عنوان : لزوم تحریمهای اقتصادی علیه رژیم نژادپرست و ضد اتنیکی ایران
اولا با این نظر (که آقای مهران بهاری فرموده اند)که می گوید "حقوق بشر، عرصه فعالیت و علاقه سازمانهای حقوق بشری است و نه دولتها." کاملا مخالفم چرا که سازمانهای حقوق بشری دارای هیچ نوع قدرتی برای اعمال فشار بر کشورهای دیکتاتور و ناقض حقوق بشر نیستند و تنها با دخالت قوی و جدی کشورهای دموکراتیک است که بر این کشورها فشار وارد می شود و باعث تجدید نظر در رفتار آنها می گردد.
ثانیا اعمال تحریمها نه حمله مستقیم نظامی در شرایط کنونی باعث تضعیف رژیم جمهوری اسلامی ایران خواهد شد و در آن شکی نباید داشت
۱٨۲۰۹ - تاریخ انتشار : ۲۹ آبان ۱٣٨٨       

عنوان : دو نکته
در این مقاله مناسبت دولتها به ویژه در عرصه سیاست خارجی با مناسبت سازمانهای حقوق بشری در مورد نقض حقوق بشر در هم آمیخته شده است. هر دولتی در جهان در عرصه سیاست خارجی و روابط بین الملل موظف به حفظ منافع و امنیت ملی خود است. در این امر هیچ چیز عجیب و شگفت انگیزی وجود ندارد. البته آنها به هنگام حفظ منافع و امنیت ملی خود، ملاحظات دیگر ثانوی مانند اهرم تضییق حقوق بشر را می توانند لحاظ کنند و بکار گیرند، اما به طور اصولی حقوق بشر، عرصه فعالیت و علاقه سازمانهای حقوق بشری است و نه دولتها. آنچه دولتهای غربی و آمریکا در رابطه با ایران انجام می دهند نیز از این چهارچوب خارج نیست.

فرموده اید: "چشم انداز تحریم ها و حتی دخالت خارجی برای عملیات نظامی تخریبی و تاکتیکی چه از سوی اسرائیل و چه از سوی دول غربی عملا در خدمت تحکیم موقعیت جمهوری اسلامی قرار خواهد گرفت".

تاثیر عملیات نظامی تخریبی و اینکه باعث تحکیم موقعیت جمهوری اسلامی خواهد شد یا نه محل بحث است، اما اینکه تحریمها باعث تقویت جمهوری اسلامی خواهند گردید به نظر کاملا گمانی نادرست است. از آنجا که هم در بدنه نظام و رهبریت آن و هم در میان جامعه شکافی ایجاد شده و دولت به طور جدی مشروعیت و مقبولیت خود را از دست داده است و دولت و مردم در مقابل هم قرار گرفته اند، تحریم دولت جمهوری اسلامی ایران از سوی دول غربی در این شرایط، عملا به معنی حمایت از مردم و بر علیه دولت اسلامی تلقی خواهد شد. به عقیده من این پیام از سوی مردم نیز، اینبار کاملا و بدون خطا گرفته خواهد شد.

از طرف دیگر ترساندن مردم از دخالت خارجی، ناشی از نوعی تجرید خواهی خاورمیانه ای است که رژیمهای دسپوت منطقه به خوبی از آن برای تحکیم سلطه خود بر مردم سو استفاده می کنند. از آنجائیکه در خاورمیانه نهادهای پایدار که بنیان دمکراسی باشند وجود ندارند، تنها راه علمی بسط دمکراسی در این کشورها، نوعی از دخالت خارجی است. وانگاه برای ملل تحت ستم در ایران که بسیاری از آنها خود را تحت استعمار داخلی می گیرند، دخالت استعمارگر خارجی لیبرال بسیار مقبول تر از سلطه استعمارگر دسپوت داخلی است
۱۶٨۱۰ - تاریخ انتشار : ۷ مهر ۱٣٨٨