نمود که در حد نسخهٔ «بتای»۱ این ضریب بود. نسخهٔ دومی که اخیراً منتشر گردید، با عنوان «تعهد به کاهش ضریب نابرابری ۲۰۱۸» تصویرِ به وضوح روشنتری از آنچه را - ملتها به انجام رسانده و یا نرسانده اند - تا نابرابری در جهان ما را، گسترش دهند به ما عرضه می دارد.

ماحصل تجزیه و تحلیلِ جدید آکسفام: ملتها بسیار کمتر از آنچه لازم است تلاش نموده اند. محققین آکسفام داده های ۱۵۷ کشور را بررسی نمودند. از این ۱۵۷ کشور، ۱۱۲ کشور کمتر از نصف تلاش بهترین مجریان را، به انجام رسانده اند.

آکسفام تأکید می نماید که حتی آن مجریانِ برتر، عملکرد «مشخصاً» قابل قبولی ندارند. برای مثال در دانمارک که در رده های بالای جدول آکسفام جای دارد، از سال ۲۰۰۵ نابرابری ۲۰٪ افزایش یافته است.

اموال لوکس (تجملی)
ارتباط با اختلال اقلیمی

یافته های آکسفام انعکاس جهانی درخوری نیافته است. اخطارِ غافلگیر کنندهٔ مورد اشاره در به روزرسانی گروه سازمان ملل در مورد فاجعهٔ اقلیمیِ عنقریب توجه جهانی بیشتری را بخود جلب نموده که احتمالاً می توانستیم این نتیجه را انتظار بکشیم. به همهٔ این احوال، در خانهٔ در حال سوختنی زندگی می نماییم و کسی فرصت ندارد نگران آن باشد که اتاق بزرگتر این خانه متعلق به چه کسانی است.

اما - در این مورد بخصوص - باید وقت پرداختن به این امر را داشت. این آتش مشتعل هرگز خاموش نخواهد شد، و هرگز آیندهٔ پایداری را رقم نخواهیم زد، مگر آنکه با تمرکز ثروت و قدرت در جهان معاصر به مقابله برخیزیم.

بی پرده تر بگوییم: یا جهان برابرتری می سازیم و یا آینده ای نخواهیم داشت.

و چرا نابرابری چنین تهدیدی را متوجه آیندهٔ پایدارتری که لازم است بسازیم می نماید؟
اجازه دهید با ذخایر سوخت های فسیلی شروع نماییم که هنوز استخراج نگردیده است. با در نظر گرفتن این سوختها، دانشمندان متوجه یک ضرورت قاطعِ زیست محیطی می گردند. اگر این ذخایر در دل زمین باقی بمانند، شانسی برای کنترل گرمایش زمین داریم. و اگر اآنها را استخراج نموده و بسوزانیم، کنترل گرمایش زمین ممکن نخواهد بود.

اما اکثر ثروتمندترینهای جهان، خطری در این ذخایر باقیمانده نمی ببینند. آنان منبع کنونی و آتی ثروت خود را در این سوختها می بینند. اکثریت عظیمی از میلیاردرهای جهان ثروتشان را، مستقیم یا غیر مستقیم، مدیون صنایع استخراج ذخایر فسیلی هستند. مدفون گذاشتن این ذخایر میلیاردها دلار از ثروت آنان را به خطر انداخته، و سوپر ثروتمندانی که به شکرانهٔ ثروتشان از قدرت سیاسی برخوردارند، اصرار می ورزند که به استخراج این منابع ادامه دهیم.

اگر با تمرکز ثروت و قدرت کنار آییم، استخراخ و سوزاندن سوختهای فسیلی ادامه خواهد یافت. در جهانی عمیقاً نابرابر، در جوامعی که ثروتمندان بسیار بیش از فقرا دارند، با خطر زیست محیطی دیگری - از انتهای دیگر طیف - نیز مواجه هستیم. تمرکز خصوصی بیش از حدِ ثروت، فقرا را زیر فشار می گذارد که به رفتارهایی متمایل گردند که چپاول جهان طبیعی ما را به دنبال دارد.

در پاره ای از جوامعِ در حال رشد، چنانچه تام آثانسیوی تحلیلگر متوجه شده است، ۲٪ ثروتمندترین ها حدود ۶۰٪ زمینهای قابل کشت را در اختیار دارند. آیا از مهاجرتِ سلب مالکیت شدگان در این جوامعِ بغایت نابرابر به محیط های جدید، و نابودی و سوزاندنِ هرآنچه بر سرِ راهشان در جنگلهای حاره ای قرار دارد و تبدیل زمینهای حاشیه ای غیر حاصلخیز به بیابان، باید شگفت زده بود؟

شرایط اقلیمی و نابرابری

نابرابری فزاینده تأثیرات زیست محیطی دارد که بسیار فراتر از قدرت ثروتمندان و نومیدی فقرا خواهد رفت. نابرابری فزاینده کسانی از ما را که مابین ثوتمندان و فقرا قرار دارند به دام شیوه های مصرفی می اندازد که منابعِ کرهٔ خاکی ما را برای جذب ضایعات در فشار می گذارد. زندگی عادی روزانهٔ ما، چنانچه بیل مک کیبن تحلیلگر و فعال زیست محیطی توضیح می دهد، سیارهٔ ما را به خفگی می کشاند.

چنانچه هِرسِن دِلی اقتصاددانِ زیست محیط تأکید می نماید سیارهٔ ما نمی تواند این تهاجمات را برای همیشه تاب آورد. فقط حجمی از فعالیت اقتصادی را می توان به اکوسیستم زمین تحمیل نمود که به فروپاشی آن نیانجامد. اگر به افزایش تولید ادامه دهیم، جمع کلِ انرژی و مصالحی که در اقتصاد بشری بکار گرفته می شود، همهٔ کالاهایی که می سازیم و بدور می اندازیم، و همهٔ انرژی که در این رهگذر مصرف می نماییم، از هم پاشیدگی این اکوسیستم را در جایی ناگزیر می نماید.

چه عاملی تولید ما را همیشه فزون می سازد، اشتیاق ما را به کالاهای بیشتر و بیشتر سبب می گردد؟ بدون شک کیفیت های ذاتی بشر مسبب این امر نیست. افزایش نابرابری محرک این اتلاف است.

چگونه؟ در جوامع برابرتر، جوامعی که در آن اکثریت توان برخورداری از کالاهای مشابهی را دارند، اشیاء از اهمیت خصوصاً بیشتری برخوردار نیستند. در جوامعی که نابرابرتر می گردند، به عکس، داشته ها بسرعت به نشانه های موفقیت اجتماعی بدل می گردند. فقط برنده ها توان برخورداری از بهترین و بیشترین اشیاء را دارند.

تعداد اندکی از ما، احساس راحتی می نمایند که در نظر دیگران چون بازندگان جلوه نمایند. بهمین علت فشاری دائمی را احسای خواهند نمود که کالاهای بیشتری را مالک شوند، کالاهای بهتر را. و بدین شکل تأثیر عمل ما، بر محیط زیست مدام در حال افزایش خواهد بود.

و ثروتمندان، با قایق های تفریحی و جت های خصوصی شان، با قصرهای فراوان بیشترین تأثیرات را بر محیط زیست خواهند داشت. جهان ما هرگز پایدار نخواهد شد، تا جایی که آنها به تخریبش ادامه می دهند ما به درک بهتری نیاز داریم.

۲۲ دسامبر ۲۰۱۸

---------

۱ - نسخهٔ بتا: نسخه ای از یک نرم افزار است که برای آزمایش توسط کاربران محدودی در اختیار آنان قرار می گیرد - نسخهٔ آزمایشی.

منبع: منتشر شده ۱۸ اکتبر ۲۰۱۸ - توسط دبیران مانتلی ریویو
انتشار اولیه ۱۱ اکتبر ۲۰۱۸ در «نابرابری» توسط Sam Pizzigati