• واقعیت آن است که حکومت (حتی حکومت اسلامی) باید در برابر مرگ این همه انسان پاسخگو باشد. این که مصرف مشروبات الکلی در حاکمیت اسلامی ممنوع و غدغن است یک چیز است و حقوق انسانی افرادی که در چنین مواقع ای کشته می شوند یک چیز دیگر ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۱ فروردين ۱٣٨۶ -  ۱۰ آوريل ۲۰۰۷

در روز سیزده بدرامسال، مصرف «عرق سگی» مرگ آور در یکی از محلات شهر قم، تا کنون جان ۴۰ انسان عموما جوان را گرفته و کمتر از همین تعداد را نیز دچار انواع بیماری های مرگبار کلیوی و کبدی کرده است.
چه، عوامل حکومتی در این فروش مرگ، به طور مستقیم دست داشته باشند و چه، از توزیع چنان مایع کشنده ای بی خبر بوده باشند، حکومت اسلامی، مستقیما مسئول این فاجعه دهشتناک انسانی است.
شهر قم، بنا به دلایلی که بر همگان روشن است، شهری «مقدس» برای حکومت تشییع گستر کنونی تلقی می شود، ولی حجم بسیار گسترده رخدادهای بزهکارانه تا جنایی و اخلاقی، طی سالیان اخیر آن چنان از این شهر «تقدس زدایی» کرده است که به طور مثال، مقام آن را در مواری مثل فراوانی «ایدز» در سطح کشور، دست نیافتنی کرده است. همین یک قلم فاجعه اخیر، یعنی فروش مرگ ارزان در تنها یک محله، چیزی حدود ۱۰۰انسان را به کام مرگ می کشد و یا درگیر آن می کند، خود گواه آشکاریست که حاکمیت اسلامی چه میزان در ساختن «شهر آرمانی» خود به خطا رفته است.
بی شک آن چه اکنون در قم (که حدود یک میلیون انسان در آن زندگی می کنند) در سطح مناسبات شهری رقم می خورد نه نشانی از روابط سال های قبل از انقلاب اسلامی در خود دارد و نه چهره ای نمونه است در تقدس شیعگری مورد علاقه حاکمیت کنونی. قم امروز، شهری است بر آمده از هنجارهای اسلامی قبل از انقلاب و سر کشیده از ممنوعیت های شدید حکومتی و مذهبی بعد انقلاب اسلامی؛ که طی سالیان اخیر به ویژه، در درهم کوبیدن بسیاری از تابوها، اشتهای بسیار زیادتری نسبت به شهرهای غیرمذهبی از خود نشان داده و می دهد.
از این رو، حاکمیت اسلامی برای این که حتی نام این شهر را در نوشتار و گفتار رسانه ای با صفت مقدس مزین کند، شدیدا با مشکل مواجه است. چرا که حجم گسترده اخبار ناشی از تبهکاری و جنایت، فعالیت باندهای قدرتمند مواد مخدر (سال گذشته مرکز بزرگترین شبکه توزیع جهانی مواد مخدر در ایران در شهر قم کشف شد)، روسپیگری، اعتیاد و ایدز در سطح مطبوعات و دیگر رسانه ها، دست چنان تقدس ساختگی را، رو می کند و چنان مفهومی را به سخره می گیرد. با این وجود، قم نه آن که شهری است غرق در منجلاب چنان پدیده های زشت اجتماعی و یا گمشده در کجروی های انسانی. تردید نمی توان داشت که مردمان شریف این شهر هم چون همه شهروندان ایرانی، بیش از هر پدیده ای، از استبداد حکومتی و مذهبی در رنجند و چون همه ی ایرانیان به زندگی سرشار از تناقض ها و ضدیت ها، هم گذران روزمره دارند و هم با اصل چنان رفتار مستبدانه ای، درستیزند.
شهر قم، اما، بنا به همین دلایل، هنوز برای حاکمیت اسلامی بسیار دارای حیثیت علمی و اخلاقی و مذهبی است. ویا لااقل دوست دارد چنان باشد؛ شهری الگوی آرمانی شیعه نشینان. به همین جهت نمی توان سرازیر کردن مشروبات الکلی مشکوک و مرگ آور در آن شهر را از شستشوی حکومتی و مذهبی دور دانست. حکومت می خواهد با کشتن به قول خود «آدم های لاابالی» به وسیله مشروبات تقلبی، مانع از گسترش فروش و مصرف آن در این شهر «مقدس» شود. و مرگ نه ۴۰ انسان، بلکه دهها انسان دیگر به همین وسیله هم، حتی لحن خبری و گزارشی غیر انسانی کارگزاران رسانه ای حکومتی را هم تغییر نمی دهد.
سایت حکومتی «بازتاب» که نخستین منبع خبری این فاجعه انسانی از شهر قم بود، مرگ این همه انسان را با چنان ادبیات مستبدانه و وحشت آفرین حکومتی بازتاب داد که گویی آن تعداد که کشته شدند هیچ، بقیه نوشندگانی که در بیمارستان ها در جدال با مرگ بسر می برند هم باید کشته شوند.
بازتاب، خشنودی خود را از مرگ مصرف کنندگان «عرق سگی» در شهر قم چنین بیان کرده است:
«به گزارش خبرنگار «بازتاب» از قم، در روزهای منتهی به ۱٣ فروردین امسال، یک محموله بزرگ مشروبات الکلی موسوم به عرق سگی در قم توزیع شده که تعدادی از افراد لاابالی، با مصرف آن روانه بیمارستان شده و برخی از آنها نیز جان خود را از دست دادند.»
این ارعاب خبری حداقل دو هدف را نشانه گرفته است. ابتدا این که خانواده های مقتول را از پیگیری قانونی و قضایی مرگ فرزندان خود منع می کند و آن ها را مجرم و گناهکار می شمارد و بعد، حکومت را از پاسخگویی به خواسته ها و مطالبات قانونی بازماندگان، مصون می دارد.

با این همه، «عرق سگی» که از دیر باز، اصطلاح کم کیفیت ترین مشروب الکلی با نازلترین قیمت در ایران بوده، همواره مشروب طبقه کم درآمد و مردم فرودست اجتماع نیز بوده است. طبیعی است ۴۰ جوانی (بر اساس آخرین خبر منتشر شده از سوی سایت انتخاب) که جان خود را درنوشیدن این مشروب از دست داده اند به خانواده های محرومی تعلق داشته اند که امکان خرید مشروبات خارجی موجود در شهر قم، در توان آنان نبوده است. به عبارتی اگر این جوانان عموما فقیر، از مشروبات الکلی پلمپ شده داخلی و یا وارداتی مصرف می کردند نه کشته می شدند و نه کسی آنان را «لاابالی» می دانست.
واقعیت آن است که حکومت (حتی حکومت اسلامی) باید در برابر مرگ این همه انسان پاسخگو باشد. این که مصرف مشروبات الکلی در حاکمیت اسلامی ممنوع و غدغن است یک چیز است و حقوق انسانی افرادی که در چنین مواقع ای کشته می شوند یک چیز دیگر. بالاخره آن چه که ظاهرا ممنوع است در همین جامعه اسلامی در دسترس همه قرار دارد و به وفور هم مصرف می شود. پس حکومتی که نمی تواند مانع از توزیع مشروبات در قلمرو حکومتی خود شود باید مسئولیت حقوقی شهروندان خود را در برابر چنان سوء استفاده های مرگبار را بپذیرد. امتناع از پاسخگویی قضایی به بهانه عدم مسئولیت در مقابل مصرف کنندگان مشروبات الکلی و نیز ایجاد فضای رعب و وحشت با هدف عدم پیگیری مطالبات حقوقی بازماندگان چنین حوادثی، چیزی جز نادیده گرفتن و نابودی حقوق بشر نیست.

نروژ ـ ۱۹ فروردین ـ بامداد بهروزی