عنوان : پیرانوند عزیز
خیلی ممنون از تشخیص داهیانه تان.
فقط بفرمایید که منظورتان از مفهوم انتزاعی «حزب توده» چیست تا بتوان صحت و سقم تشخیص تان را اثبات و یا رد کرد.
ضمنا کسی از نقره کار انتقاد نکرده است.
نوح نبی نقدی و یا معرفی ئی نوشته و نسبت به جوانب درست و یا نادرست نقد ایشان بدرستی و یا بنادرستی نظری داده شده است.
امروزه تا دل پیرانوند بخواهد نقره کار هست.
کیمیا و کمیاب از دیرباز حزب توده است.
یادش به یاد باد!
۵٨۵۰۷ - تاریخ انتشار : ۲۰ آبان ۱٣۹۲       

نظر این منتقد نقره کار بدلیل ذهنیتش از نویسنده است. یک کلام بگو نقره‌کار مخالف شدید حزب توده است و تو هم متقابلا از او و کارهایش بدت می‌آید. خلاص!
۵٨۴۹٣ - تاریخ انتشار : ۲۰ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : عبدی عزیز
« علم عثمان دیگه نداشتیم رفیق.» (عبدی)
این واژه تر و تمیز «رفیق» به قول علامه و نوح، ما را کشت:
عیرانی جماعت ظاهرا هم به لنین رفیق می گویند و هم به هر لاشخور آشنا و نا آشنائی.
حالا ما جزو کدامیم، خدا می داند و عبد الله.

دیالک تیک فرم و محتوا را لطف کنید و در محضر شیخ شیراز بیاموزید، ضرر ندارد:
ایشان این دیالک تیک را به هزار نوع مختلف تردستانه بسط و تعمیم داده اند:
دیالک تیک صورت و سیرت، روی و خوی، هسته و پوسته، هسته و مغز، نمود و بود، ظاهر و باطن و الی آخر
وقتی یاد گرفتید منظور مسعود علاف را هم می دانید.

ولی مثال قابل فهم برای فرمالیسم در همین موعظه خودتان هم هست:
«در ضمن پیرهن عثمان بود که علم شد در دست دشمنان علی. عثمان علم نداشت.»
حق با شما ست، مسعود علاف اشتباه کرده است:
«جملاتی گسیخته از متون مختلف را ردیف می کنید و در خارج از پیوند کلی شان علم (پیراهن) عثمان می فرمایید.»
بعدا متوجه شده بود، ولی کامنت را به خاطر چیزی سطحی، بی اهمیت تعیین کننده و فرمال (صوری) تصحیح نکرده بود.
باید کامنت دیگری در سنت پیروز اضافه می کرد.
خیلی ممنون.
به قول علی چیزی یادمان دادید و ما را عبد خود کردید:
عبد عبدی
به قول فروغ:
سایه ی سایه

فرمالیسم همین است.
شما خرد خفته در همین جمله مسعود علاف را نمی بینید، ولی اشتباه فرمال یاد شده را فخرفروشانه کشف و اعلام می کنید و فکر می کنید که خیلی هنر کرده اید و حریف را آچمز نموده اید.
دور از چشم شما، آخوند ها هم به همین مرض گرفتارند و ببرکت آن حسابی عوامفریبی می کنند.
سیما سرابی خک راجع به شعری از مجید نفیسی نقدی (در کامنتی) نوشته بودند.
نقدی سراپا فرمالیستی.
در سراسر این نقد حتی اشاره ای به محتوای شعر حریف نشده است.
ایشان در این زمینه تنها نیستند.
خوش به حال شان که عبدالله را هم به همراه دارند.
۵٨۴۵۷ - تاریخ انتشار : ۱۹ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : " دوستان علم و اعلم و غیره "
جناب بهبودی،
بنده نگفتم که از" دوستان علم و اعلم و غیره بودم " ، عرض کردم که " من این هرسه را از نزدیک دیده بودم " و آنهم در مجامع عمومی بود.
۵٨۴۵۲ - تاریخ انتشار : ۱٨ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : خیلی ممنون پیروز همیشه در صحنه
یکی از فرم های رایج در جهان کنونی چسبیدن به فرم و سرپوش نهادن بر محتوا ست.
بحث اساسی رسانه های تمام ارضی چیزهای فرمال (صوری) است و بس:
صورت زیبای هنرپیشه ها، بزرگی و کوچکی اعضای معین بدن این و آن، چشم و ابرو و مو و رو و لب و لوچه و ادا و اطوار و لباس و کفش و ماشین و کشتی و خانه و غیره.
شما از اینهمه مطلب و اندیشه به واژه «ما» چسبیده اید تا مسعود بهبودی را خودپرست جا بزنید و بلخاظ اخلاقی تخریب کنید.
خوب باشد.
نظر مهم است و نه صاحب نظر.
پدران ما را هم آشنایان سابق شما رسوا و حتی شقه شقه کرده اند.
چنین است رسم سرای درشت.
مسعود بهبودی که برای شما نمی نویسد.
برایش اصلا مهم نیست که دوستان علم و اعلم و غیره بخوانند و یا نخوانند.

ضمنا استفاده از واژه «ما» به جای «من» از سوی همه سلاطین معمول بوده است.
تزار هم «ما» می گفت و نقل قولی هم از مایاکوفسکی در این زمینه هست.
ولی چه می شود کرد.
تربیت خانوادگی ما در زمینه واژه ی «ما» مقصر است:
ما از واژه «من» دل خوشی نداریم.
راستش را بخواهید تنفر و انزجار داریم.
شاید ما هم سلطان فقرا باشیم که ویکتور هوگو در شاهکارش تحت عنوان «گوژپشت نوتره دام» بکار می برد.
کس چه می داند.
۵٨۴۴۹ - تاریخ انتشار : ۱٨ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : تصحیح
با عرض معذرت ، پس از خواندن کامنت خود متوجه شدم که بجای علم، اعلم نوشته ام. گرچه این کامنت، گفتگو را از مسیر اصلی خارج میکند بهر حال باید بگویم که جمشید اعلم استاد بیماریهای گوش و حلق و بینی در دانشگاه تهران بود که بعدا سناتور شد و با علامه وحیدی ، سناتور دیگر، در مجلس سنا نطق شدیدی کردند که بعد از انقلاب موجب اعدام هردو گردید. جمشید اعلم همچنین از طرفداران اسدالله علم بود. من این هرسه را از نزدیک دیده بودم و جمشید اعلم آدم صریح ال لحجه و گاه بد دهنی بود و سزای آنرا دید.
۵٨۴۴۵ - تاریخ انتشار : ۱٨ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : انصاف ۳
آقای بهبودی گرام، با سلام چندباره، و با اجازه از مسئولان اخبار روز، نوشته ی محتصر استاد محس یلفانی را در این ستون می گذارم تا خوانندگان علاقمندی که کتاب بچه های اعماق را نخوانده اند با طرح کلی ان آشنا شوند. یکی دو عبات را از نوشته آقای یلفانی کاسته ام تا این نوشتاورد جنبه تبلیغاتی پیدا نکند. پیروز باشید!

"بچه‌های اعماق" در قسمت‌هائی از جنوب شهر تهرانِ پنجاه-شصت سال پیش می‌گذرد که با ناحیه‍ی آلونک‌ها و زاغه‌ها چند کوچه و خیابان فاصله‌ دارد و در نتیجه با آن ناحیه متفاوت است. ولی خشونت و بی‌رحمی زندگی چنان است که تنازع بقا ناچار به قانون اصلی‌ای که روابط آدم‌ها را تنظیم می‌کند، بر همگان حاکم می‌شود و ضروت‌های خود را نیز تحمیل می‌کند.



«بچه‌های اعماق» از جمله رمان‌هائی است که می‌توان با علاقه و اشتیاق فراوان خواند و فراوان از آن یاد گرفت. این رمان که عمدتاً حاصل خاطرات دوران کودکی و جوانی نویسنده است، چنان با وفاداری و تیزبینی، و با صمیمیت و دلبستگی (اگر نگوئیم نوستالژی)، نوشته شده که به سرعت و به آسانی علاقه و کنجکاوی خواننده را برمی‌انگیزد و او را با خود به «جنوب شهر »تهران در فاصله‍ی سال‌های میانه‍ی دهه‍ی سی تا رویداد انقلاب اسلامی می‌برد و با خطوطی برجسته و رنگ‌هائی تند و به یادماندنی، اثری گیرا از این خطّه‍ی کمابیش خودمختار که با حوادث و ماجراهای پر شر و شورش، حالتی افسانه‌ای در ذهن و فرهنگ معاصر ایرانی به خود گرفته، به دست می‌دهد.

«جنوب شهر» تهران، به عنوان قرنطینه‍ی گذار میلیون‌ها روستائی و شهرستانی به آستانه‍ی مدنیت و مدرنیت نقش انکار ناپذیر- اگر نگوئیم تعیین‌کننده-ای در رویدادهای تاریخ معاصر ما داشته، و به همین علت کم نبوده‌اند نویسندگان و هنرمندانی که، یا در پی دسترسی به واقعیت عریان و آرایش نشده‍ی زندگی توده‌ها، یا به سودای یافتن ماجرا‌های بکر و وحشی و حتّی خطرناک، و یا نهایتاً به علت «جاذبه‌»های ویژه و منحصر به فرد این ناحیه، به آن روی آورده و اغلب هم با تصویرها و توشه‌های گیرا و جذابی بازگشته‌اند. فعالّان و مبارزان سیاسی نیز از توجه به جنوب شهر، به عنوان کانون زندگی محرومان و ستمدیدگان، غافل نبوده‌اند. امّا اینان، اگر چه در نظر و در عمل خود را وقف و فدائی همین توده‌های جنوب شهری می‌دانسته‌اند، عموماً دست خالی و مغبون از سفر پر خطر خود بازگشته‌ و گاه حتّی جان بر سر پاکباختگی خود گذاشته‌اند. در مقابل، صاحبان نفوذ و قدرت حکومتی، و بیش از آنها زعما و رهبران مذهبی، نیز که جنوب شهر را منطقه‍ی نفوذ مناسب و پربرکتی برای نفرگیری و گردآوردن نیروی ذخیره‍ی آماده و آسان می‌دانسته‌اند، تقریبا همیشه، به مراد خود رسیده و از گشت و گذار خود در این منطقه بهره‌های فراوان برده‌اند. کودتای بیست و هشت مرداد، قیام چهارده خرداد، و مهم‌تر از همه انقلاب اسلامی، رویدادهائی بوده‌اند که «جنوب شهر» تهران در وقوع یا «به ثمر رسیدنشان» نقش غیر قابل انکاری داشته است. انقلاب اسلامی، از آنجا که در ذات خود با مدنیت و مدرنیت بیگانه و در ستیز بود، و در نتیجه می‌توانست هواداران خود را یک سر از ورود بدانها معاف کند، نیروی ذخیره و حتّی عمده لشکر خود را در همین قرنطینه، و پایگاههائی نظیر آن، جستجو کرد و یافت.
از آنجا که این گونه فصل‌های زندگی مردمان، همچنانکه مکان‌ها و صحنه‌های زندگی آنان با گذر زمان و بر اثر بی‌ثبات بودن جامعه و دگرگونی‌ها و تحولات سریع و پیش‌بینی نشده و غیرمنتظره به سرعت از میان می‌روند، ثبت و ضبط آنها، به هر صورت - رمان، خاطرات یا روایت- به خودی خود غنیمتی است و برای آشنائی و شناخت مجموعه‍ی شگفت‌انگیز و آشفته‌ای که خرده‌فرهنگ‌های ما به وجود می‌آورند و همگی، خواه ناخواه نقشی و اثری بر حافظه‍ی جمعی ما دارند یا باید داشته باشند، جائی درخور خواهد داشت. (اصطلاح «خرده فرهنگ» را اوّل با در نوشته‌های روزنامه‌نگار برجسته، م. قائد، دیده‌ام.)
از طرف دیگر، چه در ادبیات داستانی و چه در خاطره نویسی یا تک‌نگاری، رسم بر این بوده است که هرگاه به «توده‌ها»، بخصوص قشر پائینی پرداخته‌اند، به نوعی تقدیس و قهرمان‌پردازی قناعت کرده، و از به دست دادن واقعیت در جلوه‌های سخت متنوع و پیچیده و بویژه متناقض و اغلب سیاه و سهمگین آن خودداری یا پرهیز کرده‌اند. امتیاز بزرگ «بچه‌های اعماق» در این است که گزارشی بی رودربایستی و بی‌ملاحظه و صریح به دست داده و مردم ساده و معمولی را با همه‍ی ظرفیت‌های متناقضشان در برابر ما قرار داده و با قدرتی مجاب‌کننده نشان داده است که چگونه در میان همین مردم ساده و بی‌آلایش جنایتکارهای کوچک و بزرگ – و معصوم - نیز وول می‌خورند. پیداست که وقوع انقلاب هولناک و شوم اسلامی، که «بچه‌های اعماق» خود سندی فوق‌العاده غنی و آموزنده برای شناختن بسیاری از ریشه‌ها و گوشه‌ها و «ظرائف» آن است، بر این آگاهی و هوشیاری نویسنده تاًثیر آشکار داشته است. (برای نمونه، شرح شرکت یا حداقل همراهی «بچه‌ها» در قیام پانزده خرداد).
امّا نادرست است اگر «بچه‌های اعماق» را تنها به گزارشی «جامعه‌شناختی» از یکی از خرده فرهنگ‌های جامعه‍ی ایرانی تقلیل دهیم. کتاب انبوه فشرده و متراکم، و در عین حال از هم گسیخته و آزادی، است از آدم‌ها، زندگی‌ها، برخوردها، رابطه‌ها، رویدادها، تصویرها، یادها و... که در نهایتِ خود تاًثیری که بر جای می‌گذارد مثل تاًثیر بازگشت از سفری است که یک بار دیگر بدان رفته بودیم، امّا انگار این بار آخر است که به راستی آن را تجربه می‌کنیم و به معنای واقعی آنچه دیده‌ایم، هم به بار انسانی آن و هم به معنا یا تاًثیر هولناکش، پی می‌بریم.
«بچه‌های اعماق» با صحنه‌ای شروع می‌شود که، در آمیختگی عینی و عملی و ذهنی و بویژه گفتاریِ قهرمانان داستان با واژه‌ها و تعبیرها و همچنین با رفتارهائی سخت ناهنجار و زشت و... می‌تواند در جا حال خواننده را به هم بزند و او را از ادامه‍ی خواندن باز دارد. امّا نویسنده بی‌محابا و در عین حال به گونه‌ای بس طبیعی و بی هیچ مجامله یا مبالغه‌ای، توصیف و بازسازی و موشکافی در این دنیای scatologiqueرا، که به بچه‌ها ‌هم اختصاص ندارد و بخش قابل ملاحظه‌ای از فرهنگ (مجموعه‍ی واژه‌ها) و رفتار و عادات گفتاری بزرگ‌ها را هم تشکیل می‌دهد، پی می‌گیرد. و حیرت‌انگیز آن که موفق می‌شود خواننده را نیز به صحت و اعتبار و ضروت این ویژگی کارش مطمئن کند و نشان دهد که این گونه واژه‌ها و اصطلاح‌ها و تعبیرهائی که نزد کودکان، همچنانکه نزد بزرگ‌ها، در این بخش از جامعه رایج است، و به طور کلّی این برداشت یا بیان scatologique بیش از آن «طبیعی» یا عادی و با بافت فرهنگی آن آمیخته است که صرفنظر کردنی باشد. طرفه آنکه این عادت گفتاری اغلب با نکته‌سنجی و با طنز تند و زیرکانه‌ای، بخصوص در گفتگوهای کودکان، همراه است که خواننده را ناچار می‌کند این جنبه را دریابد، بپذیرد و در نهایت ارج نهد.
به طور کلّی، «بچه‌های اعماق» با ارائه‍ی زبان خاص (jargon) مردم و بویژه کودکان و نوجوانان، محلّه‌هائی که داستان در آن می‌گذرد، نوعی تک‌نگاری زبانی و فرهنگ واژه‌ها و اصطلاحات و تعبیرهای جنوب شهر تهران نیز هست که بر غنای کتاب می‌افزاید. مسعود نقره‌کار خود بر این امتیاز آگاهی دارد و در آغاز کتاب نیز به آن اشاره می‌کند. امّا با پذیرفتن وجود «غلط‌های املائی و انشائی»، همچنانکه با استفاده از رسم‌الخط جانیفتاده‌ای که در برخی موارد مانع تلفّظ صحیح واژه‌ها می‌شود، از ارزش صرفاً ادبی اثر می‌کاهد. در مورد جنبه‍ی «فنّی» کتاب می‌توان به موارد دیگری اشاره کرد : به کار بردن فراوان ماضی استمراری، بخصوص در قسمت اوّل کتاب، که حالت خاطره ‌نویسی آن را تشدید می‌کند. رمان، معمولاً با زمان ماضی ساده یا مضارع (به قول علما مضارع تاریخی) نوشته می‌شود. سیر نه چندان روائی و درهم‌ریختگی زمانی داستان نیز در تناوب با صحنه‌هائی از تبعید – که آشکارا و مستقیماً از زندگی نویسنده گرفته شده – باز هم بیشتر ما را به خاطره‌نویسی نزدیک می‌کند. امّا اگر در فصل‌های اوّل تصویرهائی از امنیت و رفاه و موهبت‌های تبعید، جنوب شهرِِ پشت سر گذاشته شده را با برجستگی بیشتری در برابر ما می‌نهد، در فصل‌های بعد مصیبت‌ها و جهنم تبعید به گذشته، حتّی اگر در جنوب شهر تهران مربوط باشد، جلوه و غنائی نوستالژیک می‌دهد و در نهایت، این آمیختگی تبعیدِ ناگزیر و گذشته‌ای که رهائی از آن ممکن نیست، به مدخلی بر شرایط انسانی تبدیل می‌شود که در برزخ گزینش‌های محتوم و بی‌سرانجام دست و پا می‌زند...

«بچه‌های اعماق» در قسمت‌هائی از جنوب شهر تهرانِ پنجاه-شصت سال پیش می‌گذرد که با ناحیه‍ی آلونک‌ها و زاغه‌ها چند کوچه و خیابان فاصله‌ دارد و در نتیجه با آن ناحیه متفاوت است. ولی خشونت و بی‌رحمی زندگی چنان است که تنازع بقا ناچار به قانون اصلی‌ای که روابط آدم‌ها را تنظیم می‌کند، بر همگان حاکم می‌شود و ضروت‌های خود را نیز تحمیل می‌کند. در این میان، کودکان، که طبعاً در زمره‍ی ضعیف‌ترینان‌اند، پیش از همه به استقرار این قانون برهنه پی می‌برند و چاره‌ای نیز جز توسّل بدان نمی‌یابند. کودکان هم از آغاز درمی‌یابند که جز با شناختن و روی‌آوردن به ریزه‌کاری‌ها و پیچ و خم‌های زور برهنه قادر به ادامه‍ی حیات نیستند. و زمانی که، با برآمدن انقلاب اسلامی، این قانون به میثاق نانوشته‍ی سراسر جامعه تبدیل می‌شود، آنها که آمادگی و «استعداد» بیشتری برای جذب و فهم و عمل کردن به آن داشته‌اند، به آسانی – می‌توان گفت به گونه‌ای طبیعی - به سرکردگان و دست‌اندرکاران نظام جدید می‌پیوندند. با این حال، «بچه‌های اعماق» ما را یک سر در جبرگرائی «ناتورالیستی» قانون تنازع بقا رها نمی‌کند و از خلق یا گزارش زندگی کسانی نیز که به رغم حاکمیت فقر و جهل و زور، بدان تن نمی‌دهند، غافل نمی‌ماند. در این سیر و سلوکِ سراسر حادثه و آشوب که با بازی مگس‌گیری و فرار از مدرسه‍ی کودکان آغاز می‌شود، با دعواها و سر وکله شکستن‌های دوران بلوغ ادامه می‌یابد و با خانم‌بازی‌های خام و خشن آغازجوانی به مرحله‍ی تردید و انتخاب می‌رسد، هستند کسانی که راهی به صلاح و معرفت می‌یابند و یا همچون فرزند جوان گله‌دار فقیر محلّه، با خودکشی اسرارآمیزخود ما را با پرسش‌های بی‌پاسخ و جانکاه و بر جای می‌گذارند و می‌گذرند.
محسن یلفانی
۵٨۴۴۴ - تاریخ انتشار : ۱٨ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : " ما "
جناب بهبودی،
کتاب " بچه های اعماق " یک اثر ادبی ست نه فلسفی که بتوان با مقدمه ذهنی تا حدودی محتویات آنرا حدس زد. برای اظهار نظر و مقایسه باید آنرا خواند و نظر داد. ایراد به نوشته شما تنها نخوانده ملا بودن نیست. " فرم و محتوای " آن نیز اشکال فراوان دارد.

" آن خدا بیامرز که نور به قبرش ببرد " عادت داشت که بجای من، ما بگوید. اسدالله اعلم میگوید روزی خدمت اعلیحضرت عرض کردم که فلان نشریه خارجی مقاله جالبی در تعریف شما نوشته است. فرمودند چه گفته؟ عرض کردم نوشته است که شاهنشاه مگالومانیاک است. فرمودند میدانی مگالومانیاک یعنی چه؟ عرض کردم خیر ولی باید چیز خوبی باشد.

در" جملاتی گسیخته از متون مختلف " فرمایشات شما آمده است:
" چیز زیادی نخوانده ایم و نمی توانیم بخوانیم "، " ما این اثر نقره کار را نخوانده ایم و نخواهیم خواند. چون چیزهای میلیون ها بار ارزشمندتر برای خواندن داریم."، و دیگر " ما " های دیگر. چنین فرمایشاتی " ما " را بیاد فرمایشات " شاهنشاه " میاندازد. قضاوت با شماست.
۵٨۴۴۱ - تاریخ انتشار : ۱٨ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : با درود
اقای بهبودی مثل اینکه قطار صحبت شما از ریل اصلی خارج شده. کلی آدم تازه وارد قطار شده اند. هیتلر ،هایدگر،نیچه ،یونگر، سپرس. کجا داریم میریم، چه ربطی دارن. فرم و محتوی یعنی چه. اگه چیزی را نخونده باشیم نه از فرمش خبرداریم و نه از محتوی. برای من عجیب و غریبه که شما نخونده از محتوی خبر دارین و می گین اونای دیگه از فرم حرف می زنن. اگه جسارت نشه باید بگم به اینا میگن آسمون و ریسمون.
در ضمن پیرهن عثمان بود که علم شد در دست دشمنان علی. عثمان علم نداشت. علم عثمان دیگه نداشتیم رفیق. علم اسلام داریم که در دست آخونداست!! دیگه اینکه من نمیدونستم لقب دوله را برای خانمها هم بکار می برند. با درود.
۵٨۴۴۰ - تاریخ انتشار : ۱٨ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : با احترامات فائقه به پیروز دیرآشنا و سیما سرابی منصف الدوله
خیلی ممنون، پیروز عزیز همیشه حاضر در صحنه از رهنمائی و ارشاد مستضعفین

اتفاقا سفسطه همین است که شما جامه عمل می پوشانید:
جملاتی گسیخته از متون مختلف را ردیف می کنید و در خارج از پیوند کلی شان علم عثمان می فرمایید.
تک تک این جملات در چارچوب خود معنی دارند و نه در خارج از آنها.
شما بهتر از خسان شبیه ما می دانید که در مثل مناقشه نیست.
بگذارید مثالی برای تنویر ذهن پیروزمندان و منصفین بیاوریم:
حتما نباید کسی همه آثار مثلا هیتلر و یا نیچه و اعوان انصارشان را بخواند و بعد بگوید که آثار حضرات را نمی توان با آثار برتولت برشت مقایسه کرد.

ولی همین کس می تواند بگوید و مجاز به گفتن است که آثار هیتلر و نیچه و حواریون را می توان بلحاظ محتوا با آثار هایدگر، یاسپرس، ارنست یونگر و غیره مقایسه کرد.

منصفین بهتر است میان فرم و محتوا تفاوت قائل شوند:
آثار مثلا شوپنهاور و شاگردش نیچه (که بلحاظ فرم و بلحاظ هنری رد خور ندارند)، با نبرد من آدولف هیتلر و یا رمان های یونگر قابل مقایسه نیستند.
ولی بلحاظ محتوا ایدئولوژی طبقه اجتماعی منصف واحدی را با کوره های آدمسوزی و ۶۰ میلیون شهید نمایندگی می کنند.
لازم هم نیست که کسی همه ترهات هیتلر و نیچه و شوپنهاور و غیره را بخواند و بعد نظر بدهد.
تکرار کنیم که در مثل مناقشه نیست تا به بی انصافی از سوی منصفین فرمگرا متهم نشویم.
۵٨۴٣۷ - تاریخ انتشار : ۱٨ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : انصاف ۲
آقای بهبودی گرامی،
نه هدایت، نه شاملو ونه احسان طبری هیچکدمشان برای من مقدس نیستند، همه آدمهایی هستند مثل من و شما، البته با ویژگیهای خودشان که این ویژگی ها بخشی "آمدنی" و بخشی "آموختنی" است. هیچکس حرف آخرا نمی زند. اصلا حرف آخری وجود ندارد مگر اینکه ما با دیدگاههای مذهبی قائل به مباحث آخرالزمانی و ظهور باشیم.
نظرات آقای طبری هم که خیلی برای من محترمند، در روند تحولات اجتماعی جای خود را به مباحث تازه تری داده اند که با رشد و پیشرفت جوامع امروزی مطابقت بیشتری دارد. کسانی که دنبال حرف آخر از دهان هدایت، شاملو یا احسان طبری و یا کسی دیگری می گردند راهی به دهی نخواهند برد. من به جنبه های هنری کار هدایت و شاملو اشاره می کنم که خصلت جهانگیر دارد و باعث غرور و مباهات "جمعی" از ایرانیان از جمله سیما سرابی است، شما به ضعفهای شخصیتی و مسائل روانی اشاره می کنید . این دو مقوله از هم جداست. لا اقل از هشت زاویه می شود یک کار هنری یا مولف را نقد کرد. نقد امروز با اعلام مرگ مولف خواننده ی اثر را دانای کل در خوانش و برداشت از اثر می داند. متوجه هستید؟ آنچه که از شاملو و هدایت مانده است امروز دیگر جنبه های خصوصی زندگی آنها نیست. آنچه که آقای نوح گرامی این انسان شریف و میهن دوست نوشته اند نقد نیست معرفی کوتاهی است از کتابی که خوانده اند و رضایتتشان را فراهم آورده است. سوال من از شما اینست، آیا می شود بر معایب یا محاسن کتابی که نخوانده ایم و مولف آنرا نمی شناسیم انگشت بگذاریم؟
باز هم برای شما آرزوی انصاف دارم.
۵٨۴۲۶ - تاریخ انتشار : ۱۷ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : سفسطه
" چون چیزهای میلیون ها بار ارزشمندتر برای خواندن " نداشتم این جملات را از فرمایشات جناب مسعود نقره کار " ببخشید " بهبودی استخراج کردم :

" از مسعود نقره کار چیز زیادی نخوانده ایم و نمی توانیم بخوانیم.".

" ما این اثر نقره کار را نخوانده ایم و نخواهیم خواند.
چون چیزهای میلیون ها بار ارزشمندتر برای خواندن داریم."

" مقایسه [ آثار] نقره کار با آثار ویکتور هوگو درست نیست.".

" نقره کار حتی لبی از هومانیسم هوگو تر نکرده است".

" [آثار] نقره کار را اما می توان بلحاظ محتوای ایدئولوژیکی با آثار صادق هدایت مقایسه کرد".

" مسعود بهبودی نوشته نوح نبی را نقد کرده است و نه کتاب نقره کار را.".

" نگفته که نقره کار را نمی شناسد.
گفته که این کتابش را نخوانده است. ".

دور تسلسل :
" از مسعود نقره کار چیز زیادی نخوانده ایم و نمی توانیم بخوانیم.".

اگر تفسیرات عقاید مارکس و لنین و دیگران هم از این رقم باشد وای بحال مارکس و لنین و دیگران.
۵٨۴۲۵ - تاریخ انتشار : ۱۷ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : سیما سرابی
خیلی ممنون سیما سرابی دیرآشنا
روزی سوالاتی طرح کردید و مسعود بدبخت چندین ساعت صرف پاسخ کرد و به دلیل احتمالا ایرادات ایدئولوژیکی منتشر نشد.
از شما پرسید که نمی خواهید از کانال دیگر دریافتش کنید؟
ولی پاسخی دریافت نکرد.
بگذریم.

شما اگر ایرادی به حکم (جمله) معینی از مسعود بهبودی دارید، لطف کنید و مشخصا طرح کنید تا بتوان پاسخ مشخص داد.
مسعود بهبودی نقد نوح نبی را نقد کرده است.
نگفته که نقره کار را نمی شناسد.
گفته که این کتابش را نخوانده است.
همین و بس.
راجع به صادق هدایت از نفیسی نقل قول کرده.
احسان طبری مطلب مفصلی راجع به ایشان دارند.
شاملو هم بلحاظ جهان بینی مثل هدایت اند.
در اینکه طرفدار دارند، حق با شما ست.
ولی به ما ربطی ندارد.
ما خدا را شکر که اندکی مغز ناقابل در کله برای اندیشیدن و شناختن داریم.
و مثل هر شهروند بورژوائی ابراز نظر می کنیم.
شما می توانید نظر ما را رد کنید و نظر خود را اثبات.
هماندیشی همین است دیگر.
صاحب نظر را که به چارمیخ نمی کشند.
شما فقط اثبات کنید که شاملو طرفدار فلاسفه بورژوائی واپسین مثلا یاسپرس و یا طرفدار تئوری نخبگان نیست.
هدایت طرفدار فلسفه طبقات اجتماعی واپسین نیست.
هدایت طرفدار پسیمیسم، نیهلیسم، یأس و انتحار نیست.
۵٨۴۲۱ - تاریخ انتشار : ۱۷ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : انصاف
آقای بهبودی عزیز، با احترام بسیار نظرات شما در این ستون برای من بسیار شگفت انگیز است. شما می نویسید که:
نقره کار حتی لبی از هومانیسم هوگو تر نکرده است.
شما که کتاب را نخوانده اید چگونه به این جمع بندی رسیده اید. مبنای قیاستان چیست، همین نوشته ی مختصر استاد نوح!!؟
از این گذشته، آیا این بی انصافی نیست که به زنده نامان هدایت و شاملو، دو چهره ی در خشان ادبیات و فرهنگ ایرانی این چنین برچسب بزنیم. شما از این گرد و خاک کردنها چه عایدتان می شود، شهرت و......؟
من آقای نقره کار را شخصا نمی شناسم اما درمیان آشنایان با فرهنگ مبارزاتی فارسی زبان آقای نقره کار چهره ای بسیار محترم و متشخص و صاحب قلمی کوشا هستند که در این راه استخوان ترکانده و مو سفید کرده اند. اگر شما ایشان را نمی شناسید مشکا جای دیگری است.

بزرگش نخوانند اهل خرد
که نام بزرگان به زشتی برد.

برایتان رزوی انصاف دارم
۵٨۴۱٨ - تاریخ انتشار : ۱۷ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : شادی
خیلی ممنون از نقد.
لطفا کامنتی را که نقد می کنید بخوانید.
مسعود بهبودی نوشته نوح نبی را نقد کرده است و نه کتاب نقره کار را.
ضمنا نکته دیگر ی هم قابل یاد آوری است:
دو بیت منقول از سعدی باید به شرح زیر باشد:
کلیم الله ز کوه طور خیزد
عسل از معدن زنبور خیزد

اگر صاحبدلی، بشنو ز سعدی
که از قبر محمد نور ریزد. (و گرنه بلحاظ وزن می لنگد)
۵٨۴۰۶ - تاریخ انتشار : ۱۷ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : چگونه
آقای مسعود بهبودی محترم شما که این کتاب را نخوانده و نخواهید خواند چگونه این نظرات را در مورد این کتاب می دهید؟ آیا علم لدونی دارید و یا شاید آخوند هستید و از همه چیز با خبرید!
۵٨٣۹۷ - تاریخ انتشار : ۱۶ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : عمری دگر بباید بعد از وفات مارا - کین عمرطی نمودیم اندرامیدواری
سرکار ربابه خانم،
فرمودید " دست بوسی در شأن انسان نیست. ".
دست و لب که جای خود دارد ، زمانی آرزو داشتم که دامن محبوبی را ببوسم ، نشد که نشد و هنوز در حسرتم. خوب شد که کمونیست نشدم و امیدم به حیاتی دیگراست.
۵٨٣۹۴ - تاریخ انتشار : ۱۶ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : متن بهروز شیدا در باره بچه های اعماق
متن بهروز شیدا، منتقد و پژوهشگر ادبی در باره بچه های اعماق
http://news.gooya.com/politics/archives/۲۰۱۳/۱۱/۱۷۰۱۱۵.php
۵٨٣۹٣ - تاریخ انتشار : ۱۶ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : ببخشین رفیق! جای دیگرشان را می بوسم!
سرکار ربابه . والله من نمی دانستم بوسیدن دست یک نویسنده به نیت تشکر از او این همه فعل و انفعالات ایدیو لوژیک و سیاسی و ایسم با خودش داره و یک بوس ناقابل کارش به آخوندیسم و بورژوازی و رنسانس و مدرنیته و.... کشانده می شود از آقای نقره کار می خواهم تا کار به جاهای باریک کشیده نشده بوسمان را‍‍‍ بر گرداند. اما رفیق! آخوندها تنها جایی را که بوس نمی کنن دست است. در ضمن به این همه دانش و سواد شما حسرت می خورمُ موفق باشین رفیق ربابه! 
۵٨٣٨۵ - تاریخ انتشار : ۱۶ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : دست بوسی؟
دست بوسی یکی از سنن اساسی آخوندیسم است.
دست بوسی میراث مذموم نظامات اجتماعی برده داری، فئودالی و غیره است.
دست بوسی در شأن انسان نیست.
دست بوسی نشانه بی چون و چرای بیگانگی با رنسانس، مدرنیته و دستاوردهای معنوی عصر جدید، فلسفه روشنگری و فلسفه کلاسیک بورژوائی است.
ضمنا ریشه های جمهوری یأجوج و مأجوج اقتصادی ـ اجتماعی اند:
پیروزی فوندامنتالیسم شیعی رستاوراسیون نام دارد که به معنی احیای فرماسیون اجتماعی سرنگون شده در اثر انقلاب بورژوائی سفید از بالا ست:
پیروزی فوندامنتالیسم شیعی به معنی برگشت به فئودالیسم و صدر اسلام است، البته برگشتی بلحاظ تاریخی محال و محکوم به شکست
و محکوم به ورشکست اوتوپی مربوطه البته به قیمتی خارق العاده و خونین
۵٨٣٨۲ - تاریخ انتشار : ۱۶ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : رمانی که باید چند بار خواند.
رمان بچه های اعماق را دو بار خواندم .این کار از قوی ترین کارها در حوزه رمان نویسی است. به خصوص زبان رمانُ که به قول یکی از منتقدان این رمان رشک برانگیز است. ایکاش این رمان روزی در ایران منتشر شود تا مردم متوجه شوند جمهوری جنایتکار اسلامی ریشه هاش کجا بوده و هست . تبریک می گویم به مسعود نقره کار عزیز و دست های توانای ایشان را می بوسم.
۵٨٣٨۰ - تاریخ انتشار : ۱۶ آبان ۱٣۹۲       

عنوان : از هدایت تا نقره کار
اصلا تصور نمی کردیم و به هیچ ترفندی باور نمی کنیم که نوح نبی پیر شود و از هشتاد سالگی شکوه کند.
ما برای بهترین دوستان مان عمر نوح آرزو می کنیم.
از مسعود نقره کار چیز زیادی نخوانده ایم و نمی توانیم بخوانیم.
ولی این کامنت نوح نبی را بدقت خواندیم.

۱
تحلیل نوح نبی تحلیلی فرمالیستی است.
ولی مثل همه کارهای نوح ارزشمند و خواندنی و حاصلخیز (حیدر مهرگان) است.
نوح در این «تحلیل» در سطح قضایا پرسه زده اند و به اعماق حتی نظری نیانداخته اند.

۲
ما این اثر نقره کار را نخوانده ایم و نخواهیم خواند.
چون چیزهای میلیون ها بار ارزشمندتر برای خواندن داریم.
اما به چند نکته عام که نوح نبی اشاره کرده اند، اشاره می کنیم:

۳
مقایسه آثار نقره کار با آثار ویکتور هوگو درست نیست.
ویکتور هوگو نماینده پیشرفت اجتماعی است.
هومانیست بورژوائی آغازین بزرگی است.
شخصیتی استخواندار و خردگرا و خردمند و انقلابی است.
البته ما با جهان بینی بینوایان سر سوزنی حتی موافق نیستیم.

۲
نقره کار حتی لبی از هومانیسم هوگو تر نکرده است.

۳
آثار نقره کار را اما می توان بلحاظ محتوای ایدئولوژیکی با آثار صادق هدایت مقایسه کرد:
هدایت هم هنرمند طبقات اجتماعی واپسین (ارتجاع) بوده است.
مجید نفیسی حتی در مطلبی به گرایشات فاشیستی هدایت اشاره کرده اند.
نقره کار بلحاظ جهان بینی ماهیتا در همان خط هدایت ها و شاملوها ست.
نقره کار نماینده و هنرمند بورژوائی واپسین است.

۴
چرا گفتیم که نوح در سطح قضایا پرسه می زنند؟

به این دلیل که بکار بردن واژه های مستهجن و تهوع آور و تخریب ساختار نگارشی و غیره زبان نیز یکی از خصوصیات اصلی هنر طبقات اجتماعی واپسین است و دلایل طبقاتی و ایدئولوژیکی مختلف دارد.
۵٨٣۷۵ - تاریخ انتشار : ۱۶ آبان ۱٣۹۲