نامه ی شورای همبستگی با جنبش کارگری - پاریس، به سازمان بین المللی کار
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
دوشنبه
۲۷ خرداد ۱٣۹٨ -
۱۷ ژوئن ۲۰۱۹
* نامه ی سر گشاده به مناسبت یکصدمین سال تأسیس "سازمان بینالمللی کار" (۲۰۱۹ـ ۱۹۱۹OIT)
در دیباچه ی تأسیس این سازمان (L’Organisation Internationale du Travail) که هم اکنون ۱۸۷ کشور در آن عضویت دارند، آمده است: "یک صلح جهانشمول و پایدار نمیتواند پیریزی شود مگر بر پایه ی عدالت اجتماعی".
این سازمان وظیفه ی اصلی خود را برقراری و تهیه ی معیارها و ضوابط بینالمللی بهمنظور برابری برای کارگران در سراسر جهان قرار داده است .
در دهههای اخیر با دگرگونی و استحاله در اقتصاد سرمایهداری (Métamorphose (La و تبدیل آن به سرمایهی جهانی شده Mondialisation) (La فشار بر کارگران و استثمار آنان شتاب سرسامآوری بهخود گرفته است.
بنابر اساسنامه ی "سازمان بینالمللی کار" برابری شرایط و تساوی حقوق زنان با مردان توصیه شده است ولی باوجوداین زنان و کودکان بیش از پیش مورد انواع اجحافات و تجاوزات دنیای بیرحم کار قرار میگیرند . بنابرهمین اساسنامه، بر لغو واقعی و عملی بهرهکشی از کار کودکان تاکید شده است.
لازم به یادآوری است که در بسیاری از کشورها، از جمله ایران، مقاولهنامهها و قراردادهای "سازمان بینالمللی کار" مورد اغماض و چشمپوشی دائمی قرار دارند و دولتهای حاکم در این کشورها حقوق بینالملل و نیز قوانینی را که خود وضع کردهاند رعایت نمیکنند. اینگونه دولتها با پشتیبانی از کارفرمایانِ حریص، هر نوع اجحافی را در دنیای کار بهطور ضمنی و در مواردی بهطور علنی مجاز میشمارند.
در ایران، رژیم جمهوری اسلامی چهل سال است که کشوری با ۸۰ میلیون شهروند و با بیش از پانزده میلیون کارگر را در تمام زمینهها از کاندیدا شدن و حق انتخاب کردن محروم کرده است. مردم فقط حق دارند به نمایندگان انتصابی از طرف جمهوری اسلامی رأی بدهند. برای این رژیم، الترنانس (L’alternance) بی معنی است. قدرت سیاسی، مجلس قانونگزاری و حق قضاوت در ید انحصاری اولیگارشی مالی و کاست حکومتی رژیم کلریکال ایران است. دهها سرویس امنیتی، لباسشخصیها و گشتهای گوناگون به شکار و کنترل، ضرب و شتم، حبس و در مواردی قتل مخالفین سریعاً اقدام میکنند. آیا واقعاً تفاوتی ماهوی بین انداختن یک یهودی در کوره ی آدم سوزی و سنگسار یک زن در ایران وجود دارد؟ سازمانهای امنیتی، بسیجیها و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی فقط یک وظیفه دارند: حفظ قدرت سیاسی-اقتصادی روحانیت. همه چیز در خدمت دولت روحانیون و هر سیاستی بر منافع آنها استوار است.
بنیتو موسولینی، فاشیسم را این چنین تعریف میکرد: "همه چیز بر طبق نظرات دولت، هیچ چیز علیه دولت و هیچ چیز خارج از دولت". این تعریف با واقعیت امروز دولت و دولتمردان جمهوری اسلامی کاملاً قابل انطباق است. حکم حکومتی بر همه چیز رجحان دارد!
مطابق مادههای ۳ و ۴ اساسنامه ی "سازمان بینالمللی کار": « ... هیأتهای نمایندگی ... از جمله هیأت نمایندگی کارگران در کمال استقلال، حق اقدام و عمل خواهند داشت".
اما هیأت نمایندگی کارگران ایران، جملگی وابسته به رژیم جمهوری اسلامی هستند. نمایندگان واقعی کارگران ایران، اعم از زن و مرد در زندان به سر میبرند، حتی یک سندیکای واقعاً مستقل و آزاد در ایران وجود ندارد. تشکلات و سندیکاهای رسمی کارگری در ایران، در مجموع متشکل از اعضای گروههای فشار و باندهای سیاه تشکیلات امنیتی-پلیسی رژیم جمهوری اسلامی ایران هستند.
ما مصراً از "سازمان بینالمللی کار" درخواست میکنیم که به حضور نمایندگان غیرواقعی کارگران ایران وابسته به رژیم جمهوری اسلامی که در اجلاس سالانه ی این سازمان شرکت میکنند، پایان دهد.
شرکت نمایندگان یک دولت تروریست و هیأت نمایندگی وابسته به تشکیلات امنیتی-پلیسی به نام کارگران ایران در "سازمان بینالمللی کار" تنها اداره ی مرتبط با "سازمان ملل متحد" که کارگران در آن حق شرکت دارند غیرقابل پذیرش است.
جمهوری اسلامی ایران بر خلاف پیشگفتار اساسنامه ی "سازمان بینالمللی کار" بیتوجه به عدالت اجتماعی و مانع صلح جهانی است.
شورای همبستگی با جنبش کارگری ـ پاریس
۱۷ ژوئن ۲۰۱۹
|