اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱ آبان ۱۴۰۱ -  ۲٣ اکتبر ۲۰۲۲

کوروش طاهرنسب: در فرصت دیگری به طور شفاف و کامل به انجمن موسوم به نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران می پردازم. زیرا، این انجمن نقش اش در سرکوب فکر و اندیشه و ایجاد خودسانسوری و سانسور، کمتر از نقش نیروهای انتظامی و امنیتی نیست. اکثریت اعضای این انجمن از زحمتکشان رسانه ای اند، که قربانی تصمیمات و اقدامات رئیس و اکثر اعضای هئیت مدیره از گذشته تاکنون بوده اند. بدیهی است،هر انجمن صنفی، کارکرد اجتماعی، فرهنگی و سیاسی نیز، دارد. در ایران انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی، سه دهه است که به صورت تشریفاتی و تبلیغاتی فعالیت دارد. نوع چیدمان رهبری انجمن تداعی کننده رابطه کارفرما و کارگر است. اکثریت مطلق اعضاء انجمن گوئی کارگرانی هستند که باید پل ترقی اعضای هئیت مدیره در محافل حکومتی باشند. با اینکه ممکن است همه از روی اشتیاق برای حفظ یک نهاد صنفی، اعضا هئیت مدیره را انتخاب کرده باشند، اما عملکرد منتخبین بگونه دیگری است. مگر می شود، رئیس جمهور یک کشور در انتخابات آراء لازم را کسب نکند و برگزیده نشود، بعد وی مامور تشکیل کابینه شود؟ اما، در این انجمن، این اتفاق افتاده است. امام خامنه ای کوچک تری، رئیس مادم العمر این انجمن تا اردیبهشت ۱۴۰۱، جزو افراد منتخب اعضاء برای هئیت مدیره نبوده. اما حالا دو دهه و چند سالی است که رئیس انجمن است؟ آیا این یعنی دموکراسی؟


AIPS demands immediate release of two Iranian photographers Niloofar Hamedi and Arya Jafari

مگر می شود در برابر رویدادهای زندگی هموطنان که ما نیز عضو و جزئی از خانواده های آنها هستیم ،سکوت کرد! چند روز بیش از طرف ایپس جهانی نامه ای اعتراضی نسبت به بازداشت و زندانی کردن نیلوفر حامدی و آریا جعفری، به امام خامنه ای انجمن یعنی عبدالحمید احمدی نوشته می شود. AIPS در نامه خود خواستار آزادی فوری نیلوفر حامدی و آریا جعفری از زندان‌های تهران و اصفهان شده است. این دو نفر عضو AIPS هستند. AIPS نوشته: «ما به سید عبدالحمید احمدی اطلاع داده‌ایم که AIPS باید در برابر این دستگیری‌های غیرقابل قبول اقدام قاطعانه انجام دهد. زیرا هیچ کس نمی تواند با آنها صحبت کند و هیچ کس از وضعیت آنها خبر ندارد، از آن روز تاکنون، نه فقط این نامه و خبر آن را در سایت انجمن منتشر نکرده اند. بلکه حتی پاسخ آن را هم به مرکز AIPS جهانی نداده اند. اینجا به مختصر اکتفا می کنم. در ادامه به مناسبت تولد نیلوفر حامدی دختر معصوم و رعنای رسانه ای ایران، که دیروز شنبه بود، مطلب شهرزاد همتی دبیر گروه جامعه روزنامه شرق را می آورم، که خواندنی است:


جلوی در زندان ایستاده‌ایم. امروز روز چندم بود؟‌ شاید بیستم، شاید بیست‌وپنجم، دیگر حسابش از دستمان در‌رفته. محمد‌حسین آن‌طرف‌تر ایستاده و با تلفنش حرف می‌زند. بعد جایش را عوض می‌کند و کنار ما می‌آید… می‌گویم: «برای تولدش میاد دیگه؟ یک کیک گنده بگیریم بیایم خونتون…»‌. محمد‌حسین بدون اینکه نگاهم کند، می‌گوید: «باز خودت رو دعوت کردی؟‌ حالا کادو چی خریدی؟». امروز تولد نیلوفر حامدی است. سی‌امین روز بازداشتش با تولدش یکی شد. او در بند است و دوست نزدیکش، الهه محمدی هم در زندان‌. احتمالا اگر هیچ‌کدام از این اتفاق‌ها نمی‌افتاد، شاید آنها جشن تولد نیلوفر را به همراه دوستانشان در جایی از شهر جشن می‌گرفتند، اما حالا تحریریه ما ۳۰ روز است نیلوفر را ندارد و سه هفته است که الهه هم به روزنامه هم‌میهن سر نزده. ما این یک ماه ساعت‌های زیادی را پشت در زندان اوین گذرانده‌ایم، از آزادی‌های زیادی ذوق کرده‌ایم، با سربازها رفیق شده‌ایم، دوست‌های زیادی پیدا کرده‌ایم که مثل ما منتظر عزیزانشان بودند، با آنها کنار دیوار نشستیم، خندیدیم، گریه کردیم، غذا خوردیم، عکس یادگاری گرفتیم و وقتی که مأمور زندان اسم عزیزانمان را خوانده با هم جیغ کشیده‌ایم. این روزها هر‌بار که پشت در زندان رفته‌ایم، یک داستان را برایتان کنار گذاشته‌ام. یک قصه تا برای هر دویتان تعریف کنم… اینجا آدم‌ها از شش‌و‌نیم صبح می‌آیند و اسم می‌نویسند. سعید، همسر الهه، دیرتر می‌رسد. بعد به یکی از نیوجرسی‌ها تکیه می‌دهیم و ساعت‌ها حرف می‌زنیم. یکی از میان جمع با فلاسکی بزرگ از راه می‌رسد و به جمعیت چای تعارف می‌کند. یکی دیگر میوه و آب می‌آورد. یکی دیگر زحمت ناهار را می‌کشد… فصل مشترک همه این آدم‌ها، عزیزی است که در زندان دارند. نیلوفر جانم، دختر قوی و پرتلاش، تولدت مبارک… من سوژه‌های زیادی برایت ردیف کرده‌ام… باید همه‌شان را بنویسی… مرخصی‌هایت تمام شده، زودتر برگرد… اینجا در تحریریه بچه‌ها برایت از بی‌بی کیک سفارش داده‌اند… صدف و آیسان هر روز با بغض و چشمانی پر از اشک برای آمدنت زمین و زمان را می‌بافند… مامان مهربانت دیگر خیلی بی‌تاب است… دیروز به او گفتم که مطمئنم به‌زودی نیلوفر بر‌می‌گردد…. نیلوفر مامانت باور کرد که آمدنت نزدیک است، من را شرمنده چشمان منتظرش نکن.

هرچند امروز تولد خبرنگار شریف ما نیلوفر حامدی است اما این صفحه با محوریت او و الهه محمدی نوشته شده است. با وکیلشان محمدعلی کامفیروزی گفت‌وگو کرده‌ایم و آرزو داریم همین فردا صبح، درست وقتی روزنامه به دست شما می‌رسد و ما و خانواده نیلوفر و الهه به زندان اوین سر می‌زنیم، اسمشان را در بین آزادی‌های شنبه پیدا کنیم. اما در این مسیر دوستان بازداشتی دیگرمان را هم فراموش نمی‌کنیم. به امید آزادی صبا شعردوست و میلاد فدایی، به امید آزادی ویدا ربانی، علیرضا خوشبخت، زهرا و هدی توحیدی، به امید آزادی یلدا معیری و روح‌الله نخعی و همه دوستانی که این روزها شب‌هایشان را در زندان روز می‌کنند. نیلوفر تولدت مبارک…


عبدالحمید احمدی، امام خامنه ای انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی جمهوری اسلامی ایران است. این برادر ذوب شده در ولایت، در هر انتخاباتی چه آرا کافی برای عضویت در هئیت مدیره کسب کند(در دو دهه اخیر کسب نکرده) و چه کسب نکند و عضو هئیت مدیره نشود، باز رئیس انجمن باقی می ماند، که مانده است.