آنچه که باید در باره اعتراضات هنگ کنگ بدانید
گفتگوی نشریه ژاکوبین با طیفی از فعالان و پژوهشگران هنگ کنگی


پروین اشرفی


• در روز نهم ژوئن هنگ کنگ با یک راه پیمایی قدرتمند میلیونی بر علیه طرح یک لایحه اصلاحی تکان خورد. لایحه ای که استرداد مظنونین، از مسعمره پیشین بریتانیا به سرزمین اصلی چین (Mainland China) وسایر کشورها را مجاز میکرد. این اقدام آتشی به پا کرد و خشم مردم را شعله ور ساخت، چرا این اصلاحیه موجب چنین خشمی شد؟ سیاست های معترضین چیست؟ و از این پس چشم اندازهای جنبش های دموکراتیک در هنگ کنگ و چین، چه خواهد بود؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۴ تير ۱٣۹٨ -  ۱۵ ژوئيه ۲۰۱۹



دولت هنگ کنگ کوشید عجولانه لایحه ای را به تصویب برساند که آزادی های مدنی را محدود مینماید. این امر موجی از اعتراضات را سبب گردید که از جمله یکی از بزرگترین اعتراضات در تاریخ مدرن است.

در روز نهم ژوئن هنگ کنگ با یک راه پیمایی قدرتمند میلیونی بر علیه طرح یک لایحه اصلاحی تکان خورد. لایحه ای که استرداد مظنونین، از مسعمره پیشین بریتانیا به سرزمین اصلی چین (Mainland China) وسایر کشورها را مجاز میکرد. دولت مورد تأیید چین در هنگ کنگ به ریاست کری لم، تأکید دارد که این لایحه اصلاحی، تأثیری بر روی مخالفین و فعالان سیاسی نخواهد داشت. اما این اقدام آتشی به پا کرد و خشم مردم را شعله ور ساخت، حتی زمانی که دولت عجولانه فشار آورد تا آنرا در ماه ژوئیه به شورای قانون گذاری تحویل دهد.
جمعه پیش، به دنبال روزها اعتراض و درگیری با پلیس و در میانه فراخوان های رو به رشد جهت اعتصابات سیاسی، کری لم لایحه اصلاحی را از دستور خارج نمود و در روز شنبه، دولت هنگ کنگ، پس از ساعت ها تظاهرات وسیع دیگر – که گفته شد با شرکت بیش از دو میلیون نفر از هفت میلیون نفر جمعیت هنگ کنگ و با مطالبه پس گرفتن کامل اصلاحیه و استعفای کری لم همراه بود - عذرخواهی کرد.
چرا این اصلاحیه موجب چنین خشمی شد؟ چگونه جنبش اعتراضی چتر (Umbrella Movement) در سال ۲۰۱۴، که آخرین موج عمده تظاهرات در هنگ کنگ بود، اعتراضات کنونی را شکل داد؟ سیاست های معترضین چیست؟ و از این پس چشم اندازهای جنبش های دموکراتیک در هنگ کنگ و چین، چه خواهد بود؟
برای روشن تر شدن این مسائل، کاون لین، فعال کارگری و پژوهشگر امور چین با طیفی از فعالان و پژوهشگران به گفتگو نشست: کریس چن، جامعه شناس دانشگاه چین در هنگ کنگ و فعال دانشجویی و کارگری؛ لم چی لونگ، سوسیالیست هنگ کنگی و عضو گروه چپ ۲۱ ؛ چان - وینگ لی، سوسیالیست و عضو گروه چپ ۲۱ و سردبیر وبسایت چپ گرای The Owl در هنگ کنک؛ آو لونگ یو، فعال و نویسنده کتاب CHINA'S RISE: STRENGTH AND FRAGILITY. کاون لین همچنین خواستار توضیحات الکسا، فعال حقوق کارگری و حقوق بشر نیز گردید. الکسا از جمله یک فعال هنگ کنگی در ائتلاف اقدام دانشجو و کارگر است که یک گروه آشکارا چپ می باشد. برای شفافیت بیشتر، این مصاحبه خلاصه و کم و بیش ویرایش شده است.


اعتراضات
کاون لین: اهمیت اصلاحیه استرداد در چیست؟ چرا در هنگ کنگ با این همه مخالفت روبرو شد؟


آو لونگ یو: هنگ کنگ با ۲۰ کشور قرارداد استرداد دارد، از جمله با بریتانیا و ایالات متحده، اما با سرزمین اصلی چین قرارداد ندارد. کمپ طرفدار پکن، اینجا در هنگ کنگ و خارج از کشور، استدلال میکند حالا که هنگ کنگ با غرب قراردادهای استرداد دارد، چرا نمیتواند با سرزمین اصلی چین هم یک قرارداد داشته باشد؟
بنا بر پیمان "یک کشور، دو سیستم"، در ماده ٨ قانون اساسی تصریح شده است که "قوانینی که قبلا در هنگ کنگ مورد استفاده قرار گرفته اند... باید همچنان حفظ شوند". این بدان معناست که هنگ کنگ از سیستم قضایی چین جداست. اگر چنانچه سیستم قانونی هنگ کنگ جدا نبود، هنگ کنگ به مثابه یک منطقه ویژه چین، دارای آن قدرت و توانایی لازم نمی بود که بتواند در مقابل آزار و اذیت قانونی دولت مرکزی چین مقاومت کند. چین نه تنها روند پایه ای دادرسی، بلکه استقلال قضایی را نادیده میگیرد. توافق نامه استرداد بین چین و هنگ کنگ، ضرورتا پیمان "یک کشور، دو سیستم" را تضعیف میکند.

لم چی لونگ: اصلاحیه قانون استرداد مورد غضب اکثر شهروندان هنگ کنگ قرار گرفت. در تحت حاکمیت حزب کمونیست چین (سی سی پی)، شهروندان غالبا دارای پروسه دادرسی نیستند، امری که عموما به محکومیت غیرقانونی می انجامد.
کسانی که از سی سی پی (حزب کمونیست چین) انتقاد نموده اند، آنهایی که در هنگ کنگ هر ساله شب یادبود تیانانمن را سازماندهی می کنند، آنهایی که به مخالفان چین کمک کرده اند، یا حتی آن فعالان هنگ کنگی که از سازمان های مدافع حقوق کارگری و غیره در سرزمین اصلی چین حمایت کرده اند، میتوانند به مثابه کسانی که "امنیت ملی را به خطر می اندازند"، محسوب شده و به سرزمین اصلی چین تحویل داده شوند. شهروندان عادی نگرانند که مبادا هنگ کنگ مانند هر شهر دیگر سرزمین اصلی چین بشود، جایی که آزادی شهروندان میتواند در معرض خطر قرار بگیرد.

آو لونگ یو: مردم هنگ کنگ خاطره تلخی از ماجرای پنج حادثه کتابفروشی دارند. بین اکتبر و دسامبر ۲۰۱۵ پنج تن از صاحبان و کارکنان کتابفروشی در راسته کتابفروشان مفقود شدند. مردم بر این باورند که آنها بخاطر انتشار کتاب هایی در باره زندگی خضوصی شی جین پینگ، رئیس جمهور چین دستگیر شده اند.
آنچه که نگران کننده است فقط این نیست که این امر، اصل "یک کشور، دو سیستم" را نقض میکند، بلکه دو مورد از این دستگیری ها، خارج از صلاحیت قضایی بوده است. دو تن از کتابفروشان، به نام های گی منهای و لی بو، توسط عمال چین به ترتیب در تایلند و هنگ کنگ دزدیده شدند. چنانچه سیستم قضایی چین بطور قابل توجهی بهبود یافته بود، آنوقت بحث بر روی یک قرارداد استرداد با چین میتوانست ممکن باشد. اما این سیستم در واقع از بد هم بدتر شده است.

چان - وینگ لی: مشارکت در اعتراضات بسیار وسیع بوده است، زیرا حتی آنهایی که میتوانند متحدین دولت هنگ کنگ محسوب شوند نیز از لایحه اصلاحی حمایت نمی کنند. از سال ۱۹۹۷ که هنگ کنگ به حکومت چین برگردانده شد، دولت چین با تحمیل اتحادی با سرمایه داران بزرگ و طبقه متوسط هنگ کنگ، بر هنگ کنگ حکومت کرده است. این استراتژی قابل درک است، زیرا آنها به مثابه بزرگترین نفع برندگان توسعه سرمایه داری هنگ کنگ ترجیح میدهند از وضعیت موجود حمایت نمایند.
اما در طول این بیست و دو سال، طبقه متوسط جوانتر، بخصوص متخصصین، کاملا از دولت ناخشنود بوده اند. اگرچه ترس از اینکه مبادا سبک زندگی نسبتا آزاد در هنگ کنگ در معرض تهدید قرار بگیرد، یک دلیل اصلی ست، اما افزایش هزینه های زندگی، بخصوص مسکن، یک فاکتور غیر قابل انکار می باشد.
دولت چین از سال ۲۰۰٣ تلاش کرد تا با افزایش ارزش دارایی در هنگ کنگ، این اتحاد را تثبیت کند. ورود سرمایه از سرزمین اصلی چین، یکی از دلایل رشد بازار املاک و بازار سهام می باشد. اما این استراتژی دولت، به وضوح نتیجه معکوس داده است، زیرا برای جوانان بطور روزافزونی سخت شده است تا خانه ای برای خود حریداری کنند. جوانان طبقه متوسط و دانشجویان به سنگ بنای نیروهای اپوزیسیون در هنگ کنگ تبدیل شده اند.


کاون لین: شما در تظاهرات ها بوده اید. میتوانید توصیف کنید که چه دیده اید؟ معترضین کی هستند و اعتراضات چگونه سازماندهی میشوند؟

الکسا:
معترضین از همه اقشار مردم هستند، با روحیه بالا و امیدوار. دیگر فقط دانشجویان جوان نیستند.
در حالیکه هیچ رهبری (رسمی) در اعتراضات وجود ندارد، مردم خود را سازماندهی می کنند، عمدتا از طریق فیسبوک، گروه های تلگرامی و lihkg (چیزی شبیه reddit). آنها فوق العاده خلاق هستند، اداهای تقلیدی تبلیغاتی طرفداری از پکن در میآورند تا حمایت نسل قدیمی در هنگ کنگ را بخود جلب کنند. آنها ایونت های فیسبوکی "مدیتیشن" و "پیک نیک" درست کردند تا از مردم بخواهند که در پارک تامار گردهم بیایند. برخی همچنین صفحه ای را درست کردند تا مردم را به آکسیونی در ام تی آر (متروی هنگ کنگ) فرا بخوانند.
در صحنه اعتراضات توده ای، مردم سازمان یافته اند و آنها میدانند به چه منابعی نیاز دارند. من فکر میکنم همه این چیزها از جنبش اعتراضی چتر در سال ۲۰۱۴ آموخته شده است. اکنون سطح بالای مشارکت مدنی و نگرانی ها در مورد توسعه هنگ کنگ، حقوق بشر و حاکمیت قانون، به بالاترین نقطه خود از سال ۱۹۹۷ رسیده است.
برای اولین بار در زندگی ام مردمی را که عمدتا ساکت بودند می بینم که غضب خود را نسبت به دولت ابراز میدارند. آنها از آنچه که نیروی پلیس در مورد اعتراضات صلح آمیز انجام داده است، نفرت دارند. نیروی پلیس با استفاده از قدرت مفرط خود، کنوانسیونهای سازمان ملل را آشکارا نقض کرده است.


کاون لین: آنگونه که الکسا میگوید به نظر میرسد جنبش کنونی بطور افقی و بدون رهبری ست، اما جبهه مدنی حقوق بشر (اتئلافی از سازمان های جامعه مدنی) رسما برای تظاهرات نهم ژوئن فراخوان داده بود. نظر شما در مورد این جنبه از اعتراضات چیست؟   

آو لونگ یو:
اگرچه جنبش اعتراضی چتر در سال ۲۰۱۴ عمدتا خودبخودی بود، اما HKFS (فدراسیون دانشجویان هنگ کنگ) در ایجاد چنین رخدادی نقش داشت. اکنون سازمان های دانشجویی بسیار کوچکتر و خیلی پراکنده هستند. احزاب سیاسی، خواسته یا ناخواسته، از نظر بسیج همگانی به حاشیه کشیده شده اند.   
جبهه مدنی حقوق بشر در ابتدا در انجام آکسیون های نهم و دوازدهم ژوئن با گرفتن مجوز راهپیمایی و گردهمآیی، نقش موثری داشت اما فاقد آن ظرفیت سازمانی لازم برای رهبری یک نافرمانی مدنی وسیع است.
در جنبش ۲۰۱۹ ما شاهد ادامه یک روندی هستیم که در سال ۲۰۱۴ قابل رویت بود – بعبارتی احساس قوی به حمایت از اقدامات غیرمتمرکز و بدون رهبری. انقلاب ارتباطات اکنون این هماهنگی را بسیار ساده تر میکند و به تشکل سفت و سخت کمتر نیاز است.
با این حال، نوعی از فتیشیسم در میان فعالان جوان وجود دارد. بسیاری از آنها تشکل را به سادگی زائد و ضرورتا اقتدارگر می بینند. حتی به نظر میرسد که تشکل نسبتا جدید دموسیستو، که توسط جاشوآ وانگ (یک فعال ۲۲ ساله که در دوره انقلاب چتر مورد توجه بود) تأسیس و رهبری شد نیز برای جوانترهای کنونی چندان جالب نیست.
امروز هر کسی میتواند یک رهبر موقت باشد و به آکسیون های رادیکال، بدون در نظر داشتن مزایا و معایب آن، فراخوان بدهد. مثلا در یازدهم ژوئن، چند گروه محلی کوچک طرفدار استقلال، به اعمال "خشونت متناسب علیه دولت" فراخوان دادند و مردم را به داخل شدن به مجلس و ستادهای دولت، و روز بعد هم به جلوگیری از ارائه لایحه اصلاحی دعوت نمودند. به تدریج صدها نفر از جوانان تلاش کردند در تاریخ ۱۲ ژوئن وارد مجلس بشوند، علیرغم اینکه در آن زمان سالن مجلس خالی بود و هیچ جلسه ای هم در جریان نبود. این همان زمانی بود که پلیس شروع به پرتاب گلوله های پلاستیکی کرد و باعث صدمات شد.
مبارزات فاقد رهبری هر قدر هم خوب باشد، اما کمتر قادر به بررسی دقیق جوانب، پیش از دست زدن به اقدامات شدید،خواهد بود تا چه برسد به اینکه بتواند با تحریک کنندگان و عمال دولت های هنگ کنگ و همچنین چین مقابله کند. با این همه باید این را هم به رسمیت شناخت که تلاش بحث برانگیر ورود به مجلس، برای اولین بار پس از دهه ها، از سوی بسیاری از مردم هنگ کنگ بطور مثبتی پذیرفته شده بود.


کاون لین: علیرغم تضعیف انجمن های دانشجویان دانشگاه ها، گروه های جدیدی نیز ظهور یافته اند. یکی از گروه های چپ رادیکال تر، یعنی گروه ائتلاف اقدام دانشجو و کارگر، در صدد است جنبشهای دانشجویی و کارگری را به هم ارتباط بدهد و به اقدامات مستقیمی هم دست زده است. میتوانید در مورد اتئلاف خودتان به ما بگویید و اینکه شما چگونه در جنبش اعتراضی شرکت کردید؟

ائتلاف اقدام دانشجو و کارگر:
ما ائئلافی متشکل از گروه های علاقمند به کارگر، گروه های اجتماعی و اتحادیه های کارگری هستیم که در سال ۲۰۱۷ تأسیس شد. ما بر این باوریم که جنبش های کارگری و دانشجویی نمیتوانند از هم جدا بشوند، و ما در دانشگاه ها با متصل کردن دانشجویان و کارگران به هم، بر روی بهبود شرایط کار متمرکز میشویم.
ما با دست زدن به اقدام مستقیم، از جنبش اعتراضی حمایت می کنیم. در هشتم ژوئن به راهپیمایی خیابانی فدراسیون دانشجویان رشته مشاوره اجتماعی در هنگ کنگ پیوستیم و شهروندان هنگ کنگ را به شرکت در تظاهرات روز بعد دعوت کردیم. در روز نهم ژوئن در کنار دانشجویان کالج در تظاهرات شرکت کردیم.   
بعد از راه پیمایی، ما به صف اعتصاب پیوسته و برای حمایت از اعتصابی که برای روز دوازه ژوئن برنامه ریزی شده بود، بسیج کردیم و مقر شورای قانون گزاری را محاصره کردیم. از آنجائیکه این شورا دموکراتیک نبوده و اکثر اعضاء آن عروسک های دولت پکن هستند، ما باید آنرا محاصره میکردیم تا جلسه را متوقف سازیم.


کاون لین: اغلب اتهاماتی زده میشود مبنی بر اینکه قدرت های خارجی جنبش های اجتماعی هنگ کنگ را تحریک می کنند، حال یا اتهام به جنبش اعتراضی چتر یا اتهام به اعتراضات کنونی. پاسخ شما به این چنین اتهاماتی چیست؟

آو لونگ یو:
دولت های پکن و هنگ کنگ گفته اند که اعتراضات از سوی National Endowment for Democracy - NED تأمین مالی میشود. این واقعیت دارد که اکثر سازمان های پان-دموکرات (طرفدار دموکراسی) از NED کمک مالی دریافت کرده اند. اما این هم غیر قابل انکار است که هر دوی این تظاهرات های بزرگ و درگیری ها در نهم و دوازدهم ژوئن، از سوی این احزاب فرا خوانده نشده بودند. جبهه مدنی حقوق بشر، ائتلافی متشکل از ۵۰ سازمان است که اکثر آنها انجمن های مدنی و اتحادیه های صنفی هستند. احزاب اصلی پان-دموکرات بخشی از آن هستند. اما آنها فقط یک اقلیت را تشکیل میدهند.
این جبهه در سال ۲۰۰۲ زمانی تشکیل شد که احزاب اصلی پان-دموکرات از رهبری در بسیج مردم وحشت داشتند. دقیقا بخاطر همین تاریخچه است که پان-دموکرات ها در درون جبهه غالب نبوده اند.
این واقعیت هم ناگفته نماند که جبهه هیچ آتوریته ای بر روی مردمی که به تظاهرات های آنها می آیند ندارد. جوانان اغلب به محض پیوستن به جبهه، هر آنچه که دلشان بخواهد انجام میدهند.


هنگ کنگ از زمان جنبش اعتراضی چتر
کاون لین: بسیاری تظاهرات های کنونی را با جنبش اعتراضی چتر مقایسه می کنند، جنبشی که ده ها هزار تن به مدت ۷۹ روز جاده های اصلی را اشغال کردند تا به امتناع دولت چین در صدور مجوز به حق رأی همگانی در انتخاب رئیس دولت هنگ کنگ، اعتراض نمایند. حال با گذشت ۵ سال ارزیابی شما از جنبش اعتراضی چتر چیست؟

چان - وینگ لی:
جنبش اعتراضی چتر، یک داستان بسیار پیچیده است. پیش از سال ۲۰۱۴، رهبران نیروهای اپوزیسیون در انتخابات ها، لیبرال ها (به اصطلاح پان-دموکرات ها) بودند. در خیابان ها اما، رهبران اجتماعی جنبش افرادی با سیاست های چپ – میانه بودند.
برای آنکه یک داستان فوق العاده پیچیده را ساده کنم باید بگویم که ظهور تعداد بالایی از شرکت کنندگان جنبش اجتماعی "نوین"، ظرفیت سازمانی احزاب سیاسی موجود و سازمان ها/ شبکه های جنبش اجتماعی را مختل کرد. از منظر بسیاری از شرکت کنندگان جدید و جوان، چهره ها و سازمان های موجود، فاقد مشروعیت بودند. بنابراین بسیاری از آنها آنچه را که ما "محلی گرایی" می نامیم، پذیرفتند و با این ایده که اقدام جمعی باید از سوی سازمان ها هدایت گشته یا هماهنگ شود، مخالفت میورزند.
به دیده من ظهور محلی گرایی و عدم اعتماد به سازمان ها، عواقب منفی اصلی جنبش اعتراضی چتر بود. اما تجربه مقابله با پلیس در خیابان ها در سال ۲۰۱۴، بسیاری از فعالان را به وضوح قدرتمند کرد و مردم بیشتری اقدامات رادیکال را در خیابان ها پذیرا شدند. بدون چنین تغییری، که بخشا میراث جنبش اعتراضی چتر است، معترضین احتمالا قادر نمیشدند مناطق بیرون شورای قانون گزاری را به اشغال درآورده و لغو جلسه شورای قانون گزاری را تحمیل کنند.

آو لونگ یو: مدت کمی بعد از پایان جنبش اعتراضی چتر، موجی از تضعیف روحیه در میان جوانان براه افتاد، اگر چه همین جوانان بودند که اشغال را امکان پذیر ساختند. بیشتر سازمان های غیرمتمرکز که سال های پیش توسط جوانان راه اندازی شده بود، فرو ریختند. فدراسیون دانشجویان هنگ کنگ مورد حمله قرار گرفت و سپس محلی گرایان بیگانه ستیز بر آن مسلط شدند و بعدا هم برچیده شد. بعدا دولت شروع به انتقام گیری و زندانی کردن بسیاری از فعالان نمود که همین امر تضعیف روحیه را بیشتر برانگیخت.
به لطف دولت هنگ کنگ دور جدیدی از مقاومت دوباره شعله ور شده است، این بار حتی توسط نسل جوانتر. حتی دانش آموزان مدارس متوسطه هم برای یک هفته صدها نفر را بسیج کردند تا با لایحه استرداد مخالفت نمایند.
نسل جنبش اعتراضی چتر، گسستی را با نسل مسن تر در رابطه با هویت فرهنگی نمایندگی می کند: آنها اکنون بیشتر خود را هنگ کنگی معرفی میکنند تا چینی، و علت این امر هم رابطه عاطفی با هنگ کنگ است که نسل مسن تر فاقد آن هستند. آنچه جنبش اعتراضی چتر را ویژه مینماید این است که آنها شروع به توسعه چنین تعهداتی کردند و زمانی که مطالبه شان برای حق رأی همگانی از سوی دولت پذیرفته نشد، سیاسی بودند. امسال لایحه استرداد چین حتی نسل جوانتر را هم بیشتر سیاسی کرد.
بخاطر دارم که در آخرین روز جنبش اعتراضی چتر، مردم پرچم بزرگی را آویران کرده بودند که بر روی آن نوشته شده بود "ما باز میگردیم". این رسالت به حقیقت پیوست.


کاون لین: آنگونه که آو لونگ یو میگوید هنگ کنگ از زمان جنبش اعتراضی چتر ظهور یک نسل فعالان و رهبران جوان را بخود دیده است. این رهبران جوان نسل جدید چه کسانی هستند و مطالبات و استراتژی سیاسی آنها چیست؟

آو لونگ یو:
احزاب پان – دموکرات بخاطر رفتار بزدلانه خود در طول جنبش اعتراضی چتر بی اعتبار شدند. این خلاء سیاسی سپس توسط دو نیروی جدید، یعنی آنهایی که معتقد به خود مختاری و استقلال بودند، پر شد. آنها عمدتا از جوانان تشکیل شده بودند.
انتخابات مجلس در سال ۲۰۱۶، پیروزی انتخاباتی ۵ نفر دست اندرکار دو جریان سیاسی اخیر، به هزینه کمپ پان - دموکرات را بخود دید، از جمله پیروزی لی چویک یان، رهبر حزب کار و همچنین رهبر کنفدراسیون اتحادیه های صنفی هنگ کنگ. پیروزی این دو جریان اخیر نشان میدهد که بسیاری از رأی دهندگان، بخصوص نسل جدید، سیاست بغایت میانه روانه پان-دموکرات ها را در مقابل پکن دیگر نمی پذیرند.   
اگرچه یاو وای – چنگ از گروه تنفس جوانان و چنگ چانگ – تای از گروه شور و شوق مدنی، در زمره محلی گرایان راست و یا به غایت راست هستند، ادی چو هوی دیک، لا سیو لای و نیتن لا کوان – چانگ (که دموسیستو را نمایندگی می کند) اندکی متمایل به چپ می باشند. این جناح، زبان بسیار نژادپرستانه و بیگانه ستیزانه به کار میگیرد، نه تنها بر ضد سی سی پی (حزب کمونیست چین)، بلکه بر علیه تمام مردم چین. گروه تنفس جوانان به صراحت در برنامه خود خواهان آن است که مردمی که قادر به تکلم به زبان کانتونی یا انگلیسی نیستند، مشمول حق شهروندی نگردند. (این امر بویژه مضحک است زیرا بسیاری از ساکنان سالمند هنگ کنگ به هیچیک از این دو زبان نمیتوانند صحبت کنند، بلکه با لهجه های هاکا و یا چائو چوئو صحبت مینمایند.) آنها همچنین تلاش می کنند مهاجران سرزمین اصلی چین را از مزایای پایه ای موجود در هنگ کنگ محروم نمایند. گروه شور و شوق مدنی به تشویق خشونت علیه مردم چین مشهور اند. تصادفی نیست که آنها به ارتقاء حقوق کارگری و امنیت اجتماعی گروه های حاشیه نشین و اقلیت ها علاقه کمی دارند. اگر اینها رادیکال هستند، به این معناست که بطور رادیکالی محافظه کار می باشند.
فراخوان خودمختاری از سوی جناح چپ، به هیچیک از باورهای ضد چینی مرتبط نیست. ادی چو مدعی است که او طرفدار خودمختاری دموکراتیکی است که شامل چینی ها و گروه های حاشیه نشین می باشد به جای اینکه آنها را محروم کند. دیدگاه سیاسی آنها به یک پلاتفورم اجتماعی وابسته است که حقوق کارگری، حقوق جنسیتی و حقوق اقلیت ها را شامل میشود. سیاست های این مدافعان خودمختاری همواره چندان روشن نیست، بطوری که اگر چنانچه از سوی محلی گرایان به آنها زیاد فشار بیاید، احتمالا به سوی آنها کشیده میشوند. لیگ سوسیال دموکرات ها را هم باید به این کمپ چپ میانه و مدافعان خودمختاری افزود. کمپ چپ میانه رویهمرفته ۱۵.۲ درصد از آراء سال ۲۰۱۶ را کسب کرد.

لم چی لونگ: سرمایه داری بی بندوبار هنگ کنگ از زمان جنبش اعتراضی چتر تاکنون، فقر و نابرابری اقتصادی را افزایش داده است. یک نفر از هر ۵ شهروند هنگ کنگی، یعنی ۱.٣٨ میلیون نفر در زیر خط فقر زندگی می کنند. ضریب جینی ۰.۵٣۹ است که از ایالات متحده و سنگاپور بالاتر می باشد.
هنگ کنگ به شدت به نیروی سوسیالیستی ای نیازمند است که هم با اقتدارگرایی و هم با سرمایه داری مخالفت کند. اما افراد و شبکه های هنگ کنگ که دارای دیدگاه سوسیالیستی هستند، مانند چپ ۲۱ و چند شبکه انقلابی سوسیالیستی، بسیار ضعیف هستند و در مقابل موج احساسات محلی گرایان، بیشتر به حاشیه کشیده شده اند.


کاون لین: فعالان جنبش های اجتماعی هنگ کنگ، نقش مهمی در حمایت از فعالان سرزمین اصلی در دهه های اخیر داشته اند، حداقل بخشا به این ایده متمایل اند که آینده دموکراتیک هنگ کنگ به تحول دموکراتیک در سرزمین اصلی چین بستگی دارد. میتوانید در مورد شیوه هایی که فعالان هنگ کنگی از فعالان چینی حمایت کردند، صحبت کنید و اینکه آیا تحولات سیاسی در هنگ کنگ این حمایت را تضعیف خواهد کرد؟

لم چی لونگ:
فعالان هنگ کنگ از سال های ۱۹۹۰ مداوما از فعالان کارگری، حقوق بشری، حقوق جنسیتی، حقوق ال جی بی تی و فعالان محیط زیستی در چین حمایت کرده و به توسعه جنبش های اجتماعی و جامعه مدنی چین کمک نمودند.
آزادی مدنی در هنگ کنگ، امکان بسط دانش و ادبیات جنبش های اجتماعی به چین، ارتقاء مبادلات فکری مابین فعالان چینی و هنگ کنگی و سازماندهی همبستگی با مقاومت اجتماعی در سرزمین اصلی چین را فراهم ساخته است. ضمن اینکه بحث در مورد جنبش های اجتماعی در هنگ کنگ به پیش میرود، بسیاری از کتاب هایی که فقط اجازه دارند در هنگ کنگ به چاپ برسند، به سرزمین اصلی چین آورده میشوند، از جمله نوشته های مولفان سرزمین اصلی چین. بهمراه افزایش کنترل سیاسی دولت چین بر روی هنگ کنگ، این نقش احتمالا کاهش می یابد. هرچه تناقضات اجتماعی چین تشدید شود، دولت چین بیشتر مراقب تأثیر هنگ کنگ بر روی جنبش های اجتماعی چین خواهد بود.

چانگ - وینگ لی: یکی از مشکلات ناشی از افزایش محلی گرایی این است که فعالیت حمایتی در سرزمین اصلی چین ممکن است از سوی فعالان جوان در هنگ کنگ دیگر ضروری دیده نشود. شاخه افراطی کمپ محلی گرایان حتی استدلال میکند که ارائه حمایت به جنبش اجتماعی سرزمین اصلی چین اتلاف وقت است، زیرا "هنگ کنگی ها" باید ابتدائا در مورد مشکلات در هنگ کنگ نگران باشند.
یکی دیگر از نگرانی ها این است که رسانه های رسمی در سرزمین اصلی چین این تصویر را به دست میدهند که اکثر فعالان هنگ کنگی، اگر نگویند همه، طرفدار استقلال هنگ کنگ هستند و یا به سرزمین اصلی بدیده تحقیر مینگرند. با آنکه غیر ممکن است که بدانیم عموم مردم در سرزمین اصلی واقعا چه فکر می کنند، اما آنچه ما در رسانه های اجتماعی این روزها می بینیم این است که مبارزات هنگ کنگ، همدردی کمی را از سوی شهروندان سرزمین اصلی بخود جلب کرده است. از آنجائیکه سرکوب در سرزمین اصلی چین شدیدتر شده است، ارتباط و تبادل نظر مابین فعالان ساکن هنگ کنگ و فعالان ساکن سرزمین اصلی رو به دشوارتر شدن است.


آینده
کاون لین: در مورد پس گرفتن لایحه استرداد از سوی رئیس دولت هنگ کنگ چه فکر میکنید؟ تا چه حد این امر یک پیروزی است؟

آو لونگ یو:
کری لم فقط لایحه را به حالت تعلیق درآورد – از آن صرفنظر نکرد آنگونه که معترضین میطلبیدند. این یک پیروزی کامل نیست، با این وجود یک پیروزی جزئی است. تعلیق موقت این لایحه بهرحال یک شکست بزرگ برای کری لم می باشد و همچنین به اپوزیسیون فرصت بیشتری میدهد تا جنبش را تقویت کند. و از آنجائیکه او گفته است زمان معینی برای ارائه مجدد این لایحه وجود ندارد، دوران تعلیق کوتاه نخواهد بود.
بعلاوه، امسال و سال دیگر سال های انتخابات هستند. بنابراین احتمالا او نمیگذارد با طرح مجدد این لایحه، احزاب طرفدار پکن در طول این دو سال در مخاطره باخت قرار بگیرند. سال سوم هم جالب نیست، زیرا آخرین سال دوره وی میباشد. وظیفه طرح مجدد لایحه، چنانچه رخ بدهد، احتمالا به عهده رئیس دولت بعدی خواهد بود.


کاون لین: آینده هنگ کنگ و جنبش های خواهان دموکراسی و عدالت اقتصادی چگونه است؟

کریس چن:
از زمان جنبش اعتراضی چتر تا اعتراضات ضداسترداد، مردم بطور روزافزونی پذیرای اقدامات میلیتانت شدند، زیرا آنها میدانند که تظاهرات ها و اشغال ها نمیتوانند تولید سرمایه داری را مختل کنند. یک نتیجه برای چپ بسیار مهم است: مردم پس از این دو جنبش، اهمیت اعتصابات و نقش اتحادیه های کارگری را در مبارزات سیاسی می بینند.
در طول جنبش اعتراضی چتر فقط برخی از رهبران، اتحادیه های صنفی را به اعتصاب دعوت کردند. اما در جریان جنبش ضد استرداد، هزاران کارگر از اتحادیه های خود خواستند تا اعتصاب را سازماندهی کند. مبارزه سیاسی در هنگ کنگ ادامه خواهد یافت. برای چپ بسیار مهم خواهد بود اگر نسل جوان بتواند در فعالیت های کاری شرکت کند.

آو لونگ یو: ظهور جریان های مذکور در بالا، یعنی دو جریان متشکل از جوانان، باضافه لیگ سوسیال دموکرات ها که چندان جوان هم نبودند، در زمانی که دولت از نمایندگان آنها در مجلس رد صلاحیت کرد (در سال ۲۰۱۷)، ضربه بزرگی به بار آورد. خوشبختانه یک نسل جدید دیگری اکنون سر برآورده و اوضاع را در دست های خود گرفته است. بسیج عمومی علیه لایحه استرداد چین، عمدتا کار آنهاست. با این حال، اگر چنانچه آنها نتوانند سیاست های خود را در یک مسیر دموکراتیک چپ به پیش ببرند، و بر پراکندگی خود فائق بیاید، قادر نخواهند بود به یک نیروی مترقی قوی تبدیل بشوند.
ثانیا، تأکید بر اقدامات رسانه ای محور، که میراث پان-دموکرات هاست، هنوز هم تا حد زیادی در میان فعالان جوان غالب است، تا آنجائیکه نه تنها تلاش های آزگار سازمانی - تشکیلاتی اغلب مورد غفلت قرار میگیرد، بلکه یک بی تفاوتی نیز نسبت به وضعیت وخیم کارگران وجود دارد. اکنون بسیاری از مردم از کارگران میخواهند که اعتصاب کنند، اما این امر موفقیت آمیز نبوده است. آنها با کارگران بسادگی به مثابه نوعی از ماکارونی از پیش پخته رفتار می کنند – یعنی تنها کاری که لازم است انجام دهید این است که سفارش بدهید و گارسون آنرا برایتان فوری خواهد آورد.
مسیر تاریخی هنگ کنگ آنرا به شهری که دشمن ارزش های همبستگی چپ گرایانه، دوستی و برابری است تبدیل میکند. یک فرهنگ اجتماعی داروینی، که حاصل بیش از ۱۵۰ سال بندر آزاد بودن است، آنچنان در میان مردم نفوذ کرده است که رشد کردن در آن برای نیروهای چپ سخت میشود. برای آنکه این رشد رخ بدهد، فعالان جوان باید از پرداختن به مقوله طبقه شروع کنند.

لم چی لونگ: فضای سیاسی در هنگ کنگ در آینده چالش برانگیزتر خواهد شد. دوره نسبتا آزاد سال های ۱۹۹۷ الی ۲۰۰٨ به سر آمده است. دولت هنگ کنگ با جنبش های دموکراتیک و اجتماعی سرسختانه تر برخورد خواهد کرد، بویژه با آنهایی که بر روی اقدامات مستقیم خارج از شورای قانون گزاری اصرار میورزند.
دولت هنگ کنگ از طبقه سرمایه دار و نیروهای محافظه کار حمایت میکند، یعنی از کسانی که همیشه دشمن حقوق کارگر، حقوق زنان و حقوق ال جی بی تی و همچنین دشمن تقسیم عادلانه ثروت می باشند. مردم هنگ کنگ تحت ستم دوگانه سرمایه بوروکراتیک چینی و سرمایه انحصاری هنگ کنگ می باشند. هر رفورم اجتماعی و اقتصادی باید با موجودیت سرمایه داری اقتدارگرا مقابله کند.
بعلاوه، پس از اعتراضات علیه سازمان تجارت جهانی در سال ۲۰۰۵، اعتصاب کارگران ساختمانی در سال ۲۰۰۷، و اعتصاب کارگران بارانداز در سال ۲۰۱٣، تعداد بیشتری از فعالان از آن شیوه پراکندگی مبارزات مردمی سال های ۱۹۹۰ فاصله گرفته و ضرورت اتخاذ سیاست های طبقاتی در مقابله با نئولیبرالیسم را به رسمیت شناختند. برای توسعه این سیاست های چپ، به تعمیق بحث و گفتگو در مورد سئوالاتی مانند "سیاست های چپ کدام است" و " چه باید کرد" نیازمندیم تا تفاوت بین سوسیالیست چپ و راست مفرط محلی گرا و ناسیونالیسم را روشن نماییم.
ما به یک چشم انداز وسیع و به افزایش تبادل نظر با جنبش های اجتماعی و فعالان چپ در سرزمین اصلی چین نیز نیازمندیم. مردم هنگ کنگ فقط از طریق همکاری بیشتر با جامعه مدنی چین و جنبش های اجتماعی ای که با سرمایه داری اقتدارگرای چین مقابله می کنند، قادرند دموکراسی واقعی و برابری اجتماعی را تأمین نمایند.

منبع: ژاکوبین – ژوئن ۲۰۱۹