۲۰۱۸ سال شرم آور برای ایران - حسن رحمان پناه



اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۶ بهمن ۱٣۹۷ -  ۲۶ ژانويه ۲۰۱۹


عنوان بالا از گزارش سازمان عفو بین الملل است . سازمان عفو بین الملل که در زمینه حقوق بشر فعال است، روز پنجشنبه ٤ بهمن ١٣٩٧ برابر با ۲۴ ژانویه ٢٠١٩، با انتشار بیانیهای آماری اعلام کرد "در سال ٢٠١٨ میلادی مقامات جمهوری اسلامی کارزار گسترده ای برای سرکوب معترضان به راه انداختند."
این سازمان اعلام نمود " که در طول سال ۲۰۱۸ بیش از هفت هزار تظاهرکننده از جمله ، کارگر ، دانشجو، خبرنگار، فعال حقوق زنان ، فعالان محیط زیست، حقوق اقلیت‌ها به شکل اغلب خودسرانه و غیرقانونی در ایران بازداشت شده‌اند."
"فلیپ لوتر" مدیر تحقیقات خاورمیانه و شمال آفریقا در این سازمان می‌گوید " تاریخ ، سال ۲۰۱۸ را به عنوان سال ننگ جمهوری اسلامی ایران ثبت خواهد کرد. طی این سال، مقامات ایرانی سعی کردند که با لگد مال کردن بیش از پیش حق آزادی بیان، تشکل و تجمع مسالمت‌آمیز و انجام دستگیری‌های گسترده، هر گونه صدا‌ی اعتراضی را در لحظه‌ی بروز خفه کنند."
در بخش دیگری از این گزارش با اشاره به "سرکوب" تظاهرات مسالمت آمیز" در ایران به ویژه در دی ماه، تیر ماه و مرداد ماه سال گذشته میلادی، که طبق آمارها دست‌کم ۲۶ تظاهرکننده کشته شدند و هزاران نفر به احکام سنگین زندان ، شلاق ، قرار وثیقه محکوم شده‌اند، آمده است "ابعاد هولناک بازداشت‌ها و احکام حبس و شلاق نشان می‌دهد که مقام‌های ایرانی حداکثر توان خود را برای سرکوب مخالفت‌های مسالمت‌آمیز به کار گرفته‌اند."
طبق این گزارش در سال گذشته " دست‌کم ۹ نفر از افرادی که در جریان اعتراضات بازداشت شده بودند در شرایطی مشکوک در بازداشتگاه جان خود را از دست دادند." البته این مرگ ها مشکوک نبود ، بلکه به فرمان مقامات سطح بالای نظام و به منظور زهرچشم گرفتن از تودههای ناراضی، هر ٩ نفر در زندانهای رژیم زیر شکنجه وحشیانه جانباختند.
گزارش ، به آمارهای دیگری اشاره دارد و مینویسد "در مجموع حدود ۱۱ وکیل، ۵۰ خبرنگار و فعال رسانه‌ای و ۹۱ دانشجو به دلیل اعتراض یا در نتیجه انجام کارشان به طور خودسرانه بازداشت شده‌اند". گزارش همچنین "به بازداشت ۱۱۲ فعال حقوق زنان و معترضان به حجاب و پوشش اسلامی اجباری اشاره شده است."
در گزارش عفو بین الملل همچنین آمده است "بر اساس گزارش رسانه‌ها، حداقل ۶۳ فعال محیط زیست و محقق در سال ۲۰۱۸ در ایران بازداشت شدند. مقامات ایران بدون ارائه مدرک تعدادی از آنها را به جمع آوری اطلاعات محرمانه درباره مناطق استراتژیک ایران تحت پوشش پروژه‌های حفاظت محیط زیست متهم کرده است و دست‌کم پنج نفر از آنها با اتهام "افساد فی الارض" رو به رو هستند که مجازات اعدام در پی دارد."

در بخش دیگری از گزارش عفو بین‌الملل به سرکوب اعتراضات مسالمت آمیز زنان "علیه حجاب اجباری و تبعیض آمیز در ایران" که به "دختران انقلاب" شهرت یافت و احکامی علیه آنان صادر شد اشاره شده است.
سرفصل دیگری از گزارش عفو بین الملل به " سرکوب اقلیت‌های دینی و بومی ، برخورد با دروایش گنابادی و صدور احکام ناعادلانه برای دراویش زندانی، بازداشت ۱۷۱ نفر از نوکیشان مسیحی و ادامه آزار اقلیت‌های دینی از جمله بهائیان اختصاص یافته است.
این گزارش تمام حقایق کارنامه سیاه جمهوری اسلامی در برخورد به مخالفین و معترضین و تودههای به جان آمده از دست رژیم را منعکس نمی کند. گزارش بر اساس آمارهای منتشر شده در مطبوعات و کانالهای علنی و وابسته به رژیم و بعضآ نهادهای غیر وابسته تنظیم شده است که تعداد آنها در داخل ایران محدود و امکانتشان ناچیز است . این گزارش تنها نیمه آشکار سیمای کریه حکومت مذهبی حاکم بر ایران را نشان می دهد، نیمه پنهان آن که جنایات و توحش بسیار بیشتر است ، از انظار مردم ایران و جهان پنهان مانده و می ماند. در این گزارش به نمونههای بسیار برجسته و آشکار از جنایت رژیم اگاهانه یا نااگانه از قلم افتاده که در سال ٢٠١٨ میلادی اتفاق افتاده و تقریبآ همه کس از آنها مطلع است که مواردی از آن را یادآور می شوم.
گزارش به آمار اعدامها در ایران اشاره ندارد (یا من آنرا ندیدهام) در صورتیکه طبق آمارها بیش از ٣٠٠ نفر در سال ٢٠١٨ توسط نهادهای قضائی رژیم اعدام شدهاند . در حال حاضر در جهان ٥٧ کشور کماکان احکام اعدام را اجرا میکنند که جمهوری اسلامی حاکم بر ایران در رآس آنان قرار دارد. هزاران تن نیز در پشت میل های زندان قرار دارند و صدها تن در نوبت اعدام هستند.
آمار کشتار روزانه کولبران ،بعنوان بخشی از طبقه کارگر ایران که در تیر رس مستقیم نیروهای رژیم قرار دارند و طبق آماری که سایت تلگرامی "کولبرنیوز" منتشر کرده " در ٣٠٠ روز اول سال جاری ٢١٥ کولبر، از ماکو تا ایلام در شلیک مستقیم نیروهای مسلح، انفجار مین، یا بر اثر حوادثی چون سقوط از صخرهها و ارتفاعات، یا با گرفتار آمدن در برف و سرما و بهمن، و یا در تعقیب و گریز نیروی انتظامی در جاده های کردستان ، کشته و مجروح شدند. از این جمع ٧٥نفر جان خود را از دست دادند و شانس دیدار دوباره با عزیزانشان را هرگز باز نیافتند و ١٤٠ نفر نیز مجروح شده اند که در میان آنها شمار زیادی برای همیشه و بدون داشتن هیچگونه امنیت اقتصادی از کار افتاده و زمین گیر شدند" ، هیچ اشارهای نشد است . گزارش "کولبر نیوز" تنها به استانهای غرب کشور محدود است . در صورتیکه در استانهای شرق و جنوب کشور از جمله سیستان و بلوچستان و در مرزهای ساحلی خلیج فارس ، روزانه شاهد کشتار و جانباختن کارگران کولبر و کسانیکه در خطوط مرزی مشغول انتقال کالا هستند ، می باشیم .
همچنین لازم است به مرگ سالانه چند هزار نفر از جوانان ایران بر اثر مصرف مواد مخدر که مافیای سپاه پاسدارن در رآس آن قرار دارد، اشاره نمود که جزو مرگ های خاموش در ایران هستند و در هیچ جای اسامی آنان ثبت و منتشر نمی شود.
به این آمار باید اسامی صدها زن و دختر جوان را افزود که بر اثر فرهنگ ارتجاعی _مذهبی و مردسالار وادار به خودسوزی ، خودکشی و یا به بهانه ناموسی به قتل می رسند و اسامی آنان در هیچ کجا ثبت نمی شود . در صورتیکه رژیم اسلامی عامل و مسبب چنین قتل های عمد و یا برنامه ریزی شده است. به این لیست ها میتوان موارد زیاد دیگری افزود که از چشم نهادهای مدافع حقوق انسانها پنهان مانده و یا می مانند.
گزارش "سازمان عفو بین الملل" سال ٢٠١٨ را برای جمهوری اسلامی ، "سال شرم آور" نامیده است . اما حقیقت این است که تنها سال ٢٠١٨ برای جمهوری اسلامی "سال شرم آور" نیست. بلکه از بهمن ١٣٥٧ که استبداد فاشیستی مذهبی در ایران به همت قدرتهای امپریالیستی بر اریکه قدرت نشست ٤٠ سال گذشته است که تاریخی شرم آور برای این نظام ضدمردمی و قرون وسطائی و حامیان آن در داخل ایران و در سطح بین المللی بوده و هست . اما تفاوتی که در سال ٢٠١٨ نسبت به سالهای قبل برای جمهوری اسلامی وجود دارد در تغییر توازن قوا میان مردم و رژیم بخصوص بعد از رویدادهای دیماه گذشته و خروش نارضایتی مردم در بیش از ١٠٠ شهر ایران است که عفو بین الملل گزارش خود را بر سرکوب های بعد از آن اعتراضات مستند کرده که تنها گوشهای از حقیقت توحش اسلامی علیه مردم ایران در یک فاصله زمانی کوتاه نشان می دهد. بعد از اعتراض و اعتصابات اخیر کارگران " نیشکر هفت تپه و گروه ملی اهواز" ، دستگیری ، زندان ، شکنجه و اعتراف گیری تحت فشار و سناریوهای نخ نمای رژیم علیه رهبران کارگری ، باردیگر چهره کریه جمهوری اسلامی را در برابر اذهان عمومی داخل و خارج کشور به نمایش گذاشت. جامعه کارگری و تودههای جان به لب رسیده به جای ترس و وحشت که هدف رژیم و گرانندگان سناریوهای سوخته بودند، از آنان بیشتر متنفر و روز شمار مرگ جلادان و قاتلین فرزندان و شکنجهگران آنان را می کشند.
امروز و در سالگرد قیام ١٣٥٧ و بعد از چهل سال از شکست آن قیام توسط ضدانقلاب اسلامی ، جامعه ایران ابستن تحولات عظیم است . تحولاتی که اگر با اتکا به نیروی کارگران و زحمتکشان این جامعه ، رژیم سرمایهداری جمهوری اسلامی را به گورستان تاریخ بسپارد و رژیمی برخواسته از نیازهای مردم قیام کننده را به ارمغان آورد ، از جمله دست قدرتهای امپریالیستی را از سرنوشت تودههای زجرکشیده مردم ایران کوتاه نماید ، داغ و مصائب این مردم نه تنها در سال "شرم آور ٢٠١٨"، بلکه در طول ٤ دهه گذشته نیز به درجه زیادی التیام خواهد یافت و مردم این کشور و کل منطقه نسیم آزادی را در غیبت حکومت مذهبی احساس خواهند کرد. به دست آوردن کل مطالبات مردم ایران ، تنها از رهگذر سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی متحقق خواهد شد. در آن صورت دیگر نیازی به گزارش سالانه "سازمان عفو بین الملل" در مورد نقض حقوق انسانها در ایران هم نخواهد بود.