عنوان : هنر در آزمون
من همیشه در تحلیل هایم جمهوری اسلامی و اپوزیسیون آن را در یک سبد کنار هم یافته ام. هر دو حداقل در یک مورد با هم توافق دارند و آنهم سرکوب فرد (سوژه) است.
همیشه به این نتیجه ای رسیده ام که یکی از خصوصیات اپوزیسیون - چنان که در این جا می ببینیم - به نحوی - و به قول معروف «مرده خوری» ست.
در واقع «مرده خوری» را باید در مفهوم بسیار وسیع آن در نظر گرفت. به عنوان مثال موضوع اعدام در میدان شهر و نمایش آن در حضور عمومی نیز می تواند مفهوم مرده خوری داشته باشد، زیرا حکومتی که دست به چنین روشی می زند، انتظار دارد که از نمایش چنین صحنه هایی، برای امنیت عمومی و ثبات قدرت، بهره برداری کند. همان طور که اپوزیسیون مثل هنر در تبعید و کانون نویسندگان در تبعید از قتل زنجیره ای برای نوشتن استفاده و اعلام حضور استفاده می کند.

من فکر می کنم که در این رابطه می توانیم با یک پرسش اساسی در زمینه‍ی زیبایی شناسی، به این بررسی و نقد ادامه دهیم.
پرسشی که در مورد بسیاری از محصولات به اصطلاح هنری ایرانیها مطرح می باشد- به برخی از نمایشنامه های ساعدی فکر می کنم و به همین گونه تمام آثار یاد شده در پائین «گزارش مراسم...» - پرسش این است که آیا محدود ساختن موضوع آثار به بازنمایی خشونت و باقی ماندن در عرصه‍ی بازنمایی خشونت می تواند به عنوان هنر باز شناسی گردد؟

نه، همانطور که «انجمن هنر در تبعید» هرگز نمی تواند انجمنی برای هنر و فرهنگ باشد، نام اصلی اش عین نام روزنامه نگاران ار اف ای بخش فارسی ست : سگ های نگهبان جدید برای دفاع و تداوم فرهنگ ابتذال یعنی همان فرهنگی که به قتل زنجیره ای میدان می دهد. و قتل زنجیره ای گوشه ای ست از قطع نسلی که اربابان جهان براه انداخته اند - با اورانویم رقیق شده. قتل زنجیره ای به مفهوم واقعی و گسترده در ابعاد زمانی واقعا نجومی چهار میلیارد ساله - این است.
۵٣٣۷ - تاریخ انتشار : ۲ دی ۱٣٨۷