عنوان : من فکر می کنم
من فکر می کنم که چنین حوادثی بیشتر به مانور سیاسی شباهت دارد تا چیز دیگری. ولی پیش از هر مطلبی باید بگویم که در این مقاله ادبیاتی بکار رفته که من را واقعا شگفت زده کرد، زیرا در سرتا سر آن حتی یک بار هم ما با چیزی به نام جمهوری اسلامی ایران مواجه نمی شویم و تنها یک و شاید حداکثر دوبار از «ارشاد» نام برده شده است.

البته روشن است که کشورهای امپریالیستی سعی می کنند به هر طریقی هست در سرزمین هایی که مورد نظر آنها ست نفوذ داشته باشند، و عرصه فرهنگی طبیعتا یکی از بهانه ها ست. ولی آن چه را که باید دانست این است که مشتریان چنین جریاناتی طبقه بورژوازی معامله گر ایران است.

قضیه اصلی این است که اساسا تمام دولت ها (یعنی در اصل تمام نظام سرمایه داری و باز هم یعنی طبقه حاکم در تمام جوامع طبقاتی) در عرصه فرهنگی تروریست هستند.
بارزترین نشانه های این تروریسم مابین فرهنگی را می توانیم در تولید اپوزیسیون های فعلی ایران جستجو کنیم که براستی خلاقیت را در عرصه ابتذال تمام کرده اند.

تمام روابط فرهنگی ایران با خارج یک انحراف عظیم است و منحصر به بریتانیا نیست. منشأ چنین موقعیتی از یک سو امپریا لیسم جهانی و از سوی دیگر طبقه اراذل و اوباش یعنی طبقه بورژوازی کمپرادور است.
۷۰۱٨ - تاریخ انتشار : ۱٨ بهمن ۱٣٨۷