عنوان : صدا و سیمای ملی یا سیمای ولایت ؟
کسانیکه در ایران بعنوان کارشناس رسانه ها گاه گاهی مطالبی و تحلیلهایی در زمینه کم مخاطب بودن سیمای ولایت قلم فرسایی مینمایند یا نمیدانند یا میدانند و بنا بر مصلحت اندیشی سعی مینمایند به عمق نرفته و فقط انشایی سیاه نمایند ، اینکه اکثر مردم در ایران ماهواره و دیش آن برایشان همردیف با نان شبشان شده اصلا امر پیچیده و تعجب انگیزی نیست، در تمام سطوح و در تمام تمایلات مختلف مردم حتی یک برنامه سیمای ولایت قادر به پس زدن و جایگزین کردن خود با برنامه های ماهواره ای را ندارد . مطلب هم بسیار روشن است ، سانسور و تنظیم خبرها و یا برنامه های سر گرمی در تمام سطوح و در آخر و کل تطبیق برنامه ها در جهت فکری مقام معظم و راضی نگاه داشتن علما و فضلا و فاضلاب ولایت میباشد . البته رضایت مقام معظم و لشگر علما هم یعنی طوری برنامه ریزی شود که مردم چشم و گوششان زیاد روشن نشود و فکر کنند که زندگی یعنی همین است که ما بشما نشان میدهیم و میگوئیم ! یعنی همان تاکتیک ۴۰۰ سال گذشته آخوندی . ولی میلیونها انسان لزومی ندارد که همه روشنفکر و تحلیلگر باشند تا فرق بین دوغ و دوشاب را ندانند ، از اینجهت خود بهتر تشخیص میدهند چه صدا و تصویری را در داخل منزل خود بتماشا بنشینند ، سیستم حاکم بر ولایت هم بخوبی به این امر واقف است ولی بهر حال در چهار چوب ظاهر راهی برای فرار از این واقعیت ندارد و مجبور به ادامه تولیداتی دارد که حداکثر و در بهترین حالت شاید ۱۰ مشتاق دیدارش باشند. و همین ۱۰برای رژیم از دیدگاه خویش کافی است . ملت هم راه خودشان را میروند .
۷۵٣٨٣ - تاریخ انتشار : ۴ مرداد ۱٣۹۵