از : خسرو ثابت قدم
عنوان : جناب «جاسکی» محترم؛
خسته نباشید. هر دو نوشتهی اخیرتان به نظرِ من برای خواندن و کسبِ اطلاعات سودمند بود.
اما - در عینِ درکِ آرزوها و تمایلاتِ خوبِ شما - شاید بهتر است که به اصطلاح از خواب بیدار شوید.
تمامِ مواردی که در بخشِ نهائیِ نوشته تان ذکر کرده اید، سالها و بارها تلاش و تکرار شده اند و با شکست روبرو شده اند.
نخست «کیهان لندن»، بعد «نیمروز»، سپس «اطلس»، همواره «کاوه»، سالها «آرش»، و شاید چند تای دیگر که الآن یادم نمی آید، تلاش کردند تا «چیزی» نظیرِ پیشنهاداتِ خوب و صحیحِ شما باشند.
هم آنها و هم ظاهراً شما، در ارزیابیِ واقعیِ جامعه ایران دچارِ خطا و خیال بافی شده بودند.
جامعه ایران هیچگونه زمینه ائی برای این قبیل مسائل ندارد. باید خوشحال باشیم اگر ۱۲ نفر اساساً متنی را به درستی بخوانند و بفهمند. یا باید خوشحال باشیم که همان چند میلیونی که اساساً چیزی می خوانند، هنوز ادامه بدهند.
خوش بینی و بدبینی و واقع بینی ۳ حالتِ مجزا هستند. من شما را خوش بین و خودم را واقع بین تصور می کنم. طبیعی ست که هر نگاهی می تواند این جایگاه را برعکس ببیند.
با احترام
۷۵٨۶۹ - تاریخ انتشار : ۷ شهريور ۱٣۹۵
|