از : اردشیر زارعی قنواتی
عنوان : یک گزارش برای عدم نقض علت و معلول
سولماز گرامی با سپاس از شما. با توجه به تشتت فکری بعد از حوادث جهان عرب در طی ماه های گذشته در خصوص نقش اینترنت در این تحولات، تا حدود زیادی در بسیاری از تحلیل های سیاسی معلول ها به جای علت به اشتباه درک گردید. بسیاری با پر رنگ کردن بیش از اندازه جهان مجازی سعی داشته اند تا امکانات جدید اطلاع رسانی را علت اصلی و مسبب انقلابات و تحولات سیاسی - اجتماعی قالب کنند. هم چنین استقبال و درک یک طرفه از نقش مثبت اینترنت بدون در نظر گرفتن اینکه فضای سایبری نقش دوگانه مثبت - منفی خود را به عنوان یک ابزار بازی می کند به نوعی خواسته یا ناخواسته تلاش می کنند حضور اکتیو و کلاسیک ملت ها در عرصه نبرد در دنیای واقعی را تنها به یک امکان مطلوب محدود کنند. از آنجا که تحولات اجتماعی قبل از هر چیز ناشی از شرایط عینی می باشد ارتقای شرایط ذهنی (آگاهی و ابزار مبارزه) به نوعی جابجایی علت با معلول می باشد که در نتیجه گیری می تواند به بیراهه و شکست منتهی شود. این مطلب با توجه به شرایط درونی ایران و چاپ در روزنامه مستقل داخلی (تعمل کنید) به نوعی یادآوری همین واقعیت بوده و از طرف دیگر با آسیب شناسی مبارزات مدنی در داخل که هم اینک بین جهان واقعی و جهان مجازی یک دره ژرف ایجاد کرده است به نوعی می تواند سیخونک زدن ( ضمن معذرت) به مخاطب تلقی شود. با شما موافقم که در این نوشته هیچ راهکار خاصی ارائه نشده است چرا که به دلیل جهت گیری انتقادی و سمپاتی به مبارزات مدنی و ضددیکتاتوری حاکم بر مطلب اصولا ارائه راهکار یعنی گذشتن از سربالایی اوین و توقیف روزنامه (هر چند که این یکی بالاخره انجام شد) و به همین دلیل به هیچ وجه مدنظر نبوده است. دوست عزیز کار نوشتاری در فضای داخلی کشور یک تفاوت اصولی با نوشتن در فضای دمکراتیک بیرونی دارد که نویسنده را به هر دلیلی مجبور به پذیرش این واقعیت و تفاوت ها می کند. همه روزنامه نگاران ایرانی که در درون کشور کار می کنند هر کدام به همان نسبت که هدف خود را اطلاع رسانی و آگاهی بخشی قرار می دهند به نوعی یک سانسورچی نیز می باشند و لطفا شما قصور در تحلیل جامع و ارائه راهکار در این نوشته را به همین موقعیت سانسورچی بودن بنده محول کرده و به نوبه خود عذر مرا بپذیرید. بار دیگر از شما به خاطر مطالعه مطلب فوق سپاسگذاری می کنم
۴۰۲٨۰ - تاریخ انتشار : ۲۶ شهريور ۱٣۹۰
|