یک شعر و یک پاسرود از اسماعیل خویی
کُشتارستان


اسماعیل خویی


• نه! من یکی هیچ گورکن یا مُرده شویی را
نمی شناسم،
در این مزارستان،
که ادّعا نکند
که او،
همین که پایان گیرد کارش
                           در این گور
                                    یا با تنِ بی جانِ این جوان،
بر آن سراست که کاری کند، برای شما، کارستان: ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۲ فروردين ۱٣۹٨ -  ۱۱ آوريل ۲۰۱۹


 
(پس از«انتخابات»در فرمانفرمایی ی آخوندی)

نه! من یکی هیچ گورکن یا مُرده شویی را
نمی شناسم،
در این مزارستان،
که ادّعا نکند
که او،
همین که پایان گیرد کارش
                           در این گور
                                    یا با تنِ بی جانِ این جوان،
بر آن سراست که کاری کند، برای شما، کارستان:
بی آن که خود،
                  پیشاپیش،
و با یقین،
بداند این
که، نیم گامی آنسوتر از بلندگوی سخنرانی،
نمی شود بتواند کاری کند،
                            که کاری باشد،
در این شعارستان!

بدین روال است،
                   آری،
که خیلِ گورکنان اند و مُرده شویان اینجا
که،با جوازِ مدیرانِ این شکارستان،
یکان یکان و پساپیشِ دیگرانِ خودی،
                                        می آیند و می روند؛
ولی همیشه به جا می مانَد جلّاد،
                              با خشونتِ ترس انگیزِ خویش،
به کارگاه اش:
                سرگرمِ پیش بُردنِ برنامه های کُشتارستان!

هجدهم خرداد۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن



* پاسرود به «کشتارستان»


نمی توانم،
             نه!
نمی توانم بسرایم
غمِ بزرگِ تو را،
                  مادر بیچاره ام!
از این که خواستِ آزادی
                         در خونِ زادگانِ جوان ات بود
که کرد دامنِ زاینده ی تو را مزارستان:
که در زمینه ای از جانبازی ی دلیران ات بود
که آمدند تبرداران
و، بی درنگ، بدل کردند
درختزارِ سترگِ تو را به دارستان!

نوزدهم خرداد۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن