عنوان : مبارزه ادامه دارد.
مقالهٔ ارزنده و از خیلی نظرها واقعبینانه ای نوشته اید. دستتان درد نکند. کوبا سختی کشید، اما قلب تپندهٔ مبارزه برای آزادی و عدالت اجتماعی در قارهٔ آمریکا باقی خواهد ماند و
این راه ادامه دارد.
شرایط ویژه امنیتی، نظامی گرایی و محدودیت آزادی ها از جمله واقعیت های خط مقدم جنگ است. مسول اغلب این ضعف های تحمیل شده ، خوددولت آمریکاست. اگر کوبا توسعه بیشتری هم می یافت حتما آن را با جنگ تخریب می کردند.
اگر از ده شخصیت بسیار تاثیرگذار بر مبارزات مردمی این قرن نام ببریم. فیدل کاسترو قطعا یکی از آن هاست.
یادش همیشه گرامی ست.
۷۷۲۰٨ - تاریخ انتشار : ۱۱ آذر ۱٣۹۵       

عنوان : ۳۸سال اتحاد فیدل با حکومت اسلامی !
حکومت اسلامی ۳۸ سال در ایران سرکوب وجنایت کرد و فیدل کاسترو درسازمان ملل از همه اعمال ضد بشری جمهوری اسلامی حمایت کرد!

همه قطعنامه هائی که در زمینه حقوق بشر در ۳۸ سال گذشته در سازمان ملل علیه حمهوری اسلامی به تصویب رسیدند اما با مخالفت جدی دولت کوبا روبرو شدند !

کوبا حتی به کشتار توده ای ها و اکثریتی ها بعنوان احزاب برادر در دهه شصت اعتراضی نکرد وهمچنان تا به امروز در کنار رژیم اسلامی باقی مانده است!از چه چیز فیدل در قبال مردم ایران می توان استقبال کرد!

حتی انقلاب کوبا برای جوانان سیاسی ایران به یک سرمشق غلط تبدیل گردید و جو سیاسی آن دوره با انتخاب مشی چریکی انقلاب کوبا پلیسی گردید و در نهایت به نفع خمینی تمام شد تا به قدرت برسد!
۷۷۱٨۵ - تاریخ انتشار : ٨ آذر ۱٣۹۵       

عنوان : عدالتی که آزادی و آزادی خواهی را نادیده بگیرد یا ...
جناب آقای سعید رهنما ارجمند همچون گذشته، با نگرشی خاص، جهت اطلاع رسانی، براساس واقعیاتی ،از روند تحولات و روند تحولاخواهی در کشور کوبا، نکات مفیدی را باز گو می کند. که می توان این بازگویی را یک تاریخ مختصر نیز دید. درود برایشان بادا!
اما می توان گفت:
وقتی به بهانه برقراری عدالت،آزادی و آزادی خواهی نادیده گرفته شود و یا دزدیده شود! اگرچه،موفقیتی در برقراری عدالت حاصل شود: اما این عدالت را می توان یک عدالت عاریتی دید که عدالت خواهان برای نگهداشت همان موفقیت اندکشان، چاره ای نخواهند داشت جزء، محدود کردن شرایط زیستی.
که تجربه می گوید؛ روش محدود کردن شرایط زیستی، هم حد و حدودی دارد! در مرحله ای آن عدالت گسترانِ ضد آزادی، در مقابل شرایط حاکم بر جامعه، مجبور به تسلیم خواهند بود و تسلیم خواهند شد.
اما تسلیمی که ممکن است؛ فریبکارانه آنرا پیروزی قلمداد کنند.
عدالتی می تواند پایدار باشد: که بدنبال آزادی و دمکراسی تحقق پذیرد و آنهم با توجه به داشته های آن سر زمین وآن مردم .
از جای دیگر آوردن وبعداً آنرا عادلانه تقسیم کردن، عدالتیست معروف به عدالت غارتی و این عدالت موقتی و گولزنک است. تازمانی برقرارست؛ که بتوانی از جایی بیاوری یا غارت کنی.
۷۷۱۷۴ - تاریخ انتشار : ۶ آذر ۱٣۹۵       

عنوان : به اصلاحات خود با عطف به "عدالت‌طلبی‌های خوزه مارتی" ادامه می دادند...
ضمن گرامیداشت یاد فیدل و مبارزاتش برای بهروزی مردمان کشورش، بر این عقیده ام که بی هیچ تردیدی حرکت چریکی فیدل و دوستانش که منجر به رویدادِ بزرگ اجتماعی کوبا و نتیجتاً سقوط باتیستا شد، همه و همه به قصد ایجادِ «...تغییرات رادیکالِ سیاسی و اصلاحات جدی اقتصادی و اجتماعی...» صورت گرفت.

اما همواره رویا و آرزو همانی نیست که در عمل اتفاق می افتد، چنانکه نویسنده ی مقاله نیز صراحتاً می نویسد؛ «...دیری نگذشت که باز برای افزایش تولید و بارآوری بیشتر، فعالیت‌های مبتنی بر بازار و انگیزه‌های مادی را در مورد شرکت‌های کوچک مجاز شمردند، و حتی در مواردی از جمله در صنعت توریسم راه را برای سرمایه گذاری و مشارکت خارجی هموار کردند...»

نویسنده ی مقاله آقای راهنما در باره ی مشاهدات خود از کوبا می نویسد؛ «...در مدارس دولتی دانش آموزان با یونیفورم‌های تمیز در کافه تریا‌هاشان به‌ رایگان غذا می‌خوردند، بیمارستان‌ها و کلینیک‌های مجانی به فعالیت ادامه می‌دادند...»

شاید این مشاهدات مربوط به زمانیست، که اتحاد جماهیر شوروی توانِ گرفتن زیر بغل کوبا را داشته است. در سفر طولانی که در همین چند سال گذشته به کوبا داشتم.
- دانش آموزان یونیفرم پوشی را دیدم که جلوی هتل محل اقامتِ توریستها پرسه زده و در صراحتی پنهانی تکدی می کردند
- دخترانِ جوانی را دیدم که با پرسه هایشان در اطراف محل اقامت توریستها ایشان را در صراحتی پنهان به مجالس ویژه ای از جشن، ماساژ دعوت می کردند
- تختِ بیمارستانی چنان وضعیت افتضاحی داشت، که پس از چند روز اقامت درد عضلات کمر را نصیبم کرد. وضعیت غذا و استحمام از آن بدتر
- در شهرهای مختلف وقتی وارد خیابان اصلی و میادین اصلی آن می شوی رنگی از استقامت، جلا، تمیزی و نشاط به استقبالت می آید. اما اگر سری به خیابانها و کوچه های فرعی شهر بزنی، با صحنه های دیگری مواجه می شوی

با آقای راهنما موافقم در اینکه؛ «...اگر توطئه های بی وقفه امپریالیسم امریکا نبود، [انقلاب کوبا] شانس موفقیت بیشتری را داشت...». اما واقعیت این است که آمریکا و متحدانش و سیاستهایشان وجود خارجی دارند.

تصور می کنم، اگر فیدل و دوستانش بر همان سیاست خود که بر مبنای آن؛ «...دیگر جریانات سیاسی از جمله لیبرال‌ها و میانه‌روهای ضد باتیستا دعوت به همکاری کرد و دولت موقت را تحت رهبری خود به‌وجود آورد...» باقی مانده، و با تعدیل "جوخه های آتش"، به اصلاحات خود با عطف به "عدالت‌طلبی‌های خوزه مارتی" ادامه می دادند. شاید هرگز با بزرگ‌ترین شوک خود که با "سقوط شوروی که مهم‌ترین حامی و کمک‌کننده به اقتصاد کوبا بود" مواجه نمی شدند
۷۷۱۷٣ - تاریخ انتشار : ۶ آذر ۱٣۹۵