عنوان : انتخابات سیاوشی
دوست عزیز متأسفانه مقاله شما به علت طولانی بودن بیش از حد گاه هدف را حداقل در ذهن خواننده کم حواس گم می کند. ولی از آنچه من گرفتم این برمی آید که طرح شما باید حداقل یکسال پیش مطرح می شد. الان که دو هفته دیگر انتخابات برگزار می شود.این تشکیلات کمپین را چه کسی و با چه نیرویی قرار است برپا کند؟ هزار نفر ایرانی را شما نمی توانید در خارج از کشور به کاری بگمارید. آخر خیال پردازی تا کی؟
۱٣۰۰۲ - تاریخ انتشار : ۷ خرداد ۱٣٨٨       

عنوان : کارزار گُزیدمان آزاد و سازماندهی اکثریت خاموش
با درود به آقای رضا سیاوشی،
با سپاس از رنج برگرفته-ی شُما برایِ در انداختن ِ برنامه-ی "کارزار گُزیدمان آزاد". برنامه-ی پیشنهادیِ شما برنامه بسیار خوبی میباشد، ولی بُزُرگترین کاستی آن نبودنِ آن نیرویی است که بتواند این برنامه را دُنبال کند و به سرانجام برساند. تنها تکیه کردن بر خواستِ مردم برایِ برگُزاریِ گُزیدمان آزاد، نمی تواند انگیزه ای برایِ آغازیدن یک کارزار برای بدست آوردن این هوده-ی (حقوق) شهروندی گردد. خواستِ انتخاباتِ آزاد زمانی میتواند انگیزه شود که مردم به آن، همانندِ نانِ شبِ خود، بها دهند. ولی تا آن زمان باید که سازمانی برپا شود که بتواند این کمبودِ خودآگاهی ِهمبودگاهِ (جامعه) ایران را پُر کُند، تا این نیاز، انگیزه-ی برایِ یک مبارزه-ی هدفمند گردد که پایان آن نهادینه شدن گُزیدمان آزاد در ایران باشد.
همانگونه که گفته شد، یکی از کاستی ها در به انجام رساندن برنامه شما برپایی سازمانی است که این کار را دُنبال کُند. در جهان پنداشت ها میشود با یک "اندیشه هزاران جهان را سرنگون کرد"، ولی در جهان راستینگی (واقعی)، آنجا که باید چهار تن را پیدا کرد تا با گرد آمدن به دورهم و پذیرفتن خویشکاری (مسئولیت) و همکاری هایِ تنگاتنگ باهم ، اندیشه-ی آزادیخواهانه ای را بکار درآورند، آدم به درازا و ژرفیِ شکافی که یک رویای شیرین میتواند با جهانِ راستینگی، برپا کُند، پی میبرد.
چرا راه دور رویم، آنجا که اتحادِ جمهوریخواهان ایران که شما یکی از فَرنشین هایِ آن هَستید، آماده نیست که هتا به پاس احترام، به نامه ای یا پیشنهادی که از سوی دیگر آزادیخواهان میشود پاسُخی بدهد، به کسانیکه بگونه غیر سازمانی و ناوابسته تلاش میکنند، تا هماهنگی ای میان آزادیخواهان برای برگُزیدنِ یک نامزدِ انباز (مشترک) در گُزیدمان آینده ایجاد کُنند؛ تا آن زمان که بخواهد سازمانی برای دُنبال کردن برنامه-ی شما برپا شود راه درازی درپیش است.
همانگونه که پیش از این گفته شد، "نیاز " تنها انگیزه ای برای جبران کمبودها نیست، این خودآگاهی از وجود کاستی هاست که موتر و توانِ پویش و جُنبش برای آغازیدن یک کارزار میشود. برایِ ایرانیان برونمرزی، که تنها دلیل آنها برای زندگی کردن در بیرون از کشور بهره بردن از برتری هایِ اقتصادی و همبودگاهی در جهان آزاد است، و همیشه در رفت و آمد به ایران هستند، کاستی ها و بیدادهایِ سیاسی و همبودگاهی در ایران، هیچگونه انگیزه ای در آنها برایِ همکاری با "برنامه-ی کارزار گُزیدمان آزادِ" شما ایجاد نخواهد کرد. زیرا آنها نیازی برایِ پیوستن به این "کارزار " و مبارزه برایِ آزادی در خود سُهش نمی کنند (احساس نمی کنند)، زیرا در اروپا و جهان آزاد از هرگونه آزادی برخوردارند، اگر چه برخی از آنها به این کمبودهای همبودگاهی در ایران، آگاهی دارند و بها میدهند.
پس مبارزه نهادین در ایران جریان دارد، و در آنجاست که باید بر اکثریت خاموش مردم، سرمایه گزاری کرد. در این پیوند در هفته گذشته آقای مهندس کوروش زعیم هموند جبهه ملی ایران در تهران، برایِ بازتابِ فریاد آن " آکثریت خاموش"، و گُذار از این نِهِشت (وضعیت) خودکامگی و غم انگیز کشور به سویِ برپایی یک سامان ِمردمسالاری، برنامه-یِ رهایی یا مانیفستی را بیرون داده اند [۱] که اگر از سوی روشنبین ها و آزادیخواهان این کشور مورد پُشتیبانی قرار بگیرد، میتواند زمینه هایِ یک دگرگونی ِساختاریِ آشتیجویانه و بدون هرج و مرج را در ایران فراهم آورد. از دیدگاه من همراستا (موازی) با برنامه-یِ "کارزار گُزیدمان آزاد" که از سوی شما پیشنهاد میشود، باید که روشنبین ها، آزادیخواهان و سازمان هایِ دمکرات ایرانی، مانیفستِ رهایی آقای کوروش زعیم را چَرخگردِ (محور) گُفتاوردها و برنامه ها و کارکردهایِ خود برای آزادی ایران قرار دهند، اگر که میخواهند بر سازماندهی آن " اکثریت خاموش" سرمایه گذاری کُنند.
خشایار رُخسانی
[email protected]
یاداشت
[۱]
http://www.khabarnet.info/index.php?option=com_content&view=article&id=۲۴۰:۱۳۸۸-۰۲-۳۰-۲۳-۴۵-۲۵&catid=۵۸:politik&Itemid=۱۸۲
۱۲۹٣٨ - تاریخ انتشار : ۴ خرداد ۱٣٨٨