از : لیثی حبیبی - م. تلنگر
عنوان : سلام بر نادر عصاره
چنگ می زد
بر دلم
آهسته دوست
خوش خوشک می گفت: عود ما بهرت نکوست
گفتم اش: کین چنگ است و عود نیست
گفت: گوش دار
خر تو خر است جان پسر
کی به کیست.
متأسفانه در زمانه ی ما عموماً بحث ها و "فرمایشات" در چنان جلساتی برای حقیقت یابی نیست. بلکه برای این است که بگوییم حق با ماست. و این خود سقوط بشر است، بی آنکه خود بداند که سقوط کرده است.
شعار عدالت و آزادی و برابری شعاری بجا و ماندیست. اما مبارزه را در فارس و غیر فارس خلاصه کردن عمیقاً ضد بشری و ارتجاعی و هم پَرت کننده است. زیرا بخش بزرگی از نیرو های عدالات خواه و آزادی خواه را به حضیض بی عملی کشانده فلج می سازد. مبارزه مردم ایران را به حقارت کشاندن مسئولیت تاریخی دارد که این آقایون باید در آینده جواب اش را بدهند.
قوم گرایی کور درمان ما نیست. همدلی، همراهی و همگرایی راه چاره است.
وگرنه بی هیچ تردیدی، همان هایی پیروزمند این میدانند که گفته اند: " اختلاف بینداز و حکومت کن"
خواه پند گیر و خواه ملال. این تلخ یک واقعیت است.
۴٨٣٣۶ - تاریخ انتشار : ۲٨ شهريور ۱٣۹۱
|