عنوان : درود بر همتباران و همکاران مقاومم
یاران و همتباران گرامی کوشندگی و تلاشتان درراه برون رفت جنبش کارگری ایران از جهنم ولی وقیح جلادان و دزدان حرفه ای ستودنی است و به انچه باور دارید مسلمان برای راهکار هدف رسیدن به ان روز است اما بیاد داشته باشیم سی وسه سال از فرود امام ماه نشین برخاک وطنمان توسط دستهای الوده استعمار میگذرد وطی این مدت ملت ایران درکل و جامعه کارگری بصورت منفرد که جدا از کل نیست ضربات جبران ناپذیری را متحمل شده اند و بیاد داشته باشیم پس بصطلاح پیروزی قیام پنجاه و هفت و تا زمان وجود سازمانها و گروه ها و احزاب مدافع حقوق کارگران با اشتباهات فاحش خود و سبقت گرفتن و بعضا ضربه زدن به یکدیگر چگونه بهانه بدست خمینی و باندش داد تا ضمن انجام ان فجایع تمامی انچه ما تا سال پنجاه و شش درشکل گیری اتحاد سراسری انجام داده بودیم به یکباره ازبین برود تا انجایی که امروز از نسلهای بعدی کارگران اگر درمورد نام ونشان یکی ازان سازمانها و گروه ها بپرسید نود درصد جواب نمیدانم را خواهند گفت اکنون پس از گذشت سی و سه سال اپتدا باید خودرا بازبینی کنیم و جایگاه و پایگاه خودرا درمیان مردم مورد محاسبه قرار دهیم انگاه برحسب داشته هایمان حرکت هایمان را تنظیم کنیم چراکه درصورت نداشتن ان فاکتورهای مهم و با توجه به وضعیت اسفبار اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی نخواهیم توانست به اهداف خود دست یابیم اما انچه مهمتراست اینکه با شفافیت و صداقت به جامعه کارگری تحت ستم ملایان نشان بدهیم که منافع انها مقدمتر از منافع حزبی و گروهی و سازمانیمان میباشد و درعمل ثابت کنیم که چنین است درغیر این صورت بازهم پس ازسرنگونی حکومت اخوندی درگیری ها و جناح بندیها و انشعاب ها و اختلافات رنگی و عقیدتی و سلیقه ای بر درد های کارگران خواهد افزود.عزیزانم من معتقدم که شما اگاهید که تنها دشمن ما همان اشغالگران تازیزاده میباشند اما درطرف مقابل پس ازاین دوران به اتحاد و همدلی و تفاهم جمعی خودمان درخارج ازکشور نگاهی بیندازید تا بمن حق بدهید باید تشویش تکرار ان اشتباهات راداشته باشم ما سالها صدها کتاب و هزاران مقاله و بیش ازان سخنرانی و نشست و گفتگو داشته و نوشته ایم ایا اگر اتحاد و همبستگی حداکثری نباشد چگونه میخواهیم بر ویرانی های بجا مانده ازحکومت ولی فقیه فائق اییم انهم در زمانیکه غارتگران همه چیز ما را به یغما برده اند و هفتاد و پنج میلیون انسان سرکوب شده درگیر نان شب خود هستند.عزیزانم عمق فاجعه بیش از ان است که بتوان با مانیفست ان ترمیم کرد تنها راه برون رفت سخن گفتن به زبان دل مردم و کار و تلاش و همدلی دردرون کشور است تا شاید بتوانیم به اندازه عمر حکومت اخوندی بر بخشی از مشکلات فائق اییم. با احترام کاوه اهنگر فعال کارگری درتبعید
۴۵۶۷۷ - تاریخ انتشار : ٨ خرداد ۱٣۹۱