اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۹ خرداد ۱٣٨۶ -  ٣۰ می ۲۰۰۷

روزنامه هم میهن با عنوان شباهت های علی دایی و هاشمی رفسنجانی ـ امروز روز خداحافظی است! نوشته است:

قهرمان شدن علی دایی در لیگ فوتبال ایران به همان اندازه شگفت انگیز است که اول شدن هاشمی رفسنجانی در انتخابات مجلس خبرگان رهبری و علی دایی در میان اهل ورزش همان اندازه نامحبوب است که هاشمی رفسنجانی در میان اهالی سیاست، اما چه موافق دایی باشیم، چه مخالفش، امروز او قهرمان است همچنان که چه موافق هاشمی باشیم و چه مخالفش او برنده اصلی انتخابات خبرگان بود. هاشمی که دوبار خود را در معرض رای مردم قرار داد و توفیقی نیافت و پس از سال ها ریاست مجلس و جمهوری نتوانست نماینده مجلس و رئیس مجدد جمهوری شود، هاشمی که دوباره به فاصله هفت سال از پیروزی در انتخابات بازماند آنقدر حرفه ای بود که دست به ریسک بزند و یک سال پس از شکست در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱٣٨۴ و شش سال پس از شکست در انتخابات پارلمانی سال ۱٣۷٨ بازهم وارد انتخابات شود و این بار بیش از همه نامزدهای اصلاح طلب و اصول گرا (که هریک در دوره ای او را از خود رانده بودند) رای آورد . این احتمالاً آخرین باری بود که هاشمی خود را در معرض رای مردم قرار می دهد چه سن و سال او نسبتی با طبع آزمایی در انتخابات ندارد اما همین انتخاب آخر، هاشمی را در شرایطی قرار داد که احساس کند با رضایت از صحنه انتخابات کنار می رود. وضعیت هاشمی دیروز در مورد علی دایی تکرار شد. دایی که همواره در برابر زخم زبان همه کسانی که از پیر شدن او خبر می دادند قرار داشت، دایی که بسیاری از باشگاه های ایرانی و عربی و آلمانی را برای طبع آزمایی چشیده بود، دایی که در چشم افکار عمومی ورزش ایران یکی از عوامل شکست تیم ملی در جام جهانی گذشته بود، دایی که تیم های بزرگ پایتخت عذر او را خواسته بودند و پس از عمری پوشیدن پیراهن تیمهای بزرگ ایران و آلمان و امارات مجبور شد در تیمی نامحبوب با بازیکنانی کمتر مشهور قرار گیرد دیروز در دو مقام بازیکن و مربی، قهرمان لیگ فوتبال ایران شد تا ثابت کند آنقدر حرفه ای هست که دست به ریسک زند و سرپیری معرکه گیری کند. حرفه ای بودن به معنای دایی و هاشمی نترسیدن از ریسک است و شکست. نهراسیدن از سرزنش مردم است و اطمینان داشتن به خویش. یک نمونه این سیاستمداران حرفه ای، ریچارد نیکسون بود که پس از بارها تجربه شکست سرانجام رئیس جمهور آمریکا شد. اتفاقاً این حرفه ای ها چندان محبوب نیستند. الیور استون در آخرین صحنه فیلم نیکسون از قول او رو در روی عکس کندی، رئیس جمهور محبوب آمریکایی ها نقل می کند که مردم آمریکا در تو آنچه می خواهند باشند را می بینند و در من آنچه هستند. نیکسون باهوشترین رئیس جمهور جمهوری خواه آمریکا بود. اما احتمالاً منفورترین هم بود. افرادی مانند هاشمی، نیکسون و دایی گرچه خویش را در معرض رقابتهای دموکراتیک (مانند فوتبال یا انتخابات) قرار می دهند اما ظاهراً بیش از رای و نظر مردم به خود امیدوارهستند. قهرمانان بر دو دسته اند: گروهی محبوبند اما هرگز کسی تمام قابلیتهای آنان راندیده است چون یا ناکام می شوند یا مظلوم مانند جان.اف.کندی و سیدمحمد خاتمی و گروهی با وجود آنکه سعی می کنند همه ظرفیتهای خود را نشان دهند اما محبوب نیستند مانند ریچارد نیکسون، اکبرهاشمی رفسنجانی و علی دایی. این افراد البته بیشتر شبیه ضدقهرمانان اند تا قهرمانان چرا که مفهوم قهرمان را می شکنند و تغییر می دهند. خود را برواقعیت تحمیل می کنند و احساس دوگانه ای را در مخاطبان به وجود می آورند که آمیزه ای است از عشق ونفرت. این نفرت اما زمانی به عشق تبدیل می شود یا حداقل از درجه آن کاسته می شود که افرادی از این دست زمان کناره گیری را تشخیص دهند. علی دایی اگر بعد از حذف ایران از جام جهانی از فوتبال خداحافظی می کرد چون با یک شکست بدرقه می شد برای همیشه نامحبوب یا شکست خورده باقی می ماند. هاشمی رفسنجانی اگر پس از شکست در انتخابات ریاست جمهوری از سیاست خداحافظی می کرد نیز زندگی سیاسی خود را با شکست خوردگی پیوند می زد. از این رو هم شرکت هاشمی در انتخابات مجلس خبرگان ضروری بود و هم حضور دایی در رقابتهای لیگ فوتبال ایران، اکنون اما زمان خداحافظی است و بهترین زمان خداحافظی.
دایی و هاشمی هر دو باید از بازیگری استعفا دهند چه بازی ورزش و چه بازی سیاست و این به معنای پایان دایی و هاشمی نیست، آنها می توانند مربیگری پیشه کنند و به جای بازیگری، بازی سازی کنند. به جای رئیس جمهور شدن، رئیس جمهور تعیین کنند، به جای قهرمان شدن قهرمان معرفی کنند و این کاری است که اگر امروز نکنند هرگز فرصتی برای یک پایان خوش در زندگی حرفه ای خویش نخواهند یافت. نیمکت نشینی همیشه به معنای حذف شدن نیست، گاه به معنای پیروز شدن است.